Καθώς έγινε λόγος, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, για το Hilton των Αθηνών, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε έναν καθηγητή μου στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος - ιστορικός, από τις κλασσικές περιπτώσεις του λάθους ανθρώπου στη λάθος θέση. Ηθικά ανέστιος και χυδαία εκδικητικός απέναντι στους τους μαθητές του. Δεδομένης συζητήσεως είχε πει, περί το ’72, για το Hilton ότι οι πελάτες του είχαν την μοναδικότητα να αντικρίζουν την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό, το Φιλοπάππου και τον Σαρωνικό. Ήταν το μόνο σημείο που συμφωνούσαμε.

Είχε σχολιάσει κάτι και για τις ανάγλυφες συνθέσεις στα μάρμαρα, δεν νομίζω να είχε αναφερθεί το όνομα του Γ. Μόραλη. Στο αντικείμενό του πάνω, είχε ρητορικά διερωτηθεί με έμφαση: «τι ήτο βρε η Αγριππίνα;» και συμπλήρωσε, δίνοντας την απάντηση: «Μια πόρνη ήτο». Για να επανέλθουμε στο ξενοδοχείο, ας πούμε ότι στη συνειδητή μου ζωή ήταν πάντα εκεί. Δεν υπήρξα πελάτης, ούτε από εκείνους που πήραν το πρωινό τους την πρώτη μέρα του χρόνου μετά το ολονύκτιο reveillon. Δεν έτυχε. Περαστικός, επισκέπτης ναι. Έτυχε. Όπως τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.

Υποστηρίζεται ότι οι αριθμοί λένε αλήθειες. Μια πιο αληθινή πρόταση θα ήταν ότι οι αριθμοί περιγράφουν με ακρίβεια. Την πρώτη Κυριακή του 2024, στις εννέα το βράδυ που αποτελεί την πιο ακριβή χρονική ζώνη για τους διαφημιζόμενους, το πρώτο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης στην μουσική εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη προσκλήθηκαν  η Μαρία Φαραντούρη και ο Zülfü Livaneli. Η εκπομπή που θεωρείται ποιοτική και καλοδουλεμένη συγκέντρωσε το 5% στο σύνολο του κοινού και το 3,3% από αυτό που περιγράφεται ως «δυναμικό κοινό».

Το ίδιο χρονικό διάστημα στον ιδιωτικό σταθμό που ελέγχει επιχειρηματίας ο οποίος παραδοσιακώς και οικογενειακώς ενεργοποιείται στον εφοπλισμό προσέφερε τηλεοπτικό προϊόν με το χαρακτηρισμό ριάλιτυ το οποίο σημείωσε τηλεθέαση 28,6% στο σύνολο και 24,8% στο «δυναμικό κοινό». Οι μετρήσεις έδειξαν ότι το παρακολούθησαν 1.153.717 τηλεθεατές.

Στον ανηλεή αγώνα της παραπληροφόρησης, που στις πιο ακραίες μορφές  του ακουμπά την έννοια της αντιπληροφόρησης, ο μέσος, έστω χαλαρά ενδιαφερόμενος, πολίτης δυσκολεύεται να αντιληφθεί την πραγματικότητα, να ξεχωρίσει το γεγονός από την ερμηνεία του. Ασφαλώς και πρέπει να τεθεί ότι το ποσοστό των πολιτών που ενδιαφέρεται πραγματικά, που δεν ανήκει σε κομματικά στρατευμένους, που έχει γνώση και κρίση, που δεν πνίγεται από τον βρόγχο του φανατισμού και που, το πιο σημαντικό από όλα, είναι διαθέσιμο να υποχωρήσει έστω και ελάχιστα από το προσωπικό συμφέρον  για το γενικότερο καλό, είναι πολύ  - πολύ μικρό.

Συνεπώς όλοι οι υπόλοιποι και συντριπτικά περισσότεροι πολίτες, είναι η ευκολότερη λεία, το πιο διαλεκτό πελατολόγιο για να συρθούν μέσα από τις σελίδες των εναπομεινάντων εντύπων, αλλά κυρίως από τα αμέτρητα γιγαμπάιτς κειμένων και εικόνων του παγκόσμιου δικτύου, σε τούτη την άνευ προηγουμένου εκστρατεία θόλωσης. Στην παρατήρηση πως έτσι γινόταν πάντα, μια πρώτη απάντηση βρίσκεται στο ότι:

Συναισθηματικώς κινούμενος, και χωρίς να ανήκω στους φίλους των εξημερωμένων οικόσιτων αιλουροειδών, σιτίζω ένα ζευγάρι από αυτές οι οποίες μάλιστα δεν μου ανήκουν. Επισκέπτονται την αυλή επαιτώντας για ολίγη τροφή με τρόπον που αδυνατείς να αδιαφορήσεις. Σχεδόν καθημερινώς ανταποκρίνομαι. Παρατήρησα όμως, μια άλλη γαλή πιο εύσωμη, πιο εύρωστη η οποία επέρχεται καταδρομικώς εκφοβίζει τας ισχνάς και κατατρώγει την τροφή των. Έκτοτε, έχω το νου μου και άμα τη εμφανίσει του καταδρομέως επεμβαίνω και τον απομακρύνω. Η μικρή αυτή ιστορία έρχεται να ταιριάξει παραβολικά με μια πολύ λυπητερή, πικρή, εξ ίσου αληθινή ιστορία, σε ένα πιο βίαιο, πιο αποτρόπαιο βασίλειο από το ζωικό και με διαφορετικό, δυστυχώς, τέλος.

Γνωριστήκαμε το θέρος του 1978. Στο Μόδι, χωριό του νομού Φθιώτιδος εις τας υπώρειας του όρους Καλλίδρομου. Περνούσα όμορφα εκείνη την εποχή με τις ψευδαισθήσεις που κάθε νέος οφείλει να έχει και να ακολουθεί. Τέλος Ιουλίου, ζέστη κάργα. Τα σταροχώραφα θερισμένα. Καφενές γωνιακός κάτω από το σκληρό καλοκαιρινό φως. Με ξεδίψασε με τη δροσιά της, με ενθουσίασε με την μορφή της. Δεν βρισκόμαστε συχνά, μας χώριζε η απόσταση. Σε άλλη πόλη εκείνη σε άλλη εγώ. Δεν ήξερα τότε ότι ήμαστε συνομήλικοι. Κι όπως συμβαίνει συχνά οι εξ' αποστάσεως αυτές σχέσεις κάποια στιγμή σβήνουν. Μοιραία και ειρηνικά.