Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




Ιάσονας Χανδρινός: Το τιμωρό χέρι του λαού – (Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017) PDF Print E-mail

Γεννημένος το ΄84 ο συγγραφέας. Το '06, αποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το βιβλίο του: «Το τιμωρό χέρι του λαού» είναι βασισμένο στην διπλωματική του εργασία. Ταυτόχρονα βραβεύτηκε από το ίδρυμα Βασιλικής και Όλγας Σταυροπούλου το '11.
Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε και δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένη.

Πέρα από τον τίτλο, το θέμα του, ορίζεται με λίγες λέξεις στο εξώφυλλο. «Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942 – 1944».

Μια πρώτη διαπίστωση που έρχεται από τις πολύ πρώτες σελίδες και μένει σταθερή αν όχι διογκούμενη, μέχρι τελευταίας παραγράφου, είναι ότι ο Ι.Χ. εργάστηκε. Δούλεψε, κόπιασε και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Το πόνημά του είναι γεμάτο από στοιχεία, που έχει διασταυρώσει και τα παραθέτει, προσφέροντας στον αναγνώστη μια δομημένη και επιστημονική προσέγγιση, χωρίς να χάνει την ανθρώπινη πλευρά.

Μια άλλη επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί, είναι ότι καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αναγνωστών. Από πολύ ενημερωμένους και διαβασμένους, έως εκείνους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συγκεκριμένη ιστορική καμπή, αρκεί να είναι εκπαιδευμένοι ως αναγνώστες.

Η στοιχειοθετημένη αφήγηση του Ι.Χ. μας οδηγεί, κατόπιν εορτής βέβαια, σε δύο συμπεράσματα. Κατ' αρχήν ότι σε εκείνη την Αθήνα της Κατοχής «μια νεαρή πόλη 1.100.000 κατοίκων με τεράστιες ανισομερείς, ετερόκλητες πληθυσμιακές, κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες και μεγάλες ταξικές διαφορές», όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, και ειδικά σε κάποιες συνοικίες της, ήταν δύσκολο να μείνεις ουδέτερος.

Read more...
 
Βαγγέλης Σιαφάκας – Με μια χιλιάρα Καβασάκι – (Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017) PDF Print E-mail

Με στοιχεία αυτοβιογραφικά, τον δέοντα σεβασμό στον Δημήτρη Χατζή και τον Νίκο Χουλιάρα, την νοσταλγία για τον τόπο του και τα νιάτα του, αλλά με παρούσες και τις ελπίδες, για να μην πούμε την βεβαιότητα, για κάποιο πολιτικό - κοινωνικό συμμάζεμα. Τότε, βέβαια, σε μια άλλη εποχή.

Αυτά είναι εν ολίγοις τα συστατικά του βιβλίου του  Β.Σ. με τίτλο: «Με μια χιλιάρα Καβασάκι» και με αυτά στήνει το σκηνικό του και μας προσφέρει τα πρώτα του δεκαοκτώ διηγήματα.

Γεννημένος πριν 65 χρόνια στα Γιάννενα, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στη Ζωσιμαία Σχολή.

Έτσι, οι αρχές της δεκαετίας του '70 και η δικτατορία τον πετυχαίνει στην Φλωρεντία, όπου σπούδασε Αρχιτεκτονική. Εκεί οργανώθηκε στο «Ρήγα», διατελώντας και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης, έως το 1977. Τότε, εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική δράση, όχι όμως και τις απόψεις του για την ανανεωτική ευρωπαϊκή Αριστερά.

Επαγγελματικά, τον κέρδισε η δημοσιογραφία. «Αυγή», «Αθήνα 9.84», «MEGA», «ΑΝΤ1» «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», «ΑΠΕ» ήταν η πορεία.

Έρχεται λοιπόν με ένα νοσταλγικό τόνο, με μια τρυφερή ματιά και ανακατεύει το παρελθόν. Μας περιγράφει την αστικοποίηση, μας περιδιαβαίνει στις δοξασίες, τον συντηρητισμό, την υποκρισία, τις δεισιδαιμονίες μιας μακρινής για όσους δεν την έζησαν εποχή, αλλά όχι και τόσο ξεχασμένης για όσους την έζησαν. Τότε «που οι χωριάτες είχαν γίνει νοικοκυραίοι»

Read more...
 
Aνατόλι Nτομπρίνιν: Εμπιστευτικά – (Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017) PDF Print E-mail

Ο Ανατόλι Ντομπρίνιν βρέθηκε στη θέση του Πρέσβη της Ε.Σ.Σ.Δ. στις Η.Π.Α., σχεδόν για ένα τέταρτο του αιώνα.

Στη διάρκεια της θητείας του συνάντησε, γνώρισε, συζήτησε, συμφώνησε και διαφώνησε με έξι Αμερικανούς προέδρους, κατά τη χρονική διάρκεια του αποκαλούμενου και Ψυχρού Πολέμου. Όπως επίσης γνώρισε, εργάστηκε και για ισάριθμους Σοβιετικούς ηγέτες.

Όταν έφθασε στην Ουάσινγκτον, τον Μάρτιο του '62, για να αναλάβει τον κορυφαίο ρόλο, στην πιο κρίσιμη πρεσβεία της χώρας του, ήταν 43 ετών, ο νεότερος πρεσβευτής που είχε ποτέ η Μόσχα στις Η.Π.Α.

Έζησε, μετείχε, και σε κάποιο βαθμό διαμόρφωσε, μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα που επηρέασαν τη σύγχρονη ιστορία. Όταν μετά από καιρό, μοιραία πέρασε στο περιθώριο της υπηρεσίας και της επικαιρότητας, κάθισε με υπομονή, με ακρίβεια, με πίστη και κατέγραψε ότι του συνέβη σε αυτή την μυθιστορηματική, περιπετειώδη ζωή.

Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικού κύρους βιβλίο, με καταπληκτικές λεπτομέρειες, με μια πολύ αντικειμενική, καθαρή, αξιοπρεπή περιγραφή, και με ένα στυλ που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη ευθύς εκ πρώτης στιγμής, έως τελευταίας προτάσεως.

Ο Ντομπρίνιν καταφέρνει κάτι δύσκολο. Να συνδυάσει τη στεγνή ιστορική περιγραφή των γεγονότων με ένα πολύ λεπτό, ανθρώπινο προσωπικό ύφος, ζηλευτό σε όλη τη διάρκεια του πονήματος του.

Η αντίστοιχου επιπέδου μετάφραση, των 646 πυκνογραμμένων σελίδων είχε υπογράψει, ο προσφάτως απολεσθείς, Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος. Όπως επίσης ο ίδιος ο Ντομπρίνιν δεν είναι ανάμεσά μας από τον Απρίλιο του ’10 όταν εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας. Πέρα όμως από τις σύνθετες, πολύπλοκες και συχνά ιδιαίτερα πιεστικές διπλωματικές του υπηρεσίες, άφησε και τούτο το βιβλίο, ως σημαντική παρακαταθήκη.

Read more...
 
J. D. Salinger: Ο Ο φύλακας της Σίκαλης – (Σαββάτο 24 Δεκεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Πολυδιαβασμένο, πολυαγαπημένο, που αν το προβάλουμε στην εποχή όπου δημιουργήθηκε γίνεται πρωτοπόρο, εριστικό, αποκαλυπτικό, «Ο φύλακας της Σίκαλης» του Jerome David  Salinger είναι μια νεανική ακτινογραφία που περιγράφει τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα της ηλικίας.

Ο συγγραφέας, που απέφευγε έως τέλους της ζωή του (Γενάρης '07) την όποια δημοσιότητα, μας περιγράφει, ένα 48ωρο παραμονές - καλή ώρα -  Χριστουγέννων του ήρωλα του Holden Caulfield ο οποίος εμφανίζει έντονα σημάδια δυσπροσαρμοστικότητας.
Μέσα από αυτή τη συνθήκη ο J.D.S. μας αποκαλύπτει μια ακολουθία από τις ψυχώσεις που ταλαιπωρούν την μεταπολεμική Αμερική και ειδικότερα το νεανικό της κομμάτι.

Η γλώσσα του ήρωά του περιορίζεται σε μια κάπως φτωχή διάλεκτο, με την οποία αποκαλύπτει την εν βρασμώ νεότητά του, αλλά αυτή η εκφραστική φτώχεια σε πολλές περιπτώσεις κρύβει ένα πλούσιο σε γνώσεις πυρήνα, με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο, όπως όλη η προσωπικότητα  του, που ακολουθεί όλο πιο συνειδητά ένα μονοπάτι προς την περιθωριοποίηση.

Με ελάχιστη ή καθόλου αυτοεκτίμηση, ο Holden, παραπατά από ολίσθημα σε ολίσθημα χωρίς ερείσματα, δίχως βοήθειες. Η μοναξιά τον οδηγεί, στην απομόνωση και από εκεί σε μια βαθιά απογοήτευση. Ταυτόχρονα μας δείχνει το μέτρο της ευφυίας του καθώς διαχωρίζει τον πνευματώδη από τον διανοούμενο.

Οι αλλεπάλληλες σχολικές αποτυχίες τον σέρνουν στους δρόμους της μεγαλόπολης, την οποία όμως γνωρίζει καλά, πολύ καλά για την ηλικία του, και τότε του δίνονται, μέσα από τις εμπειρίες του, οι τελευταίες ωθήσεις για μια ανορθόδοξη συνέχεια.

Read more...
 
Βασ. Ραφαηλίδης: Ιστορία του Νεοελληνικού κράτους - (Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Η ιδιαιτερότητα του Β.Ρ. είναι δεδομένη. Όπως έχει πει ο Δημήτρης Κολλάτος,: «Ο Ραφαηλίδης έχει ένα σκληρό και γρήγορο λόγο. Ενοχλεί. Αλλά το διάβασμα της Ιστορίας που κάνει, είναι σημαντικό γιατί μας βοηθάει.»

Αιρετικός, ασυνήθης ο λόγος του σχωρεμένου κινηματογραφικού κριτικού, αλλά λόγος. Θέση και άποψη. Όπως οι συντριπτικά περισσότεροι, αν όχι όλοι οι ταλαιπωρηθέντες λόγω πολιτικών φρονημάτων, έτσι και ο Β.Ρ. μοιραία επηρεάζεται από τα βιώματά του. Λογικό και ανθρώπινο.
Αυτό σε τίποτα δεν αλλοιώνει την ιστορική ματιά του, επιβεβαιώνει την ιδιαιτερότητά του και δικαιώνει την άποψη Κολλάτου.  

Στο φινάλε, ο ίδιος τοποθετείται και δηλώνει ότι το ογκώδες πόνημά του, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά, παρά θετικά γεγονότα, ότι τον ενδιαφέρουν πιο πολύ οι προδότες, οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι, παρά όσοι νοιάστηκαν πραγματικά για το τόπο. Συχνά προβάλει το παρελθόν στις σύγχρονές του καταστάσεις, κριτικάροντας τα στραβά της εποχής του. 

Σε αυτό το μοτίβο ξετυλίγει τις ερμηνείες του για τα ιστορικά γεγονότα και το πρώτο δείγμα μας το  δίνει ευθύς εξαρχής (σ.15) γράφοντας:
«Το γεγονός πως συνεχώς γκρινιάζουμε για την εξάρτησή μας από τους ξένους, είναι μάλλον ανιστόρητο, αφού υπάρχουμε ως κράτος χάρη στην πολιτική των ξένων. Αλλά και στα δάνεια που δίνουν συνεχώς οι ξένοι για να συντηρούν ένα τεχνητό κράτος για λόγους γεωπολιτικούς και όχι φιλελληνικούς.»

Σε αντίθεση με τον Σκαρίμπα, εξυψώνει τον χαρακτήρα και τις δραστηριότητες του Καποδίστρια, χωρίς να αποκρύπτει το δικτατορικό τρόπο διοίκησης του, θεωρεί ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον τόπο και η δολοφονία τους από τους Μαυρομιχάληδες μεγάλη συμφορά.

Αποκαλεί λοιπόν τον Δημ. Βούλγαρη (σ.42), «ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα που ανέδειξε ποτέ τούτος ο καθαρματοπαραγωγός τόπος», ενώ δεν αφήνει στο απυρόβλητο του Θοδ. Δεληγγιάνη για τον οποίο ένας από τους πιο ελαφρείς χαρακτηρισμούς είναι κοκορόμυαλος και του χρεώνει την καταστροφή του '97. Αντίθετα πλέκει το εγκώμιο του Χαρ. Τρικούπη, του οποίου όλοι κόποι πήγαν χαμένοι (σ.49).

Φωτίζει σχετικά άγνωστες στο ευρύ κοινό αναγνωστικό κοινό απόψεις, όπως ότι «την επανάσταση στην Κρήτη την προκάλεσε ο Αβδούλ Χαμίτ, για να τραβήξει την προσοχή της Διεθνούς κοινότητας από την σφαγή των Αρμενίων» (σ.52), ή την δυστροπία των Σαμίων να ενσωματωθούν με την Ελλάδα (σ.73).

Read more...
 
<< Start < Prev 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Next > End >>

Page 17 of 39