|
 Κάποια πράματα, από αυτά που συμβαίνουν, είναι δυσνόητα. Άλλα πάνε ακόμα πιο κει. Είναι ακατανόητα. Στα δεύτερα, θα τοποθετήσω το τελευταίο, μέχρι στιγμής, βιβλίο της πρυτάνεως των Πανεπιστημίων της Σορβόννης. Της μοναδικής γυναίκας που έφθασε έως εκεί στα τόσες εκατοντάδες χρόνια της λειτουργίας του.
Σε μια μικρή επίδειξη επιπολαιότητας, αναφέρω κατ’ αρχάς ότι δεν το έχω διαβάσει και σε μια τολμηρή πρόβλεψη καταθέτω ότι δεν προτίθεμαι, κυρίως διότι διάβασα αποσπάσματα, όπως επίσης και κριτικές. Και δεν είμαι άνθρωπος που παραδίδεται στις ορέξεις των κριτικών.
Άνθρωποι όμως, που, αφενός έχουν πληρέστερη καλλιέργεια από τη δική μου, αφετέρου τους έχω εμπιστοσύνη, επιπλέον το διάβασαν και τέλος έχουν άριστη σχέση με την συγγραφέα, εκφράστηκαν δυσμενώς για το περιεχόμενό του.
Δεν θα ήθελα να παραθέσω το σύνολο των αποσπασμάτων του βιβλίου το οποίο, για να το θέσω διακριτικά, δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο μιας ακαδημαϊκού.
Ερωτήματα ήθελα να θέσω: Πώς γίνεται;
|
|
Read more...
|
|
 Υπήρχε στο ράφι από τα Χριστούγεννα του ‘79. Δώρο ήταν. Μπορεί να ισχύει η άποψη ότι, τότε δωρίζονταν περισσότερα βιβλία.
Κάποια στατιστική πιθανόν να το βεβαιώσει. Ή να το αρνηθεί. Έκτοτε γνώρισε τέσσερις μετακομίσεις, χωρίς να έχει αναγνωσθεί στο σύνολό του.
Κάποια στιγμή, φέτος, έγινε κι αυτό. Είναι τεράστιος ο πλούτος και η ποιότητα της πληροφορίας που περιέχει. Προσφέρει όλες τις δυνατότητες να κατανοήσεις τις εποχές και τους πρωταγωνιστές της, Τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.
Η Πηνελόπη Δέλτα υπήρξε μια γυναίκα κυριολεκτικά εκτός εποχής, αφού οι δραστηριότητές της, η ίδια η ζωή της, ακόμα και το τέλος της, ως φυσική παρουσία, ήταν αντισυμβατικές.
Στις 400τόσες σελίδες τούτου του πονήματος, ξεδιπλώνονται στον αναγνώστη με χάρη, με αμεσότητα, με ακρίβεια, τα γεγονότα, τα δράματα, οι λεπτομέρειες και τα πρόσωπα που άφησαν ένα σοβαρό αντίκτυπο σε τούτο τον τόπο.
Ο πρωταγωνιστής όμως, όπως μαρτυρά ο τίτλος, είναι ένας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Κρητικός πολιτικός που από τις Μουρνιές Χανίων έφτασε να ορίζει την τύχη του τόπου με απίθανες επιτυχίες τόσο σε διπλωματικό επίπεδο μα και με την διορατικότητα του να εμπλακεί σε πολεμικές αναμετρήσεις.
Μαζί με έναν εξαίρετο πρόλογο του Π.Α. Ζάννα, εγγονού της Π.Δ., οποίος είχε και την επιμέλεια της έκδοσης και ένα χρησιμότατο χρονολόγιο, αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο στην απόπειρα ανίχνευσης του παρελθόντος. Ταυτόχρονα είναι μια γοητευτική, συχνά συγκινητική αφήγηση, μα και μια ηθογραφία της εποχής.
Αποκαλυπτικό π.χ. περί της ηθών, αυτό που αναγράφεται στην όγδοη σελίδα.
|
|
Read more...
|
|
|
 Ευτυχώς για τους αναγνώστες, ο Θ.Κ. δεν κατάφερε να κρατήσει την απόφασή του να εγκαταλείψει το γράφειν, πριν εγκαταλείψει αυτό, εκείνον.
Επανέρχεται με βιωματικά στοιχεία, ντυμένα, ως συνήθως, με λόγια όμορφα. Που ακόμα κι αν διαφωνείς, αρέσκεσαι να τα διαβάζεις. να τα μελετάς.
Προφανώς δεν αποτελεί ίδια περίπτωση με τον Ζωρζ Σιμενόν, ο οποίος μετά από 400 περίπου βιβλία, επιχείρησε να ακολουθήσει την ρουτίνα του, μα επειδή δεν του βγήκε λέξη είπε στον γραμματέα του: «Αυτό ήταν» και δεν ξανάγραψε ούτε λέξη.
Αντίθετα, ο Θ. Καλλιφατίδης που όσο «δικός μας» είναι, άλλο τόσο και «δικός τους» είναι, επανέρχεται και με το βάρος της ηλικίας του, αλλά και την ευαισθησία που τον διακατέχει μας περνά τα μηνύματά του,
Όπως π.χ. εκεί που μας περιγράφει τις αλλαγές της Σουηδίας που από χώρα κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, μπλέκει στα πλοκάμια της αγοράς. «...οι δάσκαλοι και οι γιατροί γίνονταν επιχειρηματίες, οι μαθητές και οι ασθενείς πελάτες. Γερνούσα σε έναν κόσμο που μου φαινόταν ολοένα και πιο ξένος». (σ.32)
Μεταφέρει το κλίμα που επικρατούσε το 2015, όταν: «ακόμα και στενοί μου φίλοι πέταγαν κουβέντες για την «αχρειότητα» της χώρας μου. Αν δεν υπήρχαν οι Έλληνες η Ευρώπη δεν θα είχε πρόβλημα». (σ.45).
Κάποια στιγμή έρχεται στον Αθήνα, περπατά, ακούει, βλέπει και: «Ποτέ δεν είχα δεί την πόλη μου έτσι. Η φτώχια ήταν παλιά συντρόφισσα, αλλά αυτή η εξαθλίωση όχι.» (σ.50)
Πιο κάτω (σ.131), θυμάται την φτώχεια των προσφύγων από την Μικρασία οι οποίοι ήταν πάμφτωχοι μεν «...αλλά δεν ήταν άθλιοι, η φτώχεια δεν ήταν αποκρουστική. Τώρα είχε γίνει, τόσο στα Πευκάκια τη γειτονιά μου στην Αθήνα, όσο και στην πλατεία της γειτονιάς μου στην Στοκχόλμη. Γινόταν ένας πόλεμος κατά των ανθρώπων και δεν το είχα καταλάβει».
|
|
Read more...
|
|
 Ο Juan Sebastian Marroquin Santos, γεννήθηκε ως Juan Pablo Escobar και ήταν παιδί του Juan Escobar, που έφερε ανάμεσα σε άλλα τα προσωνύμια: El Padrino - ο Νονός, El Patrón – το Αφεντικό, El Señor - ο Κύριος, El Mágico – ο Μάγος, El Zar de la Cocaína – ο τσάρος της κοκαΐνης. Μοιραίο και αναμενόμενο να μην έχει μια φυσιολογική ζωή. Το φυσιολογικό με την έννοια της κανονικότητας που μεγαλώνουν τα παιδιά μέχρι τα 17 τους χρόνια.
Διότι ο J.S.Marroquin, τόσο ήταν, δεκαεπτά ετών, όταν ο πατέρας του στο τελικό στάδιο της ζωής του, ασφυκτικά στριμωγμένος από ανταγωνιστές και κρατικές διωκτικές αρχές, έπεφτε νεκρός από τα πυρά των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας.
Στο σύντομο χρονικό διάστημα της ενήλικης ύπαρξης του στον μάταιο κόσμο μας, ούτε ένα τέταρτο του αιώνα, ο Pablo είχε διαπράξει τόσα και τέτοια που σε άλλες περιπτώσεις θα απαιτούνταν οι δραστηριότητες εκατοντάδων ανθρώπων και το χρονικό διάστημα ενός αιώνα.
Ο Pablo έχτισε μια αυτοκρατορία στηριγμένη στην απροκάλυπτη βία, στο εύκολο και ατιμώρητο έγκλημα και σε αφάνταστα ποσά εκατομμυρίων δολαρίων που διακινούνταν με άνεση. Όχι και ο ιδανικός τρόπος να στήσεις σπιτικό και να μεγαλώσεις τα παιδιά σου.
Αυτό είναι το περιεχόμενο του βιβλίου, που μας δίνει μερικές χρήσιμες εικόνες από αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, όπου το χρήμα, το πολύ χρήμα απλώνεται και διαβρώνει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.
|
|
Read more...
|
|
