Μονόπρακτο, κάτω από γκρίζο ουρανό.

Κυριακή. Ο χειμώνας μετρά καμιά 20αρία μέρες για να σβήσει, αλλά κάτω από τα σύννεφά του, δεν δείχνει πρόθυμος να αποχωρήσει.  Στα παράλια της ανατολικής πλευράς της Εύβοιας, τα πελαγίσια, βουβά κύματα παράγουν εκείνο τον υπόκωφο, βαρύ ήχο καθώς σκάνε στα βράχια.  Μελαγχολικό τοπίο. Η άμμος είναι περισσότερο γκρίζα παρά ξανθή. Η μικρή παρέα, βηματίζει για λίγο πάνω της.

Το μόνο που επιχειρεί να δώσει μια νότα αισιοδοξίας, είναι η γαλανή απόχρωση της θάλασσας στα τελευταία μέτρα πριν συναντήσει την παραλία και κάτι φευγαλέες ακτίνες του ήλιου που ξεφεύγουν για λίγο από τον κλοιό των νεφών, προσφέροντας κάτι σαν αισιοδοξία.

Μισή ώρα αργότερα και 14 χιλιόμετρα μακρύτερα, τα μονοψήφια νούμερα της θερμοκρασίας κάνουν  το ημιορεινό χωρίο,  ακόμα πιο γκρίζο. Τα δυο ζευγάρια, στριμώχνονται δίπλα στο τζάκι του καταστήματος που η επιγραφή του αναγράφει «ταβέρνα – κρεοπωλείο».

Θεατρικό μονόπρακτο, βγαλμένο από τα σπλάχνα των Μνημονίων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Σκηνικό: Χειμώνας, Γενάρης μήνας. Το εορταστικό πνεύμα απομακρύνθηκε, τα στολίδια μαζεύτηκαν, η πόλη αποκτά, στο βαθμό που το μπορεί, μια κανονικότητα.

Κέντρο. Απόγευμα. Πλούσιο πλάγιο χειμερινό φως σε χρυσές αποχρώσεις  κάτω από καταγάλανο ουρανό. Κίνηση λίγη. Δρόμος στενός, κάθετος στη μεγάλη λεωφόρο. Κτίριο παλιό, κάπως ατημέλητο, για κάποιους λιγότερο ενοχλητικό από το επιτηδευμένο μοντέρνο στυλ που επιδιώκει να επιδεικνύει το μέτρο της επιτυχίας.

Στον πρώτο όροφο, μεσιτικό γραφείο. Στα ενδότερα, αίθουσα μικρή, τραπέζι γυάλινο οβάλ, μια παραφωνία μέσα στο παλιό οίκημα. Ακριβώς απέναντι πολύ κοντά, μπαλκονάκι άλλου παλιού κτιρίου, όπου κοστουμάτοι βγαίνουν βιαστικά για ένα τσιγάρο. Ταυτόχρονα κοιτούν το κινητό τους, στέλνουν κάποιο μήνυμα, κάνουν ένα αγχωμένο τηλεφώνημα και μόλις ολοκληρώνεται η συνδυασμένη σπονδή στον καπνό και στην κινητή τηλεφωνία, μπαίνουν μέσα.