Πέντε μέρες μετά το δυστύχημα στην Κορσική, το περιοδικό «Motor» δημοσιεύει ένα άρθρο του Martin Holmes. Ο αρθρογράφος παραφράζει ένα κινηματογραφικό τίτλο σημειώνοντας: «Επαναστάτης με αιτία». Δυστυχώς ο «δικός του» επαναστάτης είχε ακόμα χειρότερο τέλος από τον πρωταγωνιστή της ταινίας, James Dean.

Ο Holmes εύστοχα παρατήρησε πως ο Henri Toivonen έσπασε την παράδοση που ήθελε οι νικητές των αγώνων του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλυ να είναι ώριμοι, γεμάτοι εμπειρίες. Ο Henri ήταν ο νεότερος νικητής αγώνα, (μέχρι το 2008 όταν ο συμπατριώτης του, J.M. Latvala του αφαίρεσε το άτυπο αυτό ρεκόρ κερδίζοντας στη Σουηδία) του Π.Π.Ρ.. Συνέβη στο μακρινό 1980 όταν στα 24 του, πήρε το R.A.C., ένα παραδοσιακά δύσκολο, «τυφλό» τότε, γεμάτο παγίδες ράλυ. Μετά από 70 (!) ετάπ άφησε πέντε λεπτά πίσω του ένα όνομα σαν τον Hannu Mikkola ο οποίος το είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά και θα το κέρδιζε τις δύο επόμενες.

Ήταν η στιγμή που το όνομά του έγινε ευρύτερα γνωστό, όχι μόνο διότι κυριάρχησε μέσα στα δάση, αλλά επειδή έδειξε μια άνεση στο να «ξεζουμίζει», να τελειώνει ένα κορυφαίο αυτοκίνητο, μια αυτοπεποίθηση πολύπειρου και το θαυμαστό, αγωνιστικά πληθωρικό και αυθάδικο κοντρόλ της βόρειας σχολής.

Πέντε χρόνια αργότερα δεν είχε χτίσει αυτό που θεωρείτο ως αδιαμφισβήτητα μεγάλο όνομα, αλλά τον συνόδευε μια επική φήμη. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον Gilles. Βασιλιάς χωρίς στέμμα. Είχε ταυτόχρονα την τύχη, μα και την ατυχία να πέσει πάνω σε μια ιδιαίτερη εποχή. Μεγάλο πλήθος εκκωφαντικών ονομάτων και οχήματα που έπρεπε να διαθέτεις πληθωρικό ταλέντο, απεριόριστο αγωνιστικό θράσος και βάθος εμπειριών για να τα σπρώξεις στα όριά τους.