Με τον εύστοχο υπότιτλο, Προσωπική μυθιστορία, ο Α.Δ. μας προσφέρει μια ογκωδέστατη τοποθέτηση για τη σχέση του με την πολιτική, την αριστερά, τις ιδεολογίες σε μια δύσκολη και κρίσιμη καμπή της νεοελληνικής ιστορίας.

Γεννημένος το '53, το στρατιωτικό πραξικόπημα τον βρίσκει λίγες εβδομάδες πριν τα 14 του χρόνια. Η νέα κατάσταση καθώς και η περιπέτεια της αδελφής του με το καθεστώς, ενεργοποίησαν αισθητήρια και ένστικτα, τα οποία τον έφεραν κατ' αρχάς σε μια πρόωρη πολιτική συνειδητοποίηση, και ακολούθως σε μια ενεργή αντιστασιακή στάση.

Ο αναγνώστης, καλό θα είναι να αποβάλει ότι ξέρει για τον συγγραφέα και οφείλει να διαβάσει τις 1056 πυκνογραμμένες σελίδες, λησμονώντας κάθε πληροφορία που μπορεί να έχει για αυτόν.

Και τούτο διότι ο Α.Δ. είναι ένα άτομο, με έντονη παρουσία, έχοντας απασχολήσει ακόμα και με ιδιαιτέρως προσωπικά θέματα την δημοσιότητα. Πολλοί, συνεπώς, που έχουν διαμορφώσει μιαν ιδέα για την προσωπικότητα του, θα κρίνουν την έκδοση μέσα από αυτήν την αντίληψή τους και ίσως κρίνουν λάθος.

Τελευταίο, προς το παρόν, ίχνος, αυτής της δημόσιας εικόνας είναι η τοποθέτησή του, για το ψήφισμα  του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περί της «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».

Τοποθετήθηκε δημόσια, ωσαύτως και αυτόκλητα, υποστηρίζοντας φανατικά τους έλληνες ευρωβουλευτές, (δυο στο σύνολο των 21) που ψήφισαν υπέρ και επιτέθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα σε όσους καταψήφισαν και σε όσους απείχαν ή ψήφισαν λευκό.

«Έχεις υπ' όψιν σου το Γκιακ του Δημ. Παπαμάρκου»; ρώτησε ο Τι Έιτς. Κι επειδή δεν το είχα, την επόμενη μέρα μου το ενεχείρισε, χαρίζοντάς το. Φρόντισε, μάλιστα, να μου αναγνώσει ένα μικρό τμήμα, το οποίο αμέσως κέντρισε το ενδιαφέρον μου.

Πρωτότυπο εξώφυλλο,  ενδιαφέρον τίτλος, με επεξήγηση τι σημαίνει Γκιακ (αίμα, δεσμός συγγένειας που προκύπτει από κοινή καταγωγή, συγγένεια αξ αίματος, φόνος που γίνεται για λόγους εκδίκησης, φυλή - όλα στα αρβανίτικα), και προφανώς στοιχείο επιτυχίας ότι η συγκεκριμένη έκδοση ήταν η ΙΑ', ενδέκατη για να το εκφράσουμε αριθμητικά.

Παρηγορητικό που μια τόσο διάφορη ιδέα, δομημένη τόσο ξεχωριστά, συγκεντρώνει την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, σημάδι ότι πέρα από φέισμπουκ, ίνστα και τιβί υπάρχει και μια άλλου είδους ζωή. Σε μια χρονική περίοδο που η ελληνική γλώσσα διολισθαίνει σε μια πορεία εκπτωτική, έρχεται ο Δημ. Παπαμάρκου και ζωντανεύει λέξεις, εκφράσεις, νοήματα ξεχασμένα.  Κι αν οι λέξεις είναι τα υλικά, δομεί τα διηγήματά του με ανθρωπιά, με βάθος και φαντασία, φτάνοντας σε ένα πολύ συγκινητικό αποτέλεσμα.

Ο συγγραφέας στήνει το σκηνικό του στην αμέσως επόμενη χρονική περίοδο, της μικρασιατικής καταστροφής. Αυτή την μεγάλη πληγή, που έπεται ενός εθνικού διχασμού και προηγείται του πολέμου, της Κατοχής και του Εμφύλιου σπαραγμού. Πυκνή πολύ πυκνή, και περισσότερο τραυματική η πρώτη πεντηκονταετία του 20ου αιώνα, για τον τόπο.

Οι αφηγήσεις του σπαραξικάρδιες, οι πρωταγωνιστές του άνθρωποι της καθημερινότητας που οι συνθήκες τους μετατρέπουν σε ήρωες ή σε φονιάδες, σε ανυποχώρητους μπροστά στα αξεπέραστα  διλήμματα, που έρχονται απρόσκλητα. Αρωγός σε σε αυτές τις συνθήκες η φτώχεια, κάθε είδους φτώχεια, οι δεισιδαιμονίες, οι βαριές σκιές της θρησκειάς και, ασφαλώς, οι αδικίες.