|
 Με υπότιτλο «Ιστορίες & Ειδήσεις 1947-1967» ο Διονύσης Χαριτόπουλος, μας κάνει μια γνωριμία του Πειραιά, τότε που τα πράγματα ήταν ζόρικα, αιχμηρά και επικίνδυνα.
Είναι η τρίτη δουλειά του Δ. Χ. που διαβάζω, μετά το «525» και τον «Άρη» του.
Σε κάποιο βαθμό αυτοβιογραφική, ή έστω βγαλμένη μέσα από προσωπικές εμπειρίες, η έκδοση αυτή έρχεται να προσφέρει πηγαίες δόσεις πληροφοριών για τις συνθήκες της ζωής, της βιοπάλης στο λιμάνι του Πειραιά αυτή την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Εμφανίζεται ένας ξεχασμένος κόσμος. Δεν είναι η πρώτη φορά που φιλοξενείται τούτος ο κόσμος στις σελίδες αυτού του site. Σχεδόν τρία χρόνια νωρίτερα είχε ξανασυμβεί, μέσα από τη «Χαμοζωή» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου
Ο εκπαιδευτικός, κατέθεσε τις εντυπώσεις του αμέσως μετά την Γερμανική Κατοχή, για τον Πειραιά του 1913. Ο Χαριτόπουλος μας ξεκινά από τον Εμφύλιο και μας φτάνει μέχρι την χρονιά που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα. Μια εποχή σαφώς πιο οικεία, για όσους γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του '50 ή λίγο νωρίτερα.
Το κοινό τους στοιχείο πάντως, είναι η φτώχεια. Κι ότι παράγεται από αυτή. Απόγνωση ή ελπίδα. Κουράγιο ή ήττα, μα και πως όλα αυτά χωρούν σε μια μίζερη πραγματικότητα.
Oι «Πειραιώτες» είναι μια σύνθεση από ειδήσεις εποχής, αλιευμένες από τα φύλλα των εφημερίδων ή το αστυνομικό δελτίο και μια σειρά από αφηγήσεις όπου ο Δ.Χ. σκύβει με επιμέλεια. Αληθινές ή φανταστικές, ακριβείς, ή στο περίπου, μικρή σημασία έχει.
|
|
Read more...
|
|
 Μέλος και τμήμα της περίφημης γενιάς του '30, ο Άγγελος Τερζάκης, ξετυλίγει με χάρη και άνεση το ταλέντο του στην Μενεξεδένια πολιτεία.
Την χάρηκα, σε μια έκδοση του '80 και όταν έκανα την αριθμητική, κατάλαβα ότι από τότε που τυπώθηκε αυτή η έκδοση, έως το σήμερα, το χρονικό διάστημα ήταν περίπου το ίδιο από τότε που η Μενεξεδένια πολιτεία πρωτοεκδόθηκε μέχρι το '80.
Το '80, που η Ελλάδα ζούσε στον ενθουσιαστικό πυρετό της υπογραφής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν τέλη Μαίου του '79, να θυμίσω, όταν υπογράφηκε η συμφωνία ένταξης, στο Ζάππειο μετά πάσης επισημότητας.
Δυο μήνες και λίγες μέρες αργότερα, στις 3 Αυγούστου, του '79, ο Άγγελος Τερζάκης, στα '72 του ξεψύχησε. Η γενιά του, η βασανισμένη από Κατοχή, Εμφύλιο γενιά του, αποχωρούσε και παρέδιδε στις επόμενες.
Έχοντας καταβάλει βαρύ το τίμημα της ύπαρξης της, σε ένα κυκεώνα ανατροπών, βίας, και απωλειών έφευγε σε μια εποχή αισιοδοξίας, έτσι σαν η Ιστορία να ήθελε να την εμφανίσει ως πολύ αδικημένη. Έφευγε όμως, αφήνοντας πίσω εξαιρετικά δείγματα πολιτισμού, πολλά από αυτά απότοκα ακριβώς των ακραίων εμπειριών που βίωσε.
Χρειάστηκαν για αυτό άνθρωποι ταλαντούχοι, λεπταίσθητοι και ανθεκτικοί μαζί. Λεπταίσθητοι για να τα νιώσουνκαι ανθεκτικοί στην έκθεση και στην κριτική της εποχής τους.
|
|
Read more...
|
|
|
 Ο Παναγιώτης Κανελλάκης διακρίθηκε για διάφορα πράγματα τη ζωή του.
Σπούδασε νομικά, φέρει τον τίτλο του δόκτωρα, άσκησε την δικηγορία, το καθεστώς των συνταγματαρχών ιδιαιτέρως τον «περιποιήθηκε» στην Γενική Ασφάλεια και στα κρατητήρια της Ε.Σ.Α.
Yπήρξε επιπλοποιός, στα νιάτα του μετείχε επιτυχώς στους αγώνες αυτοκινήτου, ήταν πρόεδρος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων, πρόεδρος του Ελληνικού τμήματος της Greenpeace και σίγουρα ξεχνώ κάτι. Περισσότερα όμως για αυτόν εδώ: Λίγα λόγια για τον Παναγιώτη
Ανάμεσα στα τόσα όμως, έγραφε κιόλας. Το 1996 εξέδωσε την πρώτη του δουλειά, μια αυτογραφικού περιεχομένου έκδοση (Ομβρός) με τίτλο Μαρτυρία και 18 χρόνια αργότερα, το 2004, επανέρχεται με: Το κεφάλι του Τούρκου.
Στο οπισθόφυλλο γίνεται γίνεται λόγος για «δώδεκα πυκνογραμμένα διηγήματα (μυθογραφήματα) ανόμοια μεταξύ τους εντελώς κι απρόβλεπτα, αινιγματικά, περιπαιχτικά και περιπετειώδη, με συχνές ανατροπές και χωρίς ίχνος μελοδραματισμού.»
Κι έτσι ακριβώς είναι. Ο συγγραφέας πλανάται περί την Ελλάδα σε τοπωνύμια γνωστά ή άγνωστα, ταξιδεύει στο χρόνο και στήνει τις ιστορίες του ακροπατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Μεταξύ του υπαρκτού και του απίθανου.
Η αφήγηση του έρχεται κοντά στο μέτρο ενός Λατινοαμερικάνικου ρυθμού, θυμίζει την κινηματογραφική γραφή του Tommy Lee Jones στο «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Καθόλου δεν εννοώ ότι ο Παναγιώτης αντέγραψε το στυλ, καθώς η έκδοση του προηγήθηκε χρονικά της ταινίας.
|
|
Read more...
|
|
 Με υπότιτλο Η Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Βρετανός ιστορικός συγγραφέας, καταπιάνεται με αυτό ακριβώς το αντικείμενο. Κι΄αν κάποιοι γνωρίζουν ή νομίζουν ότι γνωρίζουν τα στοιχειώδη για το 2ο Π.Π., τα πρώτα μεταπολεμικά χρονιά για τους περισσότερους παραμένουν στη σκιά.
Είναι μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη εργασία, με πλήθος από εικόνες, χάρτες, ομολογίες και πάρα πολύ έρευνα από το δημιουργό της.
Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, Την κληρονομιά του Πολέμου, την Εκδίκηση, την Εθνοκάθαρση, τον Εμφύλιο Πόλεμο και το κάθε μέρος φιλοξενεί αρκετά κεφάλαια στο σύνολο της έκδοσης 28.
Ο Συγγραφέας ευθύς εξ’ αρχής (σ.21), κάνει μια σημαντική τοποθέτηση. «… η ιστορία της Ευρώπης στην αμέσως μετά τον πόλεμο περίοδο δεν αφορά τόσο την ανοικοδόμηση και την αποκατάσταση: είναι καταρχάς μια ιστορία διολίσθησης στην αναρχία.»
Συνεχίζοντας δε, στην επόμενη σελίδα καταθέτει ως στόχο της έκδοσης: «Από μια άποψη θα επιχειρήσει το ακατόρθωτο – να περιγράψει το χάος»
Μας δίνει μερικά σχετικά γνωστά στους πολλούς στοιχεία που έχουν να κάνουν με άλλα μικρότερης έκτασης ολοκαυτώματα, τους λιμούς, τους εκτοπισμούς, την μαύρη αγορά, τις λεηλασίες και την ηθική καταστροφή που προέκυψε που εύστοχα το περιγράφει ως «το ρήμαγμα της ανθρώπινης ψυχής».
|
|
Read more...
|
|
Μελετητής, διδάσκαλος Πολιτικής Ιστορίας, με βλέμμα νηφάλιο, μας δίνει ευθύς αμέσως (σ.14) το πνεύμα της έκδοσης ο συγγραφέας: «Το ζητούμενο είναι η κατανόηση, η εξήγηση, η ερμηνεία. Όχι η εξύμνηση, ούτε η καταγγελία.»