Με τίτλο McMafia, υπότιτλο Crime Without Frontiers, εκδόθηκε για πρώτη φορά στα Αγγλικά το 2008, ενώ την ίδια χρονιά μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα Ελληνικά με τον ίδιο τίτλο και υπότιτλο πιστή μετάφραση: Έγκλημα χωρίς σύνορα.

Ο συγγραφέας είναι Ρωσικής καταγωγής, Βρετανικής παιδείας πολυταξαδεμένος και πολυγραφότατος.

Τον διακρίνει ένα αθεράπευτο ερευνητικό πάθος και ασφαλώς μια γενναιότητα καθώς τα περισσότερα από όσα ασχολείται τα ανακαλύπτει στους τόπους, όπου εξελίσσονται, οι οποίοι δεν είναι και οι πιο ασφαλείς του κόσμου.

Αξίζει συνεπώς κατ' αρχήν το σεβασμό μας καθώς έχει επισκεφθεί, μερικές από τις πιο απάνθρωπες, πιο επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη.

Αντικείμενό του; Ο χάρτης της παγκόσμιας εγκληματικότητας.

Παρατήρηση πρώτη: Το πόνημα του Glenny είναι πλήρες. Με πληθώρα συνεντεύξεων, με επαγωγικά συμπεράσματα, με χάρτες, με ευρετήριο, με φωτογραφίες. Έχει στοιχειοθετήσει, έχει δέσει άριστα την αφήγησή του.

Παρατήρηση δεύτερη: Το βιβλίο του Glenny είναι ένας κόλαφος για την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Για όσους μάλιστα βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο είναι και απέραντα καταθλιπτικό.

Αναλυτικότερα:

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής τον Πέτρο Τατσόπουλο, δεν τον γνώριζα. Η πρώτη εικόνα για αυτόν, ήρθε μέσα από τα έγκατα  του τέρατος του διαδικτύου, από εκείνη τη δήλωση του, περί μισής Αθήνας. Αναμενόμενο ήταν ό,τι το φτηνό, το πολωτικό κλίμα που κυριαρχεί, θα έσπευδε να την εκμεταλλευτεί.

Συνέχιζα να μην τον γνωρίζω και αναρωτιόμουν αν ήταν άλλη μια περίπτωση ενός ρηχού φαφλατά ή ένα ακόμα θύμα του Μινώταυρου της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας.

Έως ότου η μητέρα μου, βασικός χορηγός βιβλίων, μου άφησε το, από το 2006 και, θεωρούμενο από τις καλύτερες του δουλειές του: “Η καλοσύνη των ξένων”.

Αν δεν είχε συμβεί εκείνος ο θόρυβος με τη συγκεκριμένη δήλωση, ομολογώ ότι θα είχα μικρότερη πρεμούρα για την “καλοσύνη”. Ένας σημαντικός λόγος που το διάβασα άμεσα, παραμερίζοντας μάλιστα μια άλλη ανάγνωση, ήταν η επιθυμία μου, να φθάσω σε ένα συμπέρασμα, για την ταυτότητα του συγγραφέα.

Όχι δηλαδή τώρα που το διάβασα, δήθεν κατέχω τα του χαρακτήρα του, αλλά τέλος πάντων έχω μια εικόνα, κυρίως διότι, η αφήγηση του Τατσόπουλου στο συγκεκριμένο πόνημα έχει να κάνει την ίδια του τη ζωή.

Ασυνήθιστη κατάσταση παιδιού, ο συγγραφέας. Ανήκε στις περιπτώσεις των υιοθετημένων παιδιών και έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα, με ακόμα πιο ασυνήθιστο τρόπο. Ερευνώντας το θέμα μόνος, στα τελειώματα της εφηβείας του.

Έκτοτε, έπρεπε επίσης μόνος να διαχειριστεί το εύρημά του, που όπως εύλογα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, έδωσε ένα ισχυρό πλήγμα στις ισορροπίες του. Όσοι βιάστηκαν να υποθέσουν ότι είναι μια δακρύβρεκτη ιστορία που ξεκινά τη δεκαετία του ΄60 και τελειώνει λίγο μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λάθος.

Ο Τατσόπουλος με λόγο κατανοητό, σχεδόν λαϊκό, χωρίς όμως να παραλείπει να δίνει διαπιστευτήρια των ταξιδιών της γνώσης του, συχνά με εύμορφα λεκτικά σχήματα, ακολουθεί ένα δρομολόγιο διάστικτο από χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ενίοτε και κυνισμό, χωρίς να ξεχνάει και τα δράματα που ενυπάρχουν σε κάθε βίο.