Καθώς έγινε λόγος, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, για το Hilton των Αθηνών, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε έναν καθηγητή μου στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος - ιστορικός, από τις κλασσικές περιπτώσεις του λάθους ανθρώπου στη λάθος θέση, ηθικά ανέστιος και χυδαία εκδικητικός απέναντι στους τους μαθητές του. Δεδομένης συζητήσεως είχε πει, περί το ’72, για το Hilton ότι οι πελάτες του είχαν την μοναδικότητα να αντικρίζουν την Ακρόπολη των Αθηνών, το Λυκαβηττό και τον Σαρωνικό. Ήταν το μόνο σημείο που θα συμφωνούσα μαζί του.

Είχε σχολιάσει κάτι και για τις ανάγλυφες συνθέσεις στα μάρμαρα, δεν νομίζω να είχε αναφερθεί το όνομα του Γ. Μόραλη. Στο αντικείμενό του πάνω, είχε ρητορικά διερωτηθεί με έμφαση: «τι ήτο βρε η Αγριππίνα;» «Μια πόρνη ήτο», συμπλήρωσε δίνοντας και την απάντηση. Για να επανέλθουμε στο ξενοδοχείο, δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο από το Hilton. Στη συνειδητή ζωή μου ήταν πάντα εκεί. Δεν υπήρξα πελάτης, ούτε από εκείνους που πήραν το πρωινό τους την πρώτη μέρα του χρόνου μετά το ολονύκτιο reveillon. Δεν έτυχε. Περαστικός πιθανόν. Έτυχε. Όπως τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80.

Σαββατάκι πρωί. Τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη. Αλλάζοντας δρομολόγιο, για μια διαφορετική και εκτός μεγάλων οδικών αρτηριών έξοδο από την πρωτεύουσα, αντίκρισα την κάτωθι εικόνα.

Τριπόδια, κάμερες, τεχνικοί και τηλεπαρουσιαστές έξωθεν του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών, έτοιμοι να προσφέρουν στο κοινό αυτό που ορίζεται ως ζωντανή, τηλεοπτική πληροφόρηση.

Τώρα που το θέρος οδεύει προς το τέλος του, τώρα που εξαντλείται ο τραπεζοφόρος Αύγουστος, απαιτείται προσπάθεια, υπομονή, περιέργεια και συχνά δόσεις μαύρου χιούμορ προκειμένου να ερμηνεύσεις τις διάσπαρτες, ενίοτε ελαφρές ειδήσεις που εμφανίζονται στα μέσα. Αν, βεβαίως, είναι ακριβείς

Για τις βαριές, τις καταστροφικές ειδήσεις, ούτε λόγος.

Αυτό που προβλήθηκε περισσότερο από τα μέσα ήταν η φράση, «Τι μ@λάκ@ς  είμαι» που κοιτώντας τον προπονητή του Γιώργο Πομάσκι εκστόμισε δις, με ηρεμία, ο ολυμπιονίκης Μίλτος Τεντόγλου και έπιασαν τα μικρόφωνα μετά το άλμα που τον έβαλε στο τελικό του παγκοσμίου στην Βουδαπέστη. Λίγο αργότερα είπε και εκείνο «πάτησα στο σπίτι μου», για το κοντό δεύτερο άλμα.

Εκείνο που διέφυγε όμως, της ευρύτερης προβολής ήταν η μεγαλειώδης φράση που διατύπωσε στην μικρή κουβέντα που είχε στην μικτή ζώνη. Όπου μας είπε επί λέξει: «θέλω να κερδίσω, αλλά αν χάσω από μεγάλο άλμα δεν με πειράζει τόσο». Με λίγες λέξεις έδωσε τον πιο υγιή ορισμό του αθλητισμού, αλλά και του πρωταθλητισμού σε αυτό το ύψιστο επίπεδο, όπου ο πρώτος στόχος είναι η επιθυμία να αγγίξει το ανώτερο των δυνατοτήτων του και όχι η διάκριση.