Συνεντεύξεις


Συζητήσεις, κουβέντες με κάποιους που έχουν κάτι να πουν, για εκείνους που θέλουν κάτι να ακούσουν



Αντώνης Βολάνης: Σημεία των καιρών - (Πέμπτη 19 Μαίου 2016) PDF Print E-mail

Το πλήθος των Ελλήνων σχεδιαστών αυτοκινήτων που έκαναν διεθνή καριέρα είναι περιορισμένο. Ως εκ τούτου κάθε κουβέντα με κάποιον από αυτούς, είναι ενδιαφέρουσα και ουσιώδης. Συνομιλούμε με τον αρχαιότερο, ίσως, εκπρόσωπό τους, Αντώνη Βολάνη.



Χειριζόμενος τα εργαλεία που παρέχονται τη σήμερον ημέρα, ενίοτε και τη γλώσσα, γκουγκλάρισα το όνομα του Έλληνα σχεδιαστή Αντώνη Βολάνη. Βρήκα μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που τον αφορούσαν. Τα ανακάλυψα ανακατεμένα στο τρι-κοιμισμένο διαδίκτυο ανάμεσα σε διάφορους άλλους  συνδυασμούς.

Έναν άλλο Βολάνη και έναν άλλο  Αντώνη που τα αντίστοιχα ονοματεπώνυμά τους βρίθουν στα Ελληνικά τμήματα του χαώδους παγκόσμιου ιστού, δείγματα αναμφίβολα μιας τρέχουσας κουλτούρας. 

Τις επόμενες ώρες, τον συναντούσα στον τελευταίο όροφο του φιλόξενου Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου στο κέντρο των Αθηνών, με τους ακόμα πιο φιλόξενους ανθρώπους που διαχειρίζονται το τολμηρό αυτό εγχείρημα.

Read more...
 
Γιώργος Ραπτόπουλος: Παλιάς, γνήσιας κοπής - Σαββάτο 13 Σεπτεμβρίου 2014 PDF Print E-mail

Είχα, έχω, έναν  τεράστιο σεβασμό για τον Γιώργο Ραπτόπουλο. Δημιουργήθηκε στην  παιδική μου ηλικία, οικοδομήθηκε στη νεότητα και σταθεροποιήθηκε σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Κάτι που κρατάει τόσο πολύ, είναι εξίσου πολύ δύσκολο να είναι λάθος.

Ο Γιώργος αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ανήκει στην ολίγιστη αυτή κατηγορία ανθρώπων που ξεκίνησαν από χαμηλά και με όπλα το θάρρος, την εργατικότητα και ένα σπάνιο πείσμα διακρίθηκαν σε διάφορους τομείς, χωρίς να κάνουν καμιά έκπτωση στο κεφάλαιο αξιοπρέπεια. Έχει αρκετούς λόγους του να αισθάνεται αδικημένος, σωστή ή λάθος άποψη δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να την κρίνω, μπορώ όμως να καταθέσω, με αυτά που γνωρίζω και καταλαβαίνω, ότι παρέμεινε έντιμος, ακέραιος και ασυμβίβαστος. Πράγμα σπουδαίο. Σπουδαιότερο από περιουσίες και εξουσίες.

Συχνά προτάσσει την Μακεδονίτικη καταγωγή του ως εχέγγυο τιμιότητας και λεβεντιάς. Δεν έκρυψε, δεν κρύβει την αγωνιστική, τουλάχιστον, αντιπαλότητα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Στη δική μου συνείδηση έχει, αποδεδειγμένα, καταχωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας πρωταθλητής με ταπεινή καταγωγή. Αν δεν υπήρχε ο Μπάμπης Διαμαντόπουλος του «Βολάν» να πείσει τον Μιχάλη Φωστηρόπουλο της «Βιαμάξ» να εμπιστευθεί αγωνιστικό αυτοκίνητο στο Γιώργο, το άστρο του ίσως να μην είχε ανατείλει. Η πορεία του δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε ακίνδυνη, ούτε ήσυχη. Στιγματίσθηκε ευθύς εκ πρώτης στιγμής με μια σχέση, μάλλον δικαιολογημένης, εχθρότητας με τον Κώστα Νικολόπουλο.

Δεν ήταν παρά η σύγκρουση ανάμεσα στο νεανικό και το ώριμο, τον καταξιωμένο και τον αναδυόμενο, την νεότερη και την παλιότερη γενιά και φυσικά δεν απουσίαζαν τα τοπικά ή ακόμα περισσότερο τα ταξικά κριτήρια. Ακούγεται πρωτόγονο. Είναι όμως αληθινό και πιθανότατα να υπήρξε το καλύτερο καύσιμο για τις συναισθηματικές μηχανές του. Για αυτά τα οκτάνια που απαιτεί η ψυχή ώστε να βγεί πάνω, να δηλώσει παρούσα, θαρραλέα, νικήτρια.

Read more...
 
Νίκι Φιλίνης. Λίγο πριν τα εκατό! - Κυριακή 10 Αυγούστου 2014 PDF Print E-mail

Έχοντας απέναντι έναν Έλληνα ηλικίας 95 ετών, οφείλουμε να ακούμε προσεκτικά τι έχει βιώσει, τι έχει να μας πει. Καθώς ήδη είχα συζητήσει μερικές φορές με τον Νίκι Φιλίνη φανταζόμουν τι, περίπου, θα ακούσω. Έτσι χρησιμοποιώντας προσχηματικά τον αυτοκίνητο κόσμο,  συζητήσαμε επί μακρόν για μια ακόμα φορά και μετά από τρεις ώρες εννόησα ότι η φαντασία μου ήταν λειψή.

Κυρίες και κύριοι  δεν έχω το χώρο, για να σμιλέψω τη βιογραφία του συνομιλητή μου σε μεγαλύτερη έκταση, ούτε την επιθυμία να κολακέψω τον Φιλίνη ή να χαϊδέψω τα ώτα του Νίκι. Καλό θα είναι όμως να συνειδητοποιήσουμε, εμείς οι μεσήλικες των αρχών του 21ου αιώνα μια σειρά από γεγονότα που μας διαφεύγουν, που τα αγνοούμε ή ακόμα χειρότερα δεν τα νιώθουμε. Μέσα, από αυτήν την, έστω μικρής έκτασης, διαδικασία θα ερμηνεύσουμε πολλά «ανερμήνευτα».


Οι  αρκετά παλαιότεροι από τον μικρό χώρο των Ελληνικών αγώνων θυμούνται τον Νίκι, με την λαμπρή του παρουσία εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '50. Δεν ήταν παρά ένα μικρό κομμάτι μιας πλούσιας ζωής. Πλούσιας όχι μόνον γιατί έτυχε να είναι παιδί καπεταναίων, ο όρος εφοπλιστής δεν ήταν απόλυτα δόκιμος τον μεσοπόλεμο, όχι διότι σπούδασε, έζησε, εργάστηκε και στο εξωτερικό, αλλά διότι φρόντισε να γεμίσει το βιός του με μια σωρεία εμπειριών που τον έκαμαν πράγματι πλούσιο.

Στην ερώτηση πότε γεννήθηκε, που με μεγάλη διακριτικότητα είχα θέσει πριν μια δεκαετία μου είχε απαντήσει: «Το 1919» ακολούθησε μια παύση και συμπλήρωσε: «Το δεύτερο εξάμηνο». Το είχα βρει χαριτωμένα χιουμοριστικό.

Το Γενεολογικό δέντρο των Φιλίνη πάει πίσω, πολύ πίσω. Βεβαιωμένα ο Μικές Φιλίνης, προπροπάππους του Νίκι υπήρξε σημαντική αγωνιστική φυσιογνωμία της επανάστασης του ’21. Η Ψαριανή οικογένεια του, στην πορεία των χρόνων κατέβαλε βαρύ τίμημα σε κάθε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Μετά τη σφαγή και καταστροφή των Ψαρών κάποιες οικογένειες κατάφεραν να διαφύγουν με ένα πλοίο της οικογένειας Φιλίνη. Βρήκαν καταφύγιο προσωρινά στις Σπέτσες, αλλά εκδιώχθηκαν. Το αυτό συνέβη και στην Ύδρα, έτσι βρέθηκαν στη Σύρα. Εγκαταστάθηκαν σε ένα χώρο στο λιμάνι, εκεί που σήμερα ονομάζονται Ψαριανά και υπάρχει η οδός Φιλίνη.

Read more...
 
Ανδρέας Ποταμιάνος - Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014 PDF Print E-mail

Μέσα Ιουνίου. Πειραιάς. Μεσημέρι με ζέστη. Στον τελευταίο όροφο του κτιρίου η σημαία της Ηπειρωτικής, με το χρυσό βυζαντινό σταυρό μέσα στο μπλε φόντο κυματίζει από έναν ήπιο ανατολικό άνεμο. Στο εσωτερικό ο Ανδρέας Ποταμιάνος με τη συνηθισμένη στολή εργασίας του, γκρί πανταλόνι, λευκό υποκάμισο και σε κάποια καρέκλα αφημένο το μπλε σακάκι. Τηλέφωνα, χαρτομάνι, συνεννοήσεις, συναντήσεις, η σχετική ένταση, όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή ενός επιχειρηματία.

Πάνε 30 χρόνια που γνωριστήκαμε, κι αυτή η σχέση είχε, έχει κάτι ξεχωριστό. Δεν θυμάμαι ποτέ να συζητήσαμε κάτι δυσάρεστο που να μας αφορά. Ποτέ δεν αναφερθήκαμε στις σημαίες (μας) που υπεστάλησαν, όπως επίσης ποτέ δεν κάναμε «δουλειές». Ως εκ τούτων η σχέση ήταν καθαρά φιλική.


Στο ίδιο πνεύμα κύλησε και η συζήτηση που ακολουθεί. Ο λόγος του αιφνιδιάζει, κυρίως διότι περίμενες να ακούσεις, λόγω κοινωνικής θέσης αλλά και ηλικίας διαφορετικά πράγματα. Έτσι πιο συντηρητικά, πιο συντεταγμένα. Ως εκ τούτου, ότι ακούγεται είναι ενδιαφέρον.

Read more...
 
Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler - Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012 PDF Print E-mail

...μικρή θερινή επίσκεψη, στο ιδιωτικό κτήμα της ζωής της.

Στα 86 της χρόνια, η Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler έχει σπάνιες ιδιότητες. Για την ακρίβεια, µοναδικές. Το παρελθόν της, οι σπουδές, η σταδιοδροµία της, οι τιµές που έχει λάβει, αλλά και οι επιφανείς που της έσφιξαν τα χέρια, δίκαια, της χαρίζουν αυτήν τη µοναδικότητα. Ηταν ένα παιδί που µεγάλωσε φτωχικά στα προσφυγικά του Βύρωνα, ένα κορίτσι που µετείχε της δίνης της Αντίστασης και του εµφυλίου. Εγινε µία επιστήµων µε µονάκριβες περγαµηνές που δεν φοβήθηκε τη δηµοσιότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν αλώθηκε από αυτήν. Είναι ένας άνθρωπος βαθιά µελετηµένος, προσιτός, που όµως κατέχει την τέχνη τού να κρατά αποστάσεις. Παραµένει µια γυναίκα που δεν θα ήθελες να διαφωνήσεις µαζί της. Θαρραλέα, αυστηρή, µαχητική, φτιάχνει, συντηρεί το δικό της, γνήσιο, πλαίσιο συµπεριφοράς, επικοινωνίας.

Είναι ένας Δάσκαλος που δεν αφήνει ούτε µια τόσο δα στιγµή να τον αµφισβητήσεις. Εχει µια έµφυτη τάση να µην προσφέρει τον παραµικρό χώρο. Διαµόρφωσε προσωπικότητα που µπορεί να επιδείξει µια αφάνταστη σκληρότητα, αλλά και µια περίτεχνη τρυφερότητα. Εχει έναν χαρακτήρα που θα πει το: «Ακούστε µε» µε την ίδια ένταση, είτε έχει µπροστά της έναν 18χρονο φοιτητή είτε τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δηµοκρατίας. Είναι η Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler και δεν θα µπορούσε να είναι διαφορετική, γιατί οι ιδιότητες που ήταν αναγκαίες προκειµένου να πραγµατοποιήσει το µοναδικό της ταξίδι στα γράµµατα, στη ζωή, στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσµο, ήταν πολλές, σπάνιες και ιδιαίτερες.

Στην πρώτη µας συνάντηση, όπου ήδη είχε κανονιστεί για την εποµένη η συνέντευξη, είχα την ατυχή έµπνευση να διαφωνήσω µε τις τοποθετήσεις της. Εισέπραξα τη µήνιν της και, όσο προσπαθούσα να υπερασπιστώ τις απόψεις µου, τόσο εκδήλωνε µε ένταση τον θυµό της. Αφάνταστα ανυποχώρητη, µε µια ισοπεδωτική διάθεση και µαχητικότητα έφηβης.

Το επόµενο πρωί που συναντηθήκαµε µε καληµέρισε και ρώτησε:

- «Πότε θέλετε να τα πούµε;»

- «Οποτε βολεύεστε, µόνο θα σας παρακαλούσα αφού προγευµατίσετε, ώστε να µη µε κατασπαράξετε». Χαµογέλασε, ψιθύρισε κάτι σαν: «αφήστε τα αυτά», υποπτεύθηκα ότι της άρεσε και, λίγο αργότερα, αφού προγευµάτισε, αλλάζαµε κουβέντες καθισµένοι δίπλα δίπλα γύρω από ένα τραπέζι.

Read more...
 
<< Start < Prev 1 2 3 Next > End >>

Page 1 of 3