Πολυδιαβασμένος, δημοφιλής, ιδιαίτερα στην γειτονική Ιταλία, ο Andrea Camillieri, που ξεκίνησε τη συγγραφική του πορεία σχεδόν γέρων, έρχεται για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο τούτου του ιστότοπου.

Χαρισμένη από το ίδιο αγαπημένο πρόσωπο, όπως και το στοιχείο της πρώτης γνωριμίας, «Το σχήμα του νερού», η «πασιόν Εύα», δεν περιστρέφεται γύρω από τα πιο γνωστά μονοπάτια του συγγραφέα.

Έρχεται να μας γνωρίσει έναν κόσμο που συνήθως φέρνει τους ανθρώπους σε σύγκρουση. Ιδεολογική και κοινωνική, αισθητική και ότι άλλο. Είναι ο κόσμος του μπουρδέλου. Η πανσιόν Εύα, είναι αυτό ακριβώς. Ένα μπουρδέλο. Ούτε «σπίτι», ούτε «οίκος ανοχής», ούτε οτιδήποτε άλλο. Μπουρδέλο. Και οι εργαζόμενες εκεί δεν είναι ούτε κορίτσια, ούτε κάτι άλλο. Είναι πουτάνες.

Ο χρόνος που ξετυλίγει, ο συγγραφέας την ιστορία του είναι στη φασιστική νότια Ιταλία του δεύτερου Μεγάλου Πολέμου του 20ου αιώνα, λίγο πριν και λίγο μετά την συμμαχική προέλαση.

Οι κεντρικοί του ήρωες είναι τρεις έφηβοι που πάνω στο ορμονικό τους φούντωμα, έχουν να παλέψουν με δεισιδαιμονίες, συντηρητικότητες, με τον φονικό πόλεμο, τις στερήσεις και το τέρας του φασισμού.

Ο Camillieri λοιπόν, στήνει την πλοκή του, κυρίως μέσα στους χώρους της πανσιόν, ή έστω με τους ήρωες που έχουν σχέση με αυτήν. Μας μεταφέρει με χαρισματικές λεπτομέρειες τον τρόπο λειτουργίας της, τον ρόλο της προϊσταμένης, την μορφή του ιδιοκτήτη, τις φυσιογνωμίες των πελατών, την κοινωνική θέση τους κι όλα αυτά μέσα στο χωνευτήρι της πιο ανελέητης πολεμικής αναμέτρησης που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Είναι το δεύτερο βιβλίο του Π.Τ. που διαβάζω, ευγενής προσφορά και αυτό εκ μητρός. Στο πρώτο (Η καλοσύνη των ξένων) μας  φιλοξενεί, στο προσωπικό, στο πολύ ιδιαίτερο παρελθόν του.

Στο «Ήμουν και εγώ εκεί» , το οποίο αποτελείται από δύο ενότητες, μας περιγράφει την περιπέτεια της εμπλοκής του με την Πολιτική. H πρώτη που αποτελεί την εισαγωγή, καταλαμβάνει το ένα πέμπτο της έκδοσης. Εδώ, μας δίνει μερικές, εκ των έσω, χρήσιμες πληροφορίες, για να αντιληφθούμε, εμείς οι μη μετέχοντες των πολιτικών διεργασιών, πως τρέφεται και κινείται το τέρας της Πολιτικής, αλλά και το θηρίο της εξουσίας.

Το υπόλοιπο τμήμα καταλαμβάνεται από 72 πολιτικά κείμενα, γραμμένα από τον Απρίλιο του ’12 έως τον Ιανουάριο του ’16. Ο συγγραφέας διηγείται τα της εμπλοκής του, τις προεκλογικές αγωνίες: «Εαν βγούμε πρώτοι, θα καταγγείλουμε νοθεία» ήταν το καλαμπούρι μας προς εσωτερική κατανάλωση» (σ. 35).

Μας θυμίζει γλαφυρά, είναι η αλήθεια, την εμφάνιση, για πρώτη και τελευταία φορά, κατά πως υπογραμμίζει του ενιαίου και αρραγούς αντιφασιστικού μετώπου στο Χυτήριο τον Οκτώβριο του '12: «Από άκρου εις άκρον του συνταγματικού τόξου, από τον νεοδημοκράτη αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα έως την Λιάνα Κανέλη του Κ.Κ.Ε» (σ.45)

Ευθύς εκ πρώτων σελίδων στήνει στα τρία μέτρα τον Αλέξη. Και το κάνει με τρόπο ολίγον μοχθηρό (δεν γινόταν κι αλλιώς), μα πολύ όμορφο: