Οι λόγοι για τους οποίους το κοινό μπορεί να αντιπαθεί ή να συμπαθεί ένα δημόσιο πρόσωπο ποικίλουν. Αν εστιάσουμε στους δημοσιογράφους, οι λόγοι αντιπάθειας ατυχώς συνορεύουν με εκείνους της συμπάθειας. Εξαρτάται και από το είδος της δημοσιογραφίας. Οι TV περσόνες π.χ., συγκινούν εύκολα το ευρύ κοινό για λόγο προφανή. Το χαμηλό επίπεδο. Ένας αναλφάβητος μπορεί να είναι τηλεθεατής, άρα και θαυμαστής του τύπου: «Ωραία τα λέει ο κ. Νίκος». Να μην λησμονούμε βέβαια και το λεπτό σημείο, που οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι είναι συχνά, περισσότερο showmen – snowwomen και λιγότερο γραφιάδες.

Αντίθετα ο «εφημεριδάς», ο δημοσιογράφος των εντύπων εν γένει, απευθύνεται εκ των πραγμάτων σε ένα κοινό, που ξέρει τουλάχιστον ανάγνωση. Μπορεί (το κοινό) να μην έχει κρίση, πιθανόν δεν έχει γνώση αλλά την «αλφαβήτα» την κατέχει.

Τέλος υπάρχει και η κατηγορία των all-rounders, εκείνοι δηλαδή οι δημοσιογράφοι που τα κάνουν όλα. Εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση.

Ένας από αυτούς είναι και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Δύο χρόνια πριν τα 50του πια, ήδη ένα τέταρτο του αιώνα στο επάγγελμα, έχει κάνει ένα μεγάλο κύκλο – ταξίδι, στα media, σε όλα τα μέσα, συν εσχάτως το protagon.gr, συν το πρόσφατο βιβλίο του: «Οι άνθρωποί μου».

Όταν ένας ακαδημαϊκός ασχοληθεί με την ιστορία ενός αθλητικού σωματείου συμβαίνουν δύο πράγματα. Το έργο του αντανακλά την πληρότητα και την ποιότητα της επιστημονικής του κατάρτισης, ενώ γρήγορα γίνονται εμφανή τα κίνητρά του.

Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Alexander Kitroeff, καθηγητή ιστορίας στο Haverford College, στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α.

Ίσως να μην το μαρτυρά το ονοματεπώνυμό του αλλά ο Αλέξανδρος, είναι Έλληνας, γεννήθηκε, μεγάλωσε και τελείωσε εγκύκλιες σπουδές στην Ελλάδα. Εγγονός,  εμβληματικής φιγούρας του Παναθηναϊκού του Γεώργιου Γιαννουλάτου, ποτίστηκε με την ιδέα του συλλόγου και σε μεστή ηλικία κατέγραψε την ιστορία του.