Γεννημένος το 1926 στο Σουφλί, ο Στέφανος Στεφάνου πέρασε, μοιραία, από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και ακολούθως στην νεότητα, την ζοφερή περίοδο που προέκυψε η Μεταξική δικτατορία, ο πόλεμος, η Κατοχή και φυσικά ο Εμφύλιος.
Κάνοντας τις επιλογές του ή οδηγούμενος σε αυτές, βίωσε τη δημιουργία, την επικράτηση και τη διατήρηση του εμφυλιακού κλίματος. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια της νιότης του σε κρατητήρια, φυλακές και απόμακρα σημεία εκτοπισμού. Παρέμεινε πιστός στις πολιτικές του πεποιθήσεις παρά το κόστος που κατέβαλε και τελικά επιβίωσε.
Πλησιάζοντας τα 90 κατέγραψε με τη βοήθεια της Χριστίνας Αλεξοπούλου, (η οποία γεννήθηκε κάτι περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα), το χρονολόγιο της πολυεπίπεδης και ταραχώδους ζωής του.
Το κάνει με μετριοφροσύνη, με ηρεμία αλλά αποφασιστικά και με αναφορά εκπληκτικών λεπτομερειών. Σε όλους όσοι δεν έζησαν εκείνα τα χρόνια, αλλά θέλουν να ακούσουν, να μάθουν, να καταλάβουν τι έχει συμβεί, το πόνημα του αποτελεί ένα σημαντικότατο βοήθημα.
Μέσα από την εξιστόρηση των προσωπικών βιωμάτων μας μεταφέρει το κλίμα όλης εκείνης της περιόδου, από το '41 έως το '71, μας βοηθά να κατανοήσουμε τις συνθήκες και να αντιληφθούμε το πόσο δύσκολο ήταν τελικά να αποφευχθεί ότι συνέβη
Παρά το γεγονός ότι υπηρέτησε με πίστη και συνέπεια την ιδεολογία του, κάνει την καθαρή κριτική του και μας μεταφέρει άριστα τόσο το κλίμα στις οργανώσεις του κόμματος όσο και τους μηχανισμούς ελέγχου.
|
Read more...
|
Δεν είναι εύκολο να διαβάσεις Ιστορία από τον Γιάννη Σκαρίμπα. Υποθέτω ότι για τον ίδιο ήταν δυσκολότερο στο να την συγγράψει.
Αν μάλιστα την τοποθετήσουμε στο χρονικό όριο που δημιουργήθηκε τότε γίνεται ακόμα πιο απόμακρη, πιο ρηξικέλευθη, πιο σκληρή και πολύ φοβούμαι πιο ακριβής.
Ο μπάρμπα – Γιάννης, επιχειρεί μια βαθιά τομή στον τρόπο που μας ερμηνεύει, που μας μεταφέρει τα γεγονότα. Είναι σαφές ότι για να φθάσει σε όποιο συμπέρασμα, έχει κοπιάσει.
Έχει ασχοληθεί σοβαρά έχει εντρυφήσει στο έργο πλήθος ιστορικών, τις απόψεις των οποίων συχνά, πυκνά επικαλείται προκειμένου να βρει ερείσματα στην ανάπτυξη της δικής του ερμηνείας.
Επιστημόνων και ερευνητών, όπως ο Γερμανός Karl Mendelssohn Bartholdy, τον οποίον αναφέρει ως Κάρολο Μένδελσων Βαρθόλδη, ή ο (επίσης Γερμανός) Emil Ludwig, αλλά και οι «δικοί μας» Κ. Παπαρρηγόπουλος, Διον. Κόκκινος, Τασ. Βουρνάς, Γιαν. Κορδάτος και αρκετών άλλων όχι τόσο γνωστών στον ερασιτέχνη αναγνώστη.
Επίσης εμφανίζει δεκάδες παραπομπές από συγγράμματα που αποτελούν και αυτά στηρίγματα στις τοποθετήσεις του.
Ακολουθούν λίγα δείγματα γραφής και απόψεων. Την αφήγηση του ξεκινά πολύ νωρίτερα:
«Η Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν είχε τίποτα το περισσότερο ελληνικό από όσο ο Ρωμαϊκός πολιτισμός.»
Στέκεται θαυμαστικός απέναντι στο '21 και κάνει ευθύς εκ πρώτης στιγμής τους διαχωρισμούς του: «...ο Πίναξ Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ωχριά μπρος στην κραυγή του ΄21. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ουάσιγκτων είναι μια ειδυλλιακή νωπογραφία προς τον Διάκο. Η δε φωταψία του Μεσολογγίου -αυτή- έκαμε να κλείσει (για να μην τυφλωθεί) τα μάτια η Ιστορία»
|
Read more...
|
|
Με τίτλο McMafia, υπότιτλο Crime Without Frontiers, εκδόθηκε για πρώτη φορά στα Αγγλικά το 2008, ενώ την ίδια χρονιά μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα Ελληνικά με τον ίδιο τίτλο και υπότιτλο πιστή μετάφραση: Έγκλημα χωρίς σύνορα.
Ο συγγραφέας είναι Ρωσικής καταγωγής, Βρετανικής παιδείας πολυταξαδεμένος και πολυγραφότατος.
Τον διακρίνει ένα αθεράπευτο ερευνητικό πάθος και ασφαλώς μια γενναιότητα καθώς τα περισσότερα από όσα ασχολείται τα ανακαλύπτει στους τόπους, όπου εξελίσσονται, οι οποίοι δεν είναι και οι πιο ασφαλείς του κόσμου.
Αξίζει συνεπώς κατ' αρχήν το σεβασμό μας καθώς έχει επισκεφθεί, μερικές από τις πιο απάνθρωπες, πιο επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη.
Αντικείμενό του; Ο χάρτης της παγκόσμιας εγκληματικότητας.
Παρατήρηση πρώτη: Το πόνημα του Glenny είναι πλήρες. Με πληθώρα συνεντεύξεων, με επαγωγικά συμπεράσματα, με χάρτες, με ευρετήριο, με φωτογραφίες. Έχει στοιχειοθετήσει, έχει δέσει άριστα την αφήγησή του.
Παρατήρηση δεύτερη: Το βιβλίο του Glenny είναι ένας κόλαφος για την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Για όσους μάλιστα βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο είναι και απέραντα καταθλιπτικό.
Αναλυτικότερα:
|
Read more...
|
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής τον Πέτρο Τατσόπουλο, δεν τον γνώριζα. Η πρώτη εικόνα για αυτόν, ήρθε μέσα από τα έγκατα του τέρατος του διαδικτύου, από εκείνη τη δήλωση του, περί μισής Αθήνας. Αναμενόμενο ήταν ό,τι το φτηνό, το πολωτικό κλίμα που κυριαρχεί, θα έσπευδε να την εκμεταλλευτεί.
Συνέχιζα να μην τον γνωρίζω και αναρωτιόμουν αν ήταν άλλη μια περίπτωση ενός ρηχού φαφλατά ή ένα ακόμα θύμα του Μινώταυρου της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας.
Έως ότου η μητέρα μου, βασικός χορηγός βιβλίων, μου άφησε το, από το 2006 και, θεωρούμενο από τις καλύτερες του δουλειές του: “Η καλοσύνη των ξένων”.
Αν δεν είχε συμβεί εκείνος ο θόρυβος με τη συγκεκριμένη δήλωση, ομολογώ ότι θα είχα μικρότερη πρεμούρα για την “καλοσύνη”. Ένας σημαντικός λόγος που το διάβασα άμεσα, παραμερίζοντας μάλιστα μια άλλη ανάγνωση, ήταν η επιθυμία μου, να φθάσω σε ένα συμπέρασμα, για την ταυτότητα του συγγραφέα.
Όχι δηλαδή τώρα που το διάβασα, δήθεν κατέχω τα του χαρακτήρα του, αλλά τέλος πάντων έχω μια εικόνα, κυρίως διότι, η αφήγηση του Τατσόπουλου στο συγκεκριμένο πόνημα έχει να κάνει την ίδια του τη ζωή.
Ασυνήθιστη κατάσταση παιδιού, ο συγγραφέας. Ανήκε στις περιπτώσεις των υιοθετημένων παιδιών και έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα, με ακόμα πιο ασυνήθιστο τρόπο. Ερευνώντας το θέμα μόνος, στα τελειώματα της εφηβείας του.
Έκτοτε, έπρεπε επίσης μόνος να διαχειριστεί το εύρημά του, που όπως εύλογα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, έδωσε ένα ισχυρό πλήγμα στις ισορροπίες του. Όσοι βιάστηκαν να υποθέσουν ότι είναι μια δακρύβρεκτη ιστορία που ξεκινά τη δεκαετία του ΄60 και τελειώνει λίγο μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λάθος.
Ο Τατσόπουλος με λόγο κατανοητό, σχεδόν λαϊκό, χωρίς όμως να παραλείπει να δίνει διαπιστευτήρια των ταξιδιών της γνώσης του, συχνά με εύμορφα λεκτικά σχήματα, ακολουθεί ένα δρομολόγιο διάστικτο από χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ενίοτε και κυνισμό, χωρίς να ξεχνάει και τα δράματα που ενυπάρχουν σε κάθε βίο.
|
Read more...
|
|