Ο Κωνσταντίνος, πρωτότοκος γιός του Δανού πρίγκιπα William of Schleswig Holstein Sonderburg Glücksburg και της Ρωσίδας μεγάλης δούκισσας Olga Constantinovna, που ή μοίρα τους ήθελε ως δεύτερο βασιλικό ζεύγος στο νεοελληνικό κράτος,  ανήλθε στο θρόνο τον Μάρτιο του 1913 μετά την δολοφονία του πατέρα του, ο οποίος  βασίλευσε στον τόπο μας ως Γεώργιος Α΄ σχεδόν μισό αιώνα. Δέκα τέσσερα χρόνια πριν την ενθρόνισή του, ο Κωνσταντίνος, είχε νυμφευθεί την Πρωσίδα  δούκισσα Σοφία.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ως ο ύπατος πολιτειακός άρχων, ο Κωνσταντίνος ο Α΄είχε κυρίαρχο ρόλο στην νεότερη ιστορία του τόπου μας, πρωτίστως από την σχέση του με τον πρωθυπουργό της χώρας Ελ. Βενιζέλο και τι ακολούθησε από τη σύγκρουσή τους.  Περί αυτού αναφέρει ο συγγραφέας (σ.59).

«Εκτός από τις ανεπανόρθωτες επιπτώσεις που είχε για τις πολιτικές εξελίξεις και ιδίως για τον πόλεμο στη Μικρά Ασία, η πεισματική άρνηση του Κωνσταντίνου να παραιτηθεί φανέρωνε και μια αδιαφορία για τα συμφέροντα της δυναστείας του, δηλαδή των παιδιών του και γενικότερα των απογόνων του. Έκανε επιπλέον ό,τι μπορούσε για να καταστρέψει την μέχρι τότε ευρύτερη αποδοχή της βασιλείας, αφήνοντας έτσι μια κληρονομιά αμφισβητούμενη και τοξική».

Εκείνη την ταραχώδη περίοδο απέναντι στο μέγεθος του αιρετού πρωθυπουργού από τις Μουρνιές των Χανίων, βρισκόταν ο Κωνσταντίνος Α΄, ο οποίος θα έγραφε, μεταξύ άλλων, σε επιστολή του προς την Πάολα: «Πάντοτε ησθάνθην ότι θα ελάτρευα μιαν γυναίκα η οποία θα με διέτασσε, αλλά θα με διέτασσε με καλωσύνην, η οποία θα μου έδινε διαταγάς τας οποίας θα ηδυνάμην να εκτελέσω».

Σε άλλο του γράμμα, γκρινιάζει για το μικρό χρονικό διάστημα, μόλις έξι εβδομάδων, των διακοπών του, και διαμαρτύρεται για την απουσία μηνών του πατέρα του σε ευρωπαϊκές λουτροπόλεις, γεγονός που τον έχει επιφορτίσει με τα καθήκοντα της αντιβασιλείας (σ.77).

Αν ένας έφηβος που, θεωρητικά, συγκεντρώνει τα τυπικά εφόδια και φαντάζεται το μέλλον του στην διπλωματία, διαβάσει την αφήγηση του Ι.Α.Ζ. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πάρει την τελική απόφαση και θα πράξει τα δέοντα ώστε να εισέλθει στο σώμα. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι σε έναν νέο άνθρωπο, σε έναν μέλλοντα ακαδημαϊκό πολίτη που τον ενδιαφέρει η διπλωματία ως καριέρα, οι σελίδες αυτής της έκδοσης θα είναι καθοριστικά επιδραστικές.

Βεβαίως θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι από την εποχή που ξεκίνησε την καριέρα του ο αφηγητής μέχρι σήμερα, έχουν συμβεί τόσα και τέτοια, που έχουν μεταμορφώσει το χώρο, το σώμα και το επάγγελμα, όπως εξάλλου όλο τον κόσμο.

Για όσους δε, νιώσουν την έλξη πρωτίστως ή κυρίως για την λαμπρότητα και την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος, ας συνυπολογίσουν ότι αντίβαρο σε αυτές είναι οι σοβαρές υπευθυνότητες που θα επωμιστούν, μα και το ιδιαίτερο αντίκτυπο που έχει η άρτια ή η πλημμελής άσκηση  του καθήκοντός τους.

Πρόκειται για μια απασχόληση, όπου οι λειτουργοί της πέρα από βαθιές  γνώσεις, πρέπει να διαθέτουν την ικανότητα λεπτών χειρισμών, άριστη μνήμη, το ταλέντο της γρήγορης και πλήρους μάθησης ξένων γλωσσών  και να αντιληφθούν από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των πρωτολείων καθηκόντων τους, ότι επιτελούν ένα πολύ σοβαρό έργο, ειδικά στις περιπτώσεις των καλά δομημένων κρατών.