Ο Γ.Π. πραγματεύεται , στα 34 του, το πρώτο του βιβλίο, το 2014, με ιστορίες από την μεγάλη κρίση ως λέγει και ο υπότιτλος. Με εφόδιο τις σπουδές του, κάνει μια ενδελεχή έρευνα, συνομιλεί με ανθρώπους που με διάφορους τρόπους βρέθηκαν στην δίνη των γεγονότων, παραθέτει πολλά στοιχεία, επικουρούμενα από νούμερα και ποσοστά.

Είναι σαφές ότι έχει εργαστεί. Σε αρκετές καταστάσεις προχωρεί και σε συμπεράσματα. Εξ ίσου σαφές είναι ότι καταβάλει προσπάθειες να κρατά αποστάσεις. Έτσι, πρώτη ανάγνωση δεν σου δίνει περιθώριο να αποφασίσεις αν υποστηρίζει κάποια παράταξη, ή κάποιες πολιτικές.

Αρθρογράφος της «Καθημερινής», εύκολα θα μπορούσε ο αναγνώστης να τον χαρακτηρίσει ή να τον κατατάξει, αλλά ο ίδιος προστατεύεται και μόνον οι φανατικοί θα τον τοποθετούσαν και κατά το μάλλον ή ήττον, άδικα κάπου. Ο λόγος του είναι στη βάση του, μια καταγραφή της ειδησεογραφίας της κρίσης. Πλην όμως ρίχνει συχνά γέφυρες στο παρελθόν, ανιχνεύει τις αιτίες των προβλημάτων, με μια γραφή γεμάτη επιχειρήματα.

Η δουλειά του δεν έχει αόριστο ή θεωρητικό χαρακτήρα. Λειτουργώντας ερευνητικά και δημοσιογραφικά συνομιλεί με πρόσωπα που πήραν αποφάσεις ή επηρέασαν γεγονότα. Καθηγητές Πανεπιστημίου, συνδικαλιστές, ποδοσφαιριστές, εφοπλιστές, διευθυντές εργοστασίων, μηχανικούς, καταστηματάρχες. Και δεν είναι λίγα:

Γεννημένος το ΄84 ο συγγραφέας. Το '06, αποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το βιβλίο του: «Το τιμωρό χέρι του λαού» είναι βασισμένο στην διπλωματική του εργασία. Ταυτόχρονα βραβεύτηκε από το ίδρυμα Βασιλικής και Όλγας Σταυροπούλου το '11.
Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε και δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένη.

Πέρα από τον τίτλο, το θέμα του, ορίζεται με λίγες λέξεις στο εξώφυλλο. «Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942 – 1944».

Μια πρώτη διαπίστωση που έρχεται από τις πολύ πρώτες σελίδες και μένει σταθερή αν όχι διογκούμενη, μέχρι τελευταίας παραγράφου, είναι ότι ο Ι.Χ. εργάστηκε. Δούλεψε, κόπιασε και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Το πόνημά του είναι γεμάτο από στοιχεία, που έχει διασταυρώσει και τα παραθέτει, προσφέροντας στον αναγνώστη μια δομημένη και επιστημονική προσέγγιση, χωρίς να χάνει την ανθρώπινη πλευρά.

Μια άλλη επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί, είναι ότι καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αναγνωστών. Από πολύ ενημερωμένους και διαβασμένους, έως εκείνους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συγκεκριμένη ιστορική καμπή, αρκεί να είναι εκπαιδευμένοι ως αναγνώστες.

Η στοιχειοθετημένη αφήγηση του Ι.Χ. μας οδηγεί, κατόπιν εορτής βέβαια, σε δύο συμπεράσματα. Κατ' αρχήν ότι σε εκείνη την Αθήνα της Κατοχής «μια νεαρή πόλη 1.100.000 κατοίκων με τεράστιες ανισομερείς, ετερόκλητες πληθυσμιακές, κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες και μεγάλες ταξικές διαφορές», όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, και ειδικά σε κάποιες συνοικίες της, ήταν δύσκολο να μείνεις ουδέτερος.