Το πόνημα των δυο συγγραφέων φέρνει στη επιφάνεια, μια σειρά από σκέψεις, από διαπιστώσεις για: “το πως, γιατί και από πότε άρχισε να στραβώνει η υπόθεση του σοσιαλισμού και ο Υπαρκτός να γίνεται όλο και πιο ανύπαρκτος.” όπως καταθέτει και ένας εκ των δημιουργών στο προλόγισμα του.

Το πετυχαίνει με γενναιότητα, με χιούμορ, με λεπτότητα, με χάρη.

Αν η πρώτη απόπειρα εξωτερίκευσης, αλλά και ομολογίας απομυθοποίησης των “γιγάντων”, της προσπάθειας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στην πατρίδα μας είχε πατέρα τον Χρόνη Μίσσιο στα μέσα της δεκαετίας του '80, τελευταία μέχρι στιγμής, είναι τούτη η έκδοση.Το ιδιαίτερο της υπόθεσης είναι ότι οι δημιουργοί όχι μόνον δεν έχουν περάσει απέναντι, αλλά δεν έχουν καν απομακρυνθεί από την ιδεολογία τους.

Για αυτό και ο λόγος τους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Έχει επίσης περισσότερη αξία διότι όλα τα αφηγούμενα δεν είναι μόνον θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά και βιωματικές εμπειρίες.

Ένα άλλο συγκινητικό στοιχείο σε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα ιστορική καταγραφή είναι το γεγονός ότι δυο σημαντικές φυσιογνωμίες του αριστερού χώρου, θέλησαν να μιλήσουν μετά το θάνατό τους. Τόσο η Έλλη Παππά με το βιβλίο της (Μαρτυρίες μιας διαδρομής), όσο και ο Λεωνίδας Κύρκος με την τηλεοπτική του συνέντευξη που προβλήθηκε σχεδόν ένα χρόνο μετά το φυσικό του τέλος.

Το αίσθημα της μοναξιάς, της απώλειας, της απόγνωσης ίσως να έλαβε τις μεγαλύτερες τιμές του όχι μόνον σε όσους ιδεολόγους έφυγαν βίαια από τη ζωή, υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία τους, αλλά και σε όσους έζησαν και βίωσαν έως τέλους την αποτυχία, την προδοσία.

Ο συγγραφέας Jerome Charyn, πέρα από τα τριάντα βιβλία που έχει γράψει, τη διδασκαλία του σε Αμερικάνικο πανεπιστήμιο στο Παρίσι και μια πλήρη ζωή, συνέθεσε πριν δέκα χρόνια το πόνημα του, “Πινγκ Πονγκ” με υπότιτλο: “καυτά κοψίματα και διαβολεμένα φάλτσα”.

Πέρσι, δέκα χρόνια μετά την πρωτότυπη έκδοση, κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά.

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Ο Αμερικάνος την κατέχει την τέχνη. Την τέχνη να μιλά με σαγηνευτικά νοήματα, να χρησιμοποιεί όμορφες λέξεις, να τις βάζει στη σωστή σειρά και να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να «εκβιάζει», δίχως να είναι υπερβολικός.

Κι’ όλα τούτα για το πίνγκ πόνγκ. Δεν επιχειρώ να υποτιμήσω το παιχνίδι. Τουναντίον. Υποθέτω όμως ότι άπειροι άνθρωποι έζησαν, ένιωσαν, ευτύχησαν ή δυστύχησαν χωρίς να έχουν ιδέα ότι υπάρχει ως άθλημα.

Βεβαίως ο συγγραφέας συχνά το περιεργάζεται προσχηματικά. Πατάει πάνω του και αφηγείται σωρεία πραγμάτων. Και το κάνει καλά. Αποτελεί όμως, τον κυρίαρχο άξονα της αφηγηματικής του. Δεν το περιφρονεί, δεν το χρησιμοποιεί, δεν το θεοποιεί.

Ο Charyn είναι πολίτης του κόσμου. Έχει διανύσει «πολύ μίλι». Καθώς αφηγείται την γνωριμία του με το άθλημα ξετυλίγει το μίτο της ζωής του, τις σχέσεις με την οικογένειά του, τον άτυχο γάμο του, τις κάθε είδους περιπλανήσεις αφήνοντας, τις σκέψεις του, τις αιχμές του, το ίχνος του.

Κάνει πολιτική, περνάει μηνύματα, παρουσιάζει γεγονότα και το κάνει κομψά, χαριτωμένα, διασκεδαστικά.