Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




Θράσος Καστανάκης: Επιλογή – Πέμπτη 21 Μαίου 2015 PDF Print E-mail

Από τύχη βρέθηκε πάνω στην τραπεζαρία. Απότοκο των ευρύτερων ανησυχιών του Βενιαμίν, σαν άλλη, μια, απόδειξη της μεγάλης αγνωσίας μας.
Μια έκδοση από τον Απρίλη του ’44, ένδειξη ότι μετά από τρία χρόνια αδυσώπητης Γερμανικής κατοχής, δε είχε χαθεί η επιθυμία για λογοτεχνικές ανησυχίες.

Στο σημείωμα του εκδότη γίνεται λόγος για: «μια εργασία από τις σημαντικότερες και τις πιο γόνιμες που έγιναν την τελευταία εικοσαετία για την καλλιέργεια του πεζού μας λόγου.»
Όπως επίσης ότι: «η εργασία του Θράσου Καστανάκη πάνω στο ελληνικό διήγημα, αληθινά το πλούτισε και το ανανέωσε με σελίδες έξοχες.»

Την περίοδο της Κατοχής ο Θ.Κ. βρίσκεται στην Ελλάδα. Ήρθε από το Παρίσι μόλις οκτώ ημέρες πριν την Ιταλική εισβολή. Το σπίτι του, στα «ορεινά» πάνω από το Χασάνι (αεροδρόμιο Ελληνικού) βομβαρδίστηκε, καταστράφηκε και αναγκάστηκε να μετακομίσει σε υπόγειο της λεωφ. Αλεξάνδρας. Παρέα του εκείνη την περίοδο ήταν ο Βενέζης, ο Καραγάτσης, ο Καβαδίας.

Έτσι από τα Ταταύλα της Πόλης που γεννήθηκε, στη Σορβόνη και το πρώτο «άριστα» που δόθηκε σε σπουδαστή στο τμήμα των ζωντανών ανατολικών γλωσσών, βρέθηκε στην κατοχική Αθήνα, με τη δεύτερη σύζυγό του, που καθώς είχε ομολογήσει ο εκ των κοντινών του ανθρώπων, καθηγητής Εμ. Κριαράς, το διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο, ήχησε δυσάρεστα στους κύκλους τους.

Η «Επιλογή» περιλαμβάνει δέκα διηγήματα, γραμμένα όλα στο διάστημα του μεσοπολέμου. Ο συγγραφέας, μοιραία, ξεφεύγει από την στατική ηθογραφία και ανεβαίνει την κλίμακα του κοσμοπολιτισμού, κάτι που γίνεται άμεσα φανερό και από τους τίτλους του.

«Ο Σάψαλος», που αφιερώνει στον λογοτέχνη Δημ. Φωτιάδη, τον οποίον επικαλείται και ο Γ. Σκαρίμπας, στην  περί του ’21 πραγματεία του, ανοίγει το χορό. Είναι ένα αριστουργηματικό κείμενο που,

Read more...
 
The cruel sport – Τετάρτη 13 Μαίου 2015 PDF Print E-mail

Robert Daley: The cruel sport. Επανέκδοση του 2005. Κυκλοφόρησε το '63, έκανε δεύτερη έκδοση το '91 και τρίτη πριν δέκα χρόνια.
Ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγησή του, με έναν πρόλογο διαμορφωμένο ειδικά για αυτήν την τελευταία έκδοση. Το 2005 είναι ήδη 75 ετών. Η πρώτη παράγραφος έχει ως εξής:
«Το πρώτο G.P. που είδα ήταν στον Μονακό τον Μάιο του '58. Από τους 16 οδηγούς που ξεκίνησαν, οι οκτώ έχασαν τη ζωή τους την ώρα που οδηγούσαν. Οι τέσσερις από αυτούς πριν κλείσει η χρονιά.  Άλλοι δυο θα έχουν ατυχήματα, από τα οποία θα επιβιώσουν αλλά δεν θα μπορέσουν να αγωνισθούν ξανά.»

Έτσι είχαν τα πράγματα. Ο λογαριασμός του συγγραφέα ήταν σωστός. Βέβαια, όπως πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, έτσι και όλη η ζωή του Daley είναι κάπως ασύμβατη με την Ευρωπαϊκή και πολύ περισσότερο με την Ελληνική πραγματικότητα.

Ο R.D. αποφοίτησε από το Fordham University, υπηρέτησε την πολεμική αεροπορία στον πόλεμο της Κορέας και ακολούθως εργάστηκε ως διευθυντής επικοινωνίας στους New York Giants και στην National Football League. Μετά βρέθηκε εξωτερικός συνεργάτης των New York Times, με έδρα το Παρίσι και την Νίκαια.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 βρίσκεται στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, όπου υπηρέτησε ως βοηθός επιθεωρητή(!), σε μια άκρως ταραχώδη περίοδο, αναφορικά με την εγκληματικότητα της πόλης.

Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στο συγγραφικό του έργο. Εξέδωσε 30 τίτλους, 16 από τους οποίους ήταν νουβέλες. Δύο από αυτές έγιναν κινηματογραφικές παραγωγές από δυο πολύ σημαντικούς δημιουργούς, τον Michael Cimino ο οποίος το '85 γύρισε το Year of the Dragon και τον Sidney Lumet που το '97 γύρισε το  Night Falls on Manhattan.

Read more...
 
Anna Laura Braghetti: H ομηρία - Τρίτη 14 Απριλίου 2015 PDF Print E-mail

Τέλος καλοκαιριού του ’99 το είχα διαβάσει για πρώτη φορά. Εικοσιένα χρόνια νωρίτερα είχα παρακολουθήσει στενά την υπόθεση καθώς ήταν τμήμα της δουλειάς μου, τότε, στην «Καθημερινή».

Στην πρώτη ανάγνωση το βιβλίο της Braghetti που συνέγραψε με την βοήθεια της δημοσιογράφου Paola Tavella, με είχε εντυπωσιάσει. Σχεδόν 16 αργότερα, από τότε, πάνω στην 37η επέτειο της απαγωγής, ομηρίας και εκτέλεσης του Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, μια δεύτερη ανάγνωση μου προσέφερε ακόμα περισσότερα.

Οι Brigatte Rosse γεννήθηκαν το θέρος του ’70 με ξεκάθαρες θέσεις. Ένοπλο κίνημα ενάντια στο Ν.Α.Τ.Ο., στον ιμπεριαλισμό, στον καπιταλισμό και αργότερα, ενάντια στον Compromesso storico, στον διαβόητο Ιστορικό συμβιβασμό που πρότειναν Χριστιανοδημοκρατία και το Κομμουνιστικό κόμμα, ως μια λύση για τα προβλήματα που ταλάνιζαν την Ιταλία.

Στις 16 Μαρτίου του ’78 η Ρωμαϊκή φάλαγγα των B.R. προχωρά στην πιο εντυπωσιακή της ενέργεια. Αφήνοντας στη via Fani πέντε πτώματα των σωματοφυλάκων  του Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, διέτρητα από δεκάδες βολίδες, τον απαγάγουν. Ήταν μια από τις προγραμματισμένες ενέργειες της «Εαρινής επίθεσης» ενάντια στην «καρδιά του κράτους». Ανάμεσα στα επιτελικά σχέδια ήταν η απαγωγή του Leopoldo Pirelli και η απελευθέρωση φυλακισμένων συντρόφων τους από φυλακή της Σικελίας.

Την ίδια μέρα επρόκειτο να ψηφισθεί στη Βουλή η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας Χριστιανοδημοκριτών και Κομμουνιστών. Δεν ψηφίστηκε ποτέ. Την ίδια μέρα ξεκίνησαν οι 55 μέρες ομηρίας για τον Aldo Moro. στο νούμερο 8 Via Camillo Montalcini. Ήταν το διαμέρισμα της Anna Laura Braghetti «καθαρού» μέλους των B.R. Μαζί της θα περνούσαν εκείνες τις 55 μέρες ο Germano Maccari, ο Prospero Gallinari (περισσότερα εδώ: Για τον Prospero Gallinari και την εποχή τoυ) και ο θεωρούμενος εκείνη την εποχή επικεφαλής της οργάνωσης Mario Moretti. Oi ιδρυτές Renato Curcio, Alberto Franceschini ήταν φυλακισμένοι ενώ η Margherita Cagol νεκρή από το θέρος του '75 μετά από ανταλλαγή πυρών με αστυνομικούς.

Η αφήγηση της Braghetti, ξεκινά από εκείνη την μέρα, την μέρα του χάους για την Ιταλική πρωτεύουσα. Το πιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο της χώρας είχε απαχθεί. Πέντε αστυνομικοί κείτονταν νεκροί στη via Fani και ένα ολόκληρο κράτος, έψαχνε τους απαγωγείς

Read more...
 
Μενέλαος Χαραλαμπίδης: Δεκεμβριανά 1944 – Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 PDF Print E-mail

Ο ιστορικός συγγραφέας που σέβεται το αντικείμενό του, έχει να αντιμετωπίσει επίπονο και δύσκολο έργο. Η έρευνα είναι το καλύτερο, το πιο πολύτιμο εργαλείο του. Στον πρόλογό του ο Χαραλαμπίδης «δαπανά» σχεδόν μια σελίδα, όπου αναφέρει τις πηγές του, τα ερείσματα των ερευνών του, των συντελεστών που τον βοήθησαν ώστε να συντάξει τις επόμενες 330 πυκνογραμμένες σελίδες του.

Αυτό και μόνο αναδεικνύει το βαθμό σοβαρότητας, με τον οποίο ο συγγραφέας αντιμετώπισε την ύλη του. Άλλη μια ένδειξη είναι, ότι ελάχιστες σελίδες υπάρχουν χωρίς σημειώσεις οι οποίες ενισχύουν τις τοποθετήσεις του. Η κλασσική αυτή μέθοδος, κάνει το κείμενο πλήρες και συμπαγές.
Ο Χαραλαμπίδης αποφεύγει εύκολα την παγίδα της στρατευμένης άποψης. Κι επειδή έχει εργαστεί πολύ πάνω στο αντικείμενο, ξεδιπλώνει με άνεση τα στοιχεία του. Δεν αποπειράται να οδηγήσει τον αναγνώστη. Κινείται επιστημονικά και παραθέτει γεγονότα, τα οποία συχνά δεν επιδέχονται και τόσο διαφορετικές ερμηνείες.

Η εμμονή π.χ. του Γεωργίου να επιστρέψει στην Ελλάδα είναι τόσο έντονη, τόσο πασιφανής που ποια διαφορετική ερμηνεία θα μπορούσε να δεχτεί;
Το αυτό και για την επιμονή του Churchill να επανέλθει ο Γεώργιος στην Ελλάδα. Όταν υπάρχει η κατάθεση του Harold MacMillan, προέδρου της Συμμαχικής Επιτροπής στην Ιταλία και συνοδού του Βρετανού πρωθυπουργού στην ματωμένη Αθήνα τον Δεκέμβριο του '44 (όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του) πως: «ο αληθινός κακός του έργου είναι ο Βασιλιάς των Ελλήνων» (σ.242), ο συγγράψας δεν έχει να προσθέσει κάτι, επί τούτου.

Υπάρχει  βεβαίως και οικονομικό περιθώριο, πέρα από το πολιτικό. Σε άρθρο του στην Philadelphia Record o δημοσιογράφος Drew Pearson (1), αφού χαρακτήρισε τις εντολές του Churchill προς τον στρατηγό Ronald Scobie ως βάναυσες και κτηνώδεις (σ.170), ακολούθως υποστηρίζει ότι «η προσωπική εμπλοκή του Βρετανού πρωθυπουργού δεν είχε να κάνει μόνον με την προστασία των στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων της Βρετανίας στην Ελλάδα, αλλά και με αυτά των μεγάλων Bρετανικών ιδιωτικών επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνταν για δεκαετίες πριν από το πόλεμο στην Ελλάδα και με τις οποίες ο Τσώρτσιλ είχε οικονομικές συναλλαγές». (σ.171).

Read more...
 
X.A. Xωμενίδης: Νίκη - Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015 PDF Print E-mail

Εισήλθε σπίτι ως δανεική, αλλά με διθυραμβικές κριτικές: «Να το διαβάσεις οπωσδήποτε» είπε η μήτηρ, αφήνοντας την ευγενικά πάνω στο τραπέζι, με εκείνον τον τρόπο που ξέρεις ότι δεν μπορείς να αποφύγεις την προσταγή της.  Δεν ξέρω αν μετά από 57+ χρόνια παράλληλης συμβίωσης έμαθε να περνά με το σωστό τρόπο την επιθυμία της, αλλά το θέλημα της πραγματοποιήθηκε.  

Αυτό που επίσης δεν ξέρω, είναι, αν ωφελεί, τον αναγνώστη, να κατέχει πληροφορίες για τον συγγραφέα, ειδικά αν  είναι σύγχρονος του και εν ζωή. Κατά πόσο δηλαδή, η όποια ενημερότητα για το χαρακτήρα του δημιουργού, επηρεάζει την κρίση για την δημιουργία του.

Το πράγμα μπλέκει ακόμα περισσότερο όταν δεν είσαι σε θέση να ελέγξεις την ακρίβεια των πληροφοριών, ώστε να φτάσεις στα σωστά συμπεράσματα.

Έκανα την κίνηση πάντως, να συγκεντρώσω κάποια στοιχεία για τον Χωμενίδη, που ούτως ή άλλως βρίθουν στο χαώδη ιστό. Σε βιογραφικό του, έχουν καταχωρηθεί η  πορεία του (από την Γ' Δημοτικού), στο Κολλέγιο Αθηνών και το παρανόμι «λευκό αραπάκι» λόγω των βοστρύχων της κεφαλής του, τα περί σπουδών στη Νομική, η γνώση ξένων γλωσσών όπως Αγγλικά και Ρωσικά. Ίσως πιο χαρακτηριστικές να είναι οι βαριές, οικογενειακές κληρονομιές που κουβαλά,  τα ταξίδια του, η ευρύτερη του παιδεία και πως να μην αναφερθεί το πλήγμα που δέχτηκε, να χάσει ένα παιδί, έστω τριών μηνών.

Αλλά  και τα κουράγια του να μπλέξει, αμισθί, στη ΝΕΡΙΤ, όπως και για το χρόνο και το θάρρος του να αναμειγνύεται σε δημόσιες αντιπαραβολές από τους αγανακτισμένους ως τη συγκίνηση του πρωθυπουργού (για αυτό το τελευταίο, περισσότερα εδώ).

Τέλος, έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή του σε καυγά, απότοκο μάλιστα διαφωνίας σε κουβέντα, σε ταβέρνα στην Κέρκυρα το Πάσχα του '14!. Από το οποίον καυγά απεχώρησε και τραυματίας!

Όλα τα παραπάνω είναι από μόνα τους, ένα μυθιστόρημα. Πάμε στην «Νίκη» του τώρα, το τελευταίο, μέχρι στιγμής, δημιούργημά του.

Αποτελεί την μυθιστορηματική αφήγηση τη ζωής της μητέρας του Νίκης, θυγατέρας του Βασίλη  Νεφελούδη ιστορικού, σημαντικού στελέχους της αριστεράς. Είναι μια αποτύπωση γεγονότων που ξεκινά από το μεσοπόλεμο και φθάνει στο τέλος της δεκαετίας του '50. Ένα χρονικό διάστημα πολύ κρίσιμο, απολύτως τραυματικό για τον τόπο και τους κατοίκους του.

Το πρώτο ερώτημα παγίδα, στο οποίο υπέπεσε και η ταπεινότητά μου με τά μούτρα μάλιστα, είναι, στο κατά πόσο, η αφήγηση συνδέεται με την πραγματικότητα. Η πρώτη απάντηση είναι: Πολύ. Η δεύτερη σκέψη πρέπει να είναι: Δεν πρέπει να μας νοιάζει. Το συνειδητοποίησα και το ξεπέρασα, διαβάζοντας  το επίσης ενδιαφέρον κείμενο του Θ.Θ. Νιάρχου στα «Νέα», (22 -23 Νοεμβρίου 2014) που στέκεται με τρόπο ήσυχο και σωστό στο θέμα αυτό, ψηλαφώντας τις πιθανές, μικρές και αδιάφορες, τελικά, ιστορικές ανακρίβειες στην αφήγηση.

Read more...
 
Ιωάννης Ο. Ιατρίδης: Εξέγερση στην Αθήνα – Τετάρτη 4 Φεβ.’15 PDF Print E-mail

Δεν γνωρίζω αν πράγματι,  «η Iστορία είναι το μυστικό εργαστήρι του Θεού» όπως εκτιμούσε ο Γκέτε, ή αν ισχύει η Αφρικανική παροιμία που μας λέει ότι: «Μέχρι να αποκτήσουν τα λιοντάρια τους δικούς τους ιστορικούς, οι ιστορίες του κυνηγιού θα γράφονται προς δόξαν των κυνηγών.»
Έχω την εντύπωση όμως, ότι προκειμένου να διδάξεις Ιστορία στο Harvard και στο Yale, η επιστημονική σου κατάρτιση και εν γένει η προσωπικότητά σου πρέπει να πείσει στη διαδικασία επιλογής.

Ο καθηγητής Ιωάννης Ο. Ιατρίδης έχοντας περάσει, ως διδάσκων, από τις έδρες των παραπάνω αναφερθέντων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έγραψε το '73, την άποψή του για ένα από τα πιο καθοριστικά σημεία της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας.
Για τον Δεκέμβρη του '44. Το πόνημα του εκδόθηκε στην Αγγλική, καθώς εκείνη την εποχή το καθεστώς των Αθηνών δεν είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε ένα επιστημονικό σύγγραμα και σε μια προπαγανδιστική φυλλάδα, ειδικά αν δεν βολευόταν με τα όποια συμπεράσματα της έκδοσης.
Σαράντα χρόνια αργότερα εκδόθηκε και στην μητρική του συγγραφέα, γλώσσα.

Ακαδημαϊκός είναι ο Ιατρίδης και κάνει μια απολύτως επιστημονική προσέγγιση. Είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε σημαντικά αρχεία, γεγονός εξαιρετικά βοηθητικό για έναν ερευνητή. Δυνατότητα που αξιοποίησε και πάνω της στηρίζει την ερμηνεία των γεγονότων.

Ξεκινώ με δυό φράσεις κλειδιά, για την εποχή εκείνη, από το εισαγωγικό σημείωμα του Ουίλιαμ Χάρντυ Μακ Νηλ, καθηγητή της Ιστορίας στο Πανεπιστημίου του Σικάγου, γραμμένες μάλιστα από τον Σεπτέμβρη του '70:

«Η πίστη και ο φανατισμός έπαιρναν την θέση της αλήθειας» (σ. 10)
και
«…καμμιά από τις δυο παρατάξεις δεν περίμενε, ούτε ήταν προετοιμασμένη για την σύρραξη που επηκολούθησε» . (σ. 11)
Αυτές οι δυο προτάσεις μας φέρνουν μπροστά στις αντίστοιχες μεγάλες αλήθειες που με συγκροτημένη επιστημονική επιμέλεια πραγματεύεται ο συγγραφέας.

Σταχυολογώ:

Read more...
 
Φάνη Πάλλη – Πετραλιά: Σαράντα χρόνια τώρα – Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015. PDF Print E-mail

Σε μια προσπάθεια να κρατήσω κάποιες εσωτερικές ισορροπίες, αμέσως μετά την ανάγνωση των βιβλίων του Μ. Θεοδωράκη,  βρέθηκα εμπρός στην πολιτική μαρτυρία της Φ.Π.Π. με τίτλο: «Σαράντα χρόνια τώρα», το χρονικό πλαίσιο δηλαδή που ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά.

Θα ξεκινήσω από τη σελίδα 266 όπου μεταφέρει τηλεφωνική συνομιλία με τον Κων/νο Καραμανλή ο οποίος την κάλεσε ανήμερα Θεοφανείων για να της ευχηθεί:
«Τι κάνεις, Φάνη;»
«Τρέχουμε, κύριε πρόεδρε, τρέχουμε για το κόμμα!»
«Καλά κάνετε, Φάνη, αλλά σημασία έχει όχι να τρέχετε αλλά να ξέρετε που πάτε!»


Η συνομιλία είναι καθοριστική και ενδιαφέρουσα. Αναδεικνύει το άγχος για την τύχη του κόμματος, τη πρωτοκαθεδρία αυτής της αγωνίας απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη και τελικά την ένταση της πολιτικής μάχης, όπως και το αντίκτυπο της στη ζωή των πολιτικών.

Αυτή η κατάσταση βεβαίως επιδέχεται δυο ερμηνείες. Η μια έχει να κάνει με το θετικό  της αφοσίωσης των πολιτικών στο ρόλο τους. Η άλλη, με το αρνητικό της απόλυτης εξουσίας που ασκεί το Κόμμα, όχι σαν κάτι αόριστο, αλλά σαν το όχημα που θα κρατήσει τους πολιτευόμνεους στις θέσεις τους.

Με υπότιτλο «Γεγονότα, παρασκήνια, και πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης», το βιβλίο μας προσφέρει μια πλούσια παράθεση όλων όσων υπόσχεται με ταυτόχρονη ερμηνεία από την συγγραφέα.
Υπάρχει ασφαλώς ένα πρελούδιο για τα παιδικά, τα εφηβικά, τα νεανικά χρόνια, για όλο  το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ώστε να φθάσουμε στην εισαγωγή της στο κόμμα και στα κοινά.

Η Φ.Π.Π. δεν είχε τυχαία καταγωγή με τη λογική ότι όλοι οι προσκεκλημένοι στις τελετές των ανακτόρων, οι δεσποινίδες που χόρευαν στις χοροεσπερίδες με τον τέως,  ήταν τρόπον τινά διακεκριμένες, υπολογίσιμες μονάδες. Ανήκε λοιπόν σε μια Αθηναϊκή ελίτ. Είχε γνωριμίες, είχε δυνατότητες πρόσβασης.

Παράλληλα έκαμε έναν πολύ καλό γάμο. Καλό με την έννοια του ότι ευτύχησε να γίνει μάνα τεσσάρων παιδιών και να δεί 11 εγγόνια. Καλό  και με την έννοια της οικονομικής ευρωστίας του συζύγου της ο οποίος την στήριξε παντοιοτρόπως. Όπως ανακαινίσεις στα  υπουργικά γραφεία που θήτευσε το κόστος των οποίων κατέβαλε η ίδια και γενικά μια άνεση που ασφαλώς διευκόλυνε τα θέματα.

Αυτό δεν αποτελεί πρόθεση κριτικής, ότι δηλαδή η όποια πολιτική της πορεία ήταν απόρροια της καταγωγής της, αλλά περιγραφή γεγονότων. Ασφαλώς όμως, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που τα εφόδια της καταγωγής τους και η εξέλιξη της ζωής τους, σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, υπήρξαν σημαντικά βοηθητικά στην ζωή τους.

Read more...
 
Μίκης Θεοδωράκης: Από τους "δρόμους" στο "Χρέος" - Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015 PDF Print E-mail

Ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης έχει δεχτεί σφοδρότατες κριτικές για τις πολιτικές του επιλογές. Από όλο το φάσμα των ιδεολογιών. Από τους συντηρητικούς για τις συμμετοχή στο ένοπλο κίνημα, νωρίς  - νωρίς μάλιστα, στα 19 του με τη συμμετοχή στα Δεκεμβριανά. Από τους συνοδοιπόρους του για την συμμετοχή σε κυβέρνηση της Ν.Δ. και ακόμα πιο νωρίς για το δίλημμα “Καραμανλής ή τάνκς”.

Σε οικουμενικότερο πολιτικό πλαίσιο από τους  Άραβες λόγω του Μαουτχάουζεν, αλλά και από τους Σιωνιστές αφού συνέθεσε τον ύμνο των Παλαιστινίων. Οι Σοβιετικοί, όπως διατείνεται ο ίδιος τον αντιμετώπισαν ως προδότη, οι Αμερικανοί του κήρυξαν τον πόλεμο από το '64, ενώ την ίδια περίοδο η Ένωση Κέντρου τον θεωρούσε όργανο των κομμουνιστών, οι οποίοι κομμουνιστές θεωρούσαν το κίνημα της έντεχνης μουσικής και τους “Λαμπράκηδες” κινήσεις επικίνδυνα αιρετικές.
Η χούντα τον φυλάκισε, τον εκτόπισε ως κομμουνιστή, ενώ αμέσως μετά η Κ.Ν.Ε. τον αντιμετώπισε ως όργανο του αντικομμουνισμού.
Δύσκολα κάποιος δημιουργεί τόσους πολλούς, τόσο ορκισμένους εχθρούς.



Για ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς από όπου και αν προέρχεται να κατηγορήσει τον Μίκη. Για αδράνεια. Πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο διεκδικούν το δικαίωμα να έχουν υπάρξει τόσο δραστήριοι σε τόσους τομείς.
Αυτή η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην πελώρια καλλιτεχνική του δημιουργία και την τόσο έντονη παρεμβατική, πολιτική του πορεία.
Στα 90 του πια μπορεί να ισχυριστεί ότι επέζησε όλων των κολοσσιαίων αλλαγών που βίωσε, ενώ ταυτόχρονα αφήνει ένα λαμπρό όσο και ογκώδες καλλιτεχνικό κληροδότημα.

Το 2009 οι Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, εξέδωσαν την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Οι δρόμοι του Αρχάγγελου” και το 2011 το “Χρέος”. Μέσα από τέσσερις και τρείς αντίστοιχα τόμους ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει τη ζωή, τη δημιουργία του Μίκη, αλλά και τις εποχές, τις συνθήκες που έδρασαν ως καταλύτης.
Διαβάζοντας τον πρώτο τόμο του “Χρέους” και τον τρίτο των “Δρόμων”, μπορώ να ισχυριστώ ότι είχα μια ισχυρή δόση από Μίκη.

Είναι τα ίδια τα γεγονότα που δρούν ανεξίτηλα πάνω στον αφηγούμενο:
«Θυμάμαι πως την ημέρα που εκτελέσανε τον Νίκο Μπελογιάννη στο Γουδή – ήταν Κυριακή πρωί-, εγώ σαν έκτακτος μουσικός, έπαιζα τις καμπάνες στην Φανταστική συμφωνία του Μπερλιόζ. Μια μουσική αφιερωμένη σε έναν φανταστικό ήρωα. Μόνο που εκείνη την ημέρα δεν ήταν καθόλου φανταστικός. (σ.1010 οι δρόμοι...)

στην επόμενη σελίδα μας μεταφέρει την άποψη του ασφαλίτη Αγγελάκου για τον Νίκο Πλουμπίδη κατά τη διάρκεια ανάκρισης:
«...Γιατί ο Πλουμπίδης, χωρίς θεατρινισμούς και δήθεν γενναιότητες – κούφιες τις περισσότερες φορές – με έπεισε ότι αυτό που κάνει, το κάνει από βαθιά πίστη και δίχως την παραμικρή φιλοδοξία ή ιδιοτέλεια. Ένας σύγχρονος Χριστός με όλη τη σημασία της λέξεως» (σ.1011)
Ο ίδιος ο  αξιωματικός απεδείχθη σε μέγα γνώστη της μουσικής αλλά και μουσικό οπαδό του Μίκη.

Read more...
 
Ιζαμπέλα Παλάσκα: Άγγελος ή Δαίμονας - Σαββάτο 3 Ιανουαρίου 2015 PDF Print E-mail

Ή το πως ένα βιβλίο σε πάει ολότελα αλλού από εκεί που, πιθανόν, ήθελε ο δημιουργός του.

Από τις πρώτες σελίδες, άρχισα να το σκέφτομαι και όταν γύρισα την 383η και τελευταία, δεν είχα πια αμφιβολίες. Η διάζευξη ήταν περιττή. Αυτό το ή ανάμεσα στο Άγγελος και στο Δαίμονας δεν είχε λόγους ύπαρξης.
Το βιβλίο αποτελεί τμήμα βιογραφίας του Γιάννη Βουλπιώτη. Καλύπτει μια χρονική περίοδο 15 περίπου ετών, από τα 97, συνολικά της ζωής του. Προφανώς είναι τα πλέον ταραχώδη, περιπετειώδη, απρόβλεπτα, σημαντικά. Η συγγράψασα έχει το πλεονέκτημα αλλά ταυτόχρονα και το μειονέκτημα να είναι η θυγατέρα του ήρωα.

Η έκδοση δεν διεκδικεί λογοτεχνικές διακρίσεις, είναι γραμμένη σε ένα ύφος κοσμοπολίτικου μυθιστορήματος, έχει συνεχείς διαλόγους που δεν ξέρουμε κατά πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ενώ απουσιάζει σε αρκετά σημεία το απαραίτητο στοιχείο του χρονικού προσδιορισμού. Πλην όμως παραθέτει πλούτο στοιχείων, για πολλά γεγονότα σχετικά άγνωστα που οδήγησαν σε γνωστότερα.

Λόγω της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Βουλπιώτη, το αντικείμενο της διάζευξης, έτσι σαν μια τελική αποτύπωση, είναι τι τελικά υπήρξε. Θέτοντας το, κάπως ρητορικά, η θυγατέρα του, διερωτάται: Άγγελος ή Δαίμονας;
Κατ’ αρχήν με την αποτύπωση 15 μόνον χρόνων, όπως προαναφέρθηκε, από τα 97 της ζωής του, το θέμα δεν είναι πλήρες. Συνεπώς όσο και αν η συγκεκριμένη χρονική περίοδος είναι καταλυτική δεν παύει να είναι μόνον ένα τμήμα, όχι αρκετά ικανό να κριθεί ένας άνθρωπος.

Ατυχώς για τον πρωταγωνιστή, δεν ανευρέθησαν, έστω δεν τα βρήκα εγώ, στην διάρκεια της ανάγνωσης, τα στοιχεία αγγελικού περιεχομένου. Τουναντίον βρίθει δαιμονικών. Για αυτό και ισχυρίζομαι ότι η διάζευξη δεν υφίσταται. Μολοντούτο είναι σωστή στη διάρθρωσή της, διότι ο περιγραφόμενος μπορεί να είναι
Δαίμονας αλλά όχι Διάβολος, η σωστή αντίθεση στο πρώτο συνθετικό.

Από τις πρώτες περιγραφές γίνεται σαφές ότι ο ήρωάς μας είναι αδιαμφισβήτητα ένας λαμπρός νους. Ευφυέστατος, πολυμαθής, πολύπλοκος, με διδακτορικό σε ψυχολογία και ηλεκτρονική μηχανολογία τον μεσοπόλεμο! Γερμανοτραφής. Επιδεικνύει, ασυνήθιστη εργατικότητα, παρατηρητικότητα, αποτελεσματικότητα. Δεν αργεί να κερδίσει το ενδιαφέρον του Siemens. Σύντομα γίνεται και γαμπρός του. Είναι πια μέλος σε μια από τις πιο ισχυρές Γερμανικές οικογένειες. Διαχειρίζεται εν λευκώ υψηλούς προϋπολογισμούς. Είναι κατ’ ουσίαν ανεξέλεγκτος. Αποκομίζει μυθικά ποσά.

Read more...
 
Luke Harding: Φάκελος Σνόουντεν - Σαββάτο 20 Δεκεμβρίου 2014 PDF Print E-mail

Η υπόθεση, λίγο ή πολύ, μας είναι γνωστή. Αμερικανός εργαζόμενος, με δυνατότητα πρόσβασης στην Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (National Security Agency – NSA), αποφασίζει να αποκαλύψει τον πραγματικό ρόλο της υπηρεσίας.
Το αντικείμενο των αποκαλύψεών του, αποδεικνύει ότι οι μέθοδοι των υπηρεσιών έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, από κάθε νομικό ή θεσμικό πλαίσιο.

Μέχρι στιγμής κανένα στοιχείο ιδιοτέλειας δεν έχει προκύψει για τον Edward Snowden. Θα μπορούσε να πουλήσει ένα μικρό μόνο τμήμα όσων αρχείων είχε στην κατοχή του και να εξαφανιστεί ζώντας πλουσιοπάροχα. 

Δεν ήταν «αριστερίζων», ούτε «προοδευτικός». Δεν είχε σχέσεις με καμία αντίπαλη, της πατρίδας του, δύναμη. Λάτρης του Αμερικάνικου τρόπου ζωής και πιστός του Αμερικάνικου συντάγματος.

Έπαιξε τα πάντα κορώνα γράμματα με πολύ υψηλές πιθανότητες να σαπίσει για μερικές δεκαετίες σε κάποιο κελί. Έδειξε σπάνιες τεχνικές ικανότητες και αντίστοιχες δεξιότητες όχι μόνον στο να μπορέσει να συλλέξει τα στοιχεία, αλλά στήνοντας μια πολύπλοκη επιχείρηση να διαφύγει στο εξωτερικό, να επικοινωνήσει με ανθρώπους που δεν γνώριζε ώστε να δημοσιοποιηθεί το θέμα και ασφαλώς να διαφύγει τη σύλληψη.

Οι κινήσεις του ανέδειξαν έναν κόσμο απειλών, εκβιασμών, μια εξουσία έτοιμη να καταπατήσει τα πάντα. Ταυτόχρονα όμως αποκάλυψαν ότι υπάρχουν εφημερίδες, site, και δημοσιογράφοι αποφασισμένοι να συγκρουσθούν με ότι πιο ισχυρό υπάρχει στον πλανήτη.

Στην πρώτη γραμμή του πυρός βρέθηκε ο αρθρογράφος της Gurdian, Glen  Edward Greenwald, και η σκηνοθέτιδα  Laura Poitras που ταξίδεψαν έως το Honk Kong για να συναντήσουν τον άγνωστο σε αυτούς  Snowden.

Ακολούθησαν ο διευθυντής σύνταξης της Guardian, Alan Rusbridger και η Janine Gibson επικεφαλής της ιστοσελίδας της εφημερίδας στην Αμερική, που άντεξε στις τρομερές πιέσεις των σκληροτράχηλων πρακτόρων.

Κοντά τους, δεκάδες δημοσιογράφοι, που πλαισίωσαν την τιτάνια προσπάθεια να βγουν όλα αυτά στον αέρα.

Η αφήγηση του βιβλίου, άκρως ενδιαφέρουσα, παρακολουθεί από κοντά όλη την εξέλιξη των γεγονότων, επεξηγεί τι και πως συνέβη, γιατί έφθασε ο Snowden στα άκρα: «Το σύστημα δεν λειτουργεί. Αναγκάζεσαι να καταγγέλεις παράνομες πρακτικές σε όσους ευθύνονται περισσότερο για αυτές».

Βέβαια η συγκεκριμένη τακτική δεν είναι κάτι καινούργιο στις Η.Π.Α. Ο πρόεδρος Nixon είχε από τη δεκαετία του '70 διατάξει καταχρηστικά την παρακολούθηση συμπατριωτών του που δεν συμπαθούσε. Ήταν το περίφημο πρόγραμμα MINARET. Αποτέλεσμα αυτού του σκανδάλου ήταν η θέσπιση νόμου που αφαιρούσε το δικαίωμα παρακολούθησης Αμερικανών, εκτός αν υπήρχε ένταλμα.

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Next > End >>

Page 12 of 20