H περίπτωση του Βρετανού συγγραφέα μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν κυρίως με το καταπληκτικό, ατυχώς  και καταληκτικό, βιογραφικό βιβλίο του Hitch 22.

Στα μόλις 62 χρόνια της ζωής του, ταξίδεψε σε μερικά από τα πιο επικίνδυνα μέρη του πλανήτη, συνομίλησε με σημαντικούς αλλά και μοχθηρούς ηγέτες και σε κάθε περίπτωση υπήρξε πέρα από θαρραλέος ρεπόρτερ κι ένας στοχαστικός συγγραφέας.

Συνδυάζοντας τις δύο αυτές ιδιότητες τον πετυχαίνουμε σε μια έκδοση του 2001, με πρωτότυπο τίτλο The Trial of Henry Kissinger, Στην πατρίδα μας κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2002 με  τίτλο:  Η Δίκη του Χένρι Κίσσινγκερ.

Ο Hitchens, αποκαλύπτει ευθύς εκ πρώτης στιγμής τις προθέσεις του. Είναι αμείλικτος απέναντι στον Kissinger. Συγκεντρώνει πλήθος στοιχείων και ενορχηστρώνει τις επιθέσεις του με επιχειρήματα για να καταλήξει στο συμπέρασμα: «Εκμαύλισε την αμερικάνικη δημοκρατία και επέβαλε βαρύ φόρο σε ανθρώπινες ζωές στις ασθενέστερες και πιο ευάλωτες τάξεις.» (σ.59).

Τον κατηγορεί για έξι συνολικά εγκλήματα. Αναλυτικότερα:

1.Η προμελετημένη μαζική δολοφονία άμαχου πληθυσμού στην Ινδοκίνα
2.Η προμελετημένη συνεργία σε μαζικές σφαγές και, αργότερα σε δολοφονία στο Μπαγκλαντές.
3.Ο δεκασμός μάρτυρα και ο σχεδιασμός δολοφονίας ανώτερου αξιωματούχου δημοκρατικής χώρας -της Χιλής- με την οποία οι Η.Π.Α. δεν βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση.
4.Η προσωπική ανάμειξη σε σχέδιο δολοφονίας του αρχηγού της Κυπριακής Δημοκρατίας.
5.Η υποκίνηση και νομιμοποίηση της γενοκτονίας στο Ανατολικό Τιμόρ.
6. Η προσωπική ανάμειξη σε σχέδιο απαγωγής και δολοφονίας δημοσιογράφου ο οποίος ζει στην Ουάσινγκτον.

Η έκδοση χωρίζεται σε έντεκα κεφάλαια και δύο παραρτήματα. Το κάθε κεφάλαιο, παρουσιάζει,  αναλύει, τη δράση του Αμερικανού πολιτικού στις διάφορες δραστηριότητες του μέσα στον κόσμο και τον χρόνο.

Ξεκινά από το ’68 και ερευνά τα έργα του στην Ινδοκίνα, το Μπαγκλαντές, τη Χιλή, την Κύπρο, το ανατολικό Τιμόρ.

Σε μια εποχή ιδιαιτέρως παραγωγική για αυτόν, όπως τεκμαίρεται από το έργο του, καθώς από το 2009 μας «βομβαρδίζει» σε ετήσια βάση, με εκδόσεις που απαιτούν πολύ και λεπτή δουλειά, ο Ηλίας Καφάογλου επανέρχεται με θέμα τον εποχούμενο Ελύτη. Με υπότιτλο: «Διαδρομές στην ειρήνη και στον πόλεμο» ερευνά, αναλύει τη σχέση του ποιητή με το αυτοκίνητο.

«Μα δεν υπάρχει αμφιβολία το αγαθό που λαχταράω είναι το αυτοκίνητο!» ομολογεί ευθύς εξ αρχής ο ποιητής σε συνέντευξη του στον Φάνη Κλεάνθη από το ’42.
Με ομολογημένη πια τη λαχτάρα του αναφέρεται στην προπολεμική εξερεύνηση της Ελλάδας, τότε που «τρώγαμε τα κομμάτια της με βουλιμία», τότε που η «Ελλάδα για την νεότητα μου εστάθηκε θάμβος»

Ο Καφάογλου χωρίζει το πόνημά του σε τρία κεφάλαια.
1. «Το αγαθό που λαχταράω είναι το αυτοκίνητο»,
2. «Μεταφορές έν πολέμω»
3. «Φύλλα πορείας»
Αναμενόμενο από αυτόν, να ολοκληρώνει με 18 πυκνογραμμένες σελίδες σημειώσεων άλλη μια σημαντική μαρτυρία του κόπου του.

Στο πρώτο ιχνηλατεί, τα βήματα του ποιητή και των συνοδιτών του:
«…πιονέροι, αληθινοί, μέρες και μέρες προχωρούσαμε νηστικοί και αξύριστοι, πιασμένοι από το αμάξωμα μιας ετοιμοθάνατης Σεβρολέτ» (σ.13)

Πιο κάτω (σ. 14), για την Μυτιλήνη και τα έργα του Θεόφιλου αναφέρεται:
«είχαμε πάρει ένα αυτοκίνητο και παίρναμε όλα τα χωρία. Μπαίναμε μέσα στα καφενεία, και πραγματικά, σε όλες αυτές τις διαδρομές, ανακαλύψαμε καμιά δεκαπενταριά έργα που ανήκουν στη συλλογή Εμπειρίκου.»

Στο δεύτερο, προχωρεί σε μια πολύ αναλυτική περιγραφή των συνθηκών που αντιμετώπισε η Ελλάδα, προκειμένου να μετεξελίξει τις Ένοπλες Δυνάμεις της, από ιπποκίνητες σε μηχανονίκητες, να βελτιώσει το οδικό και σιδηροδρομικό της δίκτυο και τελικά να προετοιμαστεί για την εμπλοκή της στον δεύτερο Μεγάλο πόλεμο του εικοστού αιώνα.

Ειδική, ενδιαφέρουσα μνεία γίνεται για την παρουσία και φυσικά τη συμβολή του μουλαριού. Όπως ομολογεί και ο Α. Τερζάκης (σ.33): «Με τούτο νικήθηκε μια αυτοκρατορία».