|
 Με τον υπότιτλο βιωματική βιογραφία, η συγγραφέας δίνει αμέσως το στίγμα της προσπάθειάς της. Είναι μια επιμελημένη έκδοση, στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει η «Εστία». Αν όμως το ένα χαρακτηριστικό της είναι η επιμέλεια, το άλλο είναι ο πλούτος.
Υπάρχει λοιπόν, μια πληθώρα στοιχείων που αναδύονται μέσα από αρχεία και παρατίθενται. Παρομοίως συναντάμε πλήθος ομολογιών από σύγχρονους με τον Π.Κ. ανθρώπους, αλλά και ντοκουμέντα όπως έγγραφα, εικόνες μα και αποσπάσματα από τις σημειώσεις, τα ημερολόγια του Κόκκαλη.
Τo βιβλίο παρακολουθεί την πορεία του ανθρώπου, του ιατρού, του δημόσιου πρόσωπου, από τα πολύ πρώτα του βήματα ως το θάνατό του, αλλά και το αντίκτυπο, το αποτύπωμα που άφησε στην πορεία του χρόνου.Αποκαλύπτει έναν πολυπράγμωνα άνδρα:
Έναν χειρούργο με μαγικές σχεδόν ιδιότητες που χρησιμοποιούσε και τα δύο του χέρια με την ίδια δεξιότητα, ένα σοφό παθολόγο και έναν άριστο ανατόμο. Δεκάδες είναι οι ομολογίες ασθενών, αλλά και συγγενών που καταθέτουν τις εμπειρίες τους για τις ιατρικές γνώσεις και τις πρωτοποριακές του μεθόδους. Το επιστημονικό του προφίλ αποκτά μια μυθική διάσταση διότι πέρα από τις ικανότητές του, αποκαλύπτεται η ανυστεροβουλία του και η διάθεσή του να χειρουργεί κάθε κοινωνικής τάξης ασθενείς, δωρεάν.
Αντίστοιχα στοιχεία, παραθέτονται για το πόσο σημαντική ήταν η προσφορά του ως ακαδημαϊκός. Για το σεβασμό που ενέπνεε στους φοιτητητές του, για το κύρος και για το ουσιαστικό έργο που άφησε στο Πανεπιστήμιο.
|
|
Read more...
|
|
Το πόνημα των δυο συγγραφέων φέρνει στη επιφάνεια, μια σειρά από σκέψεις, από διαπιστώσεις για: “το πως, γιατί και από πότε άρχισε να στραβώνει η υπόθεση του σοσιαλισμού και ο Υπαρκτός να γίνεται όλο και πιο ανύπαρκτος.” όπως καταθέτει και ένας εκ των δημιουργών στο προλόγισμα του.
Το πετυχαίνει με γενναιότητα, με χιούμορ, με λεπτότητα, με χάρη.
Αν η πρώτη απόπειρα εξωτερίκευσης, αλλά και ομολογίας απομυθοποίησης των “γιγάντων”, της προσπάθειας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στην πατρίδα μας είχε πατέρα τον Χρόνη Μίσσιο στα μέσα της δεκαετίας του '80, τελευταία μέχρι στιγμής, είναι τούτη η έκδοση.Το ιδιαίτερο της υπόθεσης είναι ότι οι δημιουργοί όχι μόνον δεν έχουν περάσει απέναντι, αλλά δεν έχουν καν απομακρυνθεί από την ιδεολογία τους.
Για αυτό και ο λόγος τους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Έχει επίσης περισσότερη αξία διότι όλα τα αφηγούμενα δεν είναι μόνον θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά και βιωματικές εμπειρίες.
Ένα άλλο συγκινητικό στοιχείο σε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορική καταγραφή είναι το γεγονός ότι δυο σημαντικές φυσιογνωμίες του αριστερού χώρου, θέλησαν να μιλήσουν μετά το θάνατό τους. Τόσο η Έλλη Παππά με το βιβλίο της (Μαρτυρίες μιας διαδρομής), όσο και ο Λεωνίδας Κύρκος με την τηλεοπτική του συνέντευξη που προβλήθηκε σχεδόν ένα χρόνο μετά το φυσικό του τέλος.
Το αίσθημα της μοναξιάς, της απώλειας, της απόγνωσης ίσως να έλαβε τις μεγαλύτερες τιμές του όχι μόνον σε όσους ιδεολόγους έφυγαν βίαια από τη ζωή, υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία τους, αλλά και σε όσους έζησαν και βίωσαν έως τέλους την αποτυχία, την προδοσία.
|
|
Read more...
|
|
|
 Ο συγγραφέας Jerome Charyn, πέρα από τα τριάντα βιβλία που έχει γράψει, τη διδασκαλία του σε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο στο Παρίσι και μια πλήρη ζωή, συνέθεσε πριν δέκα χρόνια το πόνημα του, “Πινγκ Πονγκ” με υπότιτλο: “καυτά κοψίματα και διαβολεμένα φάλτσα”.
Πέρσι, δέκα χρόνια μετά την πρωτότυπη έκδοση, κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά.
Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Ο Αμερικάνος την κατέχει την τέχνη. Την τέχνη να μιλά με σαγηνευτικά νοήματα, να χρησιμοποιεί όμορφες λέξεις, να τις βάζει στη σωστή σειρά και να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να «εκβιάζει», δίχως να είναι υπερβολικός.
Κι’ όλα τούτα για το πίνγκ πόνγκ. Δεν επιχειρώ να υποτιμήσω το παιχνίδι. Τουναντίον. Υποθέτω όμως ότι άπειροι άνθρωποι έζησαν, ένιωσαν, ευτύχησαν ή δυστύχησαν χωρίς να έχουν ιδέα ότι υπάρχει ως άθλημα.
Βεβαίως ο συγγραφέας συχνά το περιεργάζεται προσχηματικά. Πατάει πάνω του και αφηγείται σωρεία πραγμάτων. Και το κάνει καλά. Αποτελεί όμως, τον κυρίαρχο άξονα της αφηγηματικής του. Δεν το περιφρονεί, δεν το χρησιμοποιεί, δεν το θεοποιεί.
Ο Charyn είναι πολίτης του κόσμου. Έχει διανύσει «πολύ μίλι». Καθώς αφηγείται την γνωριμία του με το άθλημα ξετυλίγει το μίτο της ζωής του, τις σχέσεις με την οικογένειά του, τον άτυχο γάμο του, τις κάθε είδους περιπλανήσεις αφήνοντας, τις σκέψεις του, τις αιχμές του, το ίχνος του.
Κάνει πολιτική, περνάει μηνύματα, παρουσιάζει γεγονότα και το κάνει κομψά, χαριτωμένα, διασκεδαστικά.
|
|
Read more...
|
|
Η περίπτωση της βιογραφίας του Μάρκου, συγγενεύει με την νεώτερη ιστορία μας. Αυτής που ξεκινά από τον Αύγουστο του '36 και ολοκληρώνεται με το τέλος της Απριλιανής δικτατορίας. Για αυτήν την περίοδο, προκειμένου να αρχίσουν να αποκτούν οι πληροφορίες μια αντικειμενική ροή, έπρεπε να φθάσουμε στα τέλη της δεκαετίας του '70.
Οι αιτίες που προσπάθησαν να αποκλείσουν μια σειρά από μουσικές εκφράσεις, είναι αφ΄ενός μεν οι ίδιες με τις αιτίες που γέννησαν αυτές τις εκφράσεις (αποκλεισμός, περιθοριοποίηση), αφετέρου οι ίδιες που απαγόρευσαν μια ακολουθία από ευρύτερες συμπεριφορές, οι οποίες βρίσκονταν μακριά, αν όχι απέναντι από τον πολιτικά "ορθό" δρόμο, από τον ισχύοντα κοινωνικό "καθωσπρεπισμό".
Για αυτό και η ασύμμετρη, η ανακριβής ακόμα και πλαστή σε πολλά σημεία καταγραφή του παρελθόντος σε εκείνες τις πτυχές, καθώς δεν βόλευε το συντηρητικό και εν πολλοίς κενό, ιδεολόγημα της εξουσίας.
Έπρεπε να φτάσουμε στο 1978 και την βιογραφία του Μάρκου να επιμεληθεί μια Ελληνίδα που δεν ζούσε πια στην Ελλάδα. Η δουλειά βάσης βεβαίως είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60 μια μικρή ομάδα φοιτητών (Νέαρχος Γεωργιάδης, Κική Καλαμαρά κ.ά.) με αγάπη για την ιστορία του ρεμπέτικου έρχεται σε επαφή με τον Μάρκο και αρχίζει να καταγράφει τις αφηγήσεις για το παρελθόν του. Ένα μεγάλο μέρος των αφηγήσεων είχε καταγραφεί και από τον τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηαντωνίου.
Το 1967 η Αγγελική Βέλλου-Κάιλ έρχεται γνωρίζεται με το Μάρκο και το ήδη υπάρχον υλικό περνάει στα δικά της χέρια για να το εκδώσει στην Αμερική.
Αυτό της ζήτησε ο Μάρκος, καταλαβαίνοντας πως το περιεχόμενο των αφηγήσεων του δεν θα περνούσε τη λογοκρισία της στρατιωτικής δικτατορίας. Η συγγραφέας θα προσθέσει μερικές ακόμη αφηγήσεις του και θα “στρώσει” το σύνολο του υλικού της.
|
|
Read more...
|
|
Η αυτοβιογραφία είναι ένα εύκολο είδος γραφής. Συχνά γλιστρά και σε ένα είδος αγιογραφίας του αφηγούμενου. Άλλο τόσο συχνά όμως, παρέχει στον αναγνώστη πληθώρα πληροφοριών για πράγματα είτε άγνωστα είτε ξεχασμένα. Η αυτοβιογραφία του Χάρη Κυνηγού με τίτλο: “Σαν μυθιστόρημα” και υπότιτλο: “50 χρόνια ζωής με την ΕΛΙΝΟΙΛ”, δεν κινδυνεύει από το πρώτο, ενώ παρέχει άφθονα το δεύτερο.