14ο Ι.Ρ.Α. Μια σειρά από ιστορίες, ως προσωπικό εικονογραφημένο ημερολόγιο (μέρος πρώτο). Δευτέρα 25 Μαίου 2015 |
Με το που έπεσε η καρώ σημαία του 13ου, κοιταχτήκαμε με τον Οδυσσέα και χωρίς να πούμε πολλά, συμφωνήσαμε στην επωδό: Και του χρόνου. Νάμαστε καλά δηλαδή, να το επαναλάβουμε, διότι η πίκρα της εγκατάλειψης προ της τελευταίας ειδικής μας έσπρωχνε, σχεδόν μας ανάγκαζε σε μια τέτοια απόφαση. Εξάλλου, πέρα από τα προβλήματα, είχαμε περάσει καλά, όμορφα. (περισσότερα για πέρσι εδώ: 13ο Ι.Ρ.Α.) Με το λευκό 1,9 rallye Kadett του Τζώνυ στο πρώτο Δροσοχώρι του 13ου Ι.Ρ.Α. Ιούνιος του 2014. Κάποια 44 χρόνια αγότερα, από τότε που ο οδηγός του, το έφερνε στην 5η θέση του 19ου Δ.Ρ.Α. Περνούσαν οι εβδομάδες, έφευγαν οι μήνες, άλλαξε η χρονιά, εξετάζαμε σενάρια διάφορα, ο χρόνος κυλούσε κι εμείς πιστεύαμε ότι πάντα θα περίσσευε. Καθώς οι ιδέες κατέρρεαν η μια κατόπιν της άλλης, εκεί, γύρω στα τέλη του Απρίλη, κάναμε μια απογραφή. Τι είχαμε; Συνειδητοποιήσαμε, ότι το κεφάλαιο μας ήταν δυο αυτοκόλλητα με τα ονοματεπώνυμα μας, υπόλοιπον χρήσεως της προηγούμενης χρονιάς καθώς και τέσσερα αυτοκόλλητα με τα λογότυπα του Car & Driver. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης της, την είχε βαφτίσει έτσι. Όπου ιδιοκτήτης της Δημήτρης Βαζάκας, ο οποίος ασμένως μας την παραχώρησε. Η αιτιολογία της ονοματοδοσίας, δεν συζητήθηκε, αλλά είναι φανερό ότι προέρχεται από το αδύναμο του κινητήρα. Τα σκάρτα 1200 κυβικούλια της είναι λίγα, η ιπποδύναμη της ισχνή, αλλά η αξιοπιστία της πελώρια. Κι ο Δημήτρης, στις λίγες εμφανίσεις που έκαμε με αυτή, όπου η επιφάνεια ήταν χωμάτινη και ο δρόμος κατηφορικός έκαμε, συγνώμην δια την ορολογίαν, «παππάδες». Περί Corolla ειδικώς. Στη λευκή εξαδέρφή του καϋμού με το νο 135 στη ράμπα του 26ου. Μάιος 1979. Αυτά ηταν μερόνυχτα. Κατόπιν τούτων, αγαπάω τις ΚΕ σαν το πιο ατόφιο διαβατήριο τετράτροχης, περιπετειώδους ελευθερίας, που είχα ποτέ. Ήταν το όχημα που ολοκλήρωσε όλο το φάσμα των συναισθημάτων μου, για τα «Ακρόπολις» της δεκαετίας του ’70. Που χάθηκαν, που υπάρχουν πια μόνον ως μνήμες. Μαζί τους χάθηκε η μορφή των αγώνων που ερωτεύτηκα. Μεγάλοι σε διάρκεια, με σφικτές απλές, με στρατηγική, με νύκτες, κουραστικοί, πλήρεις, διέτρεχαν τις πιο όμορφες γωνιές της πατρίδας. Οι κορολίτσες αποχώρησαν και μαζί τους τράβηξαν, αυτό, το καλύτερο κομμάτι των αγώνων και της ερασιτεχνικής, απαλής, αλλά έντονης εμπλοκής. Τα αληθινά ράλυ. Τέλος πάντων, το θέμα έχει ξανατεθεί, το ποτάμι δεν γυρνά πίσω, θα μου επιτρέψετε όμως να επιμείνω ότι η μνημόνευση του παρελθόντος δεν είναι απαραίτητα αρνητική, αντίθετα η λησμονιά συχνά είναι. Πριν καμιά σαρανταριά χρόνια ήταν καινούργια. Με τα νάϋλα, που λένε. Όπως τα περισσότερα πράγματα, αγοράστηκε, αγαπήθηκε, φροντίστηκε, πονέθηκε. Ο χρόνος περνούσε, το όχημα γερνούσε, η αγοραία αξία του συρρικνωνόταν, αλλά αυτό καθόλου δεν εμπόδισε κάποια καλόπαιδα να το απαλλοτριώσουν. Εκλάπη λοιπόν από τον ιδιοκτήτη του, κάπου στην Μαγνησία, και ποιος μπορεί να ξέρει τι μεσολάβησε, τι συνέβη και εγκαταλείφθηκε λίγο πιο κάτω από το κατάστημα του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου στον Ν. Κόσμο.
Στον Νέο Κόσμο, έτοιμη για μια νέα ζωή.
Περνούσαν οι μέρες ακούνητη η Corolla. Κινητοποιήθηκε ο Βαγγέλης, βρήκε τον ιδιοκτήτη, τον ειδοποίησε κατέβηκε αυτός από το Βόλο να την παραλάβει, τον ρώτησε αν ενδιαφέρεται να την πουλήσει τα βρήκαν και το Κορολόπουλο, πήρε μεταγραφή κι έγινε νομίμως και μονίμως κάτοικος Αθηνών. Γρήγορα έχασε τον πολιτικό του χαρακτήρα. Μεταμορφώθηκε σε ιστορικό αγωνιστικό. Το προετοίμασε και το έτρεξε το '06, στο 5ο Ι.Ρ.Α με το νο 57, ο Κώστας Αργυρίου σε έναν άκρως, για αυτόν, περιπετειώδη αγώνα, με πολλές αναποδιές, αγωνίες και ταλαιπωρίες. Μήπως όμως τελικά, πέρα από εντυπωσιακά περάσματα, ή από την συνολικά καλή επίδοση, αυτή είναι άλλη μια ομορφιά; Η ικανότητα, δηλαδή, να ξεπερνάς τις δυσκολίες, πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Την επόμενη χρονιά άλλαξε ιδιοκτήτη. Πέρασε στον «Castor» (Βάστα Άρη!). Μηχανικά το ανέλαβε ο Χρήστος Χρηστακίδης και με δεξί κάθισμα τον Ν. Τσάδαρη συμμετείχε επιτυχώς, με το νο 56 στο 6ο Ι.Ρ.Α το '07.
Έτοιμος, by Grecotechnica, ο αργότερα αποκληθείς καϋμός, για το 6ο Ι.Ρ.Α., τον Μάιο του 2007, . Έτσι, παραμελημένη με ηθικόν καταπεπτωκός, αποκαλούμενη, ως προείπαμε και καϋμός, ήθελε πολύ δουλειά για να ξανανέβει την ράμπα της εκκίνησης. Πυρόσβεση, καθίσματα, ζώνες δεν είχε. Το μοτέρ, πέραν του μπλοκ (ελληνιστί: κορμού), βρισκόταν κατανεμημένο σε διάφορα ράφια του γκαράζ του ιδιοκτήτη. Historic Technical Passport δεν είχε, ούτε αριθμούς κυκλοφορίας που είχαν κατατεθεί, μήτε τεχνικό διαβατήριο. Όπως κάθε αγωνιστικό αυτοκίνητο απαιτούσε έλεγχο σε ότι μπορεί να το στείλει εκτός δρόμου, όπως φρένα, τιμόνι, μπροστινά συστήματα κλπ. Επίσης δεν γνωρίζαμε αν οι βάσεις των καθισμάτων και το roll cage (ελληνιστί: κλωβός ασφαλείας), οι βάσεις των ζωνών ήταν σύννομα με τις ισχύουσες διατάξεις. Ήθελε και ολίγη από φανοποιεία, αφού η καρότσα της είχε αρχίσει να δείχνει τα χρονάκια της, απαιτούσε ένα λίφτιν, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Τέλος, ήταν κάπως ασαφές το θέμα των ζαντών και των ελαστικών όπου πάλι ο Δημήτρης έστερξε να το καλύψει παρέχοντας τρία μισότριβα τακίμια και τις αντίστοιχες ρεζέρβες. Κατά τα υπόλοιπα, όμως, ήταν εντάξει. Για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πούμε ότι ένα καινούργιο καπάκι, με εισαγωγές για δυο διπλά 40άρια Dellorto,τοποθετήθηκε, υποσχόμενο ζωντάνια στο όχημα και χαρά στο πλήρωμα. Έτσι είχαν τα πράγματα ακριβώς δώδεκα μέρες πριν την εκκίνηση. Αν συνυπολογισθεί, ότι ο οδηγός της συμμετοχής είχε, ανάμεσα σε άλλα, και ένα ταξίδι στην Ιταλία, ότι η ποδιά της ήταν κάπου στη Λειβαδιά και ότι το πλήρωμα δεν είχε εκδώσει αγωνιστικές άδειες, είναι δύσκολο να υποστηριχτεί ότι: ο χρόνος κυλούσε υπέρ ημών. Αυτού του παιδιού, δώστου τρυπάνια, power toools, εργαλεία γενικώς και παρ' του την ψυχή Για να γίνω ακριβής, απαιτήθηκε περισσότερο από ένα Σαβατοκύριακο, πλήρους, συνεχούς απασχόλησης για το πλήρωμα, σε καθαρά χειρονακτικές εργασίες στη φιλόξενη αυλή του Δυσσέα, προκειμένου να αναστήσουμε την Κορολίτσα για μια ακόμα φορά και να την κάνουμε(;) αξιόμαχο αγωνιστικό. Τοποθέτηση βάσεων καθισμάτων μια επίπονη, λόγω συνθηκών, δραστηριότητα που πραγματοποιήθηκε με τη συνδρομή του πάντα πρόθυμου Παναγιώτη (granazis 911). Εγκατάσταση πυρόσβεσης, αντικατάσταση γενικού διακόπτη, τοποθέτηση καθισμάτων, κρανοθήκης, ταίριασμα κώνου και τιμονιού, λασπωτήρες όπου έλειπαν, τοποθέτση ζωνών κλπ. Ίσως να ακούγονται λίγα ή εύκολα, αλλά είναι απίθανο τι αναποδιές συναντάς και πρέπει να έχεις τα εργαλεία, τη σωστή σκέψη και την υπομονή, να προχωρήσεις και μάλιστα με τρόπο αξιόπιστο.
Πρώτα η πυρόσβεση, μετά οι ζώνες, στη συνέχεια το κάθισμα του οδηγού και το τιμόνι, ακολούθως το κάθισμα του συνοδηγού, στο τέλος οι βάσεις της φορητής πυρόσβεσης και ο καϋμος, αποκτούσε, σιγά- σιγά την αγωνιστική του ταυτότητα. Και επειδή όλα έγιναν γρήγορα και πιεσμένα, η ανησυχία για κάτι που θα μπορούσε να αστοχήσει και να προσφέρει στο πλήρωμα την πίκρα της εγκατάλειψης, ήταν δεδομένη. Ακόμα και αυτοί που ελάχιστα έχουν ασχοληθεί με τους αγώνες γνωρίζουν καλά, πως οποιαδήποτε συμμετοχή, μπορεί να πυκνώσει την λίστα των εγκαταλειψάντων δι' ασήμαντον αφορμήν. Για να τελειωσουμε αυτό το πρώτο κομμάτι αφήγησης, την Τετάρτη 27 Μαίου έπεται η συνέχεια, πρέπει να αναφερθεί, ότι όπως υπήρξε ένας πλουραλισμός στα αγωνιστικά προϊόντα, καθίσματα - ζώνες Sabelt, τιμόνι - πυρόσβεση Sparco, αφαλός OMP, ακόμα μεγαλύτερος πλουραλισμός, υπήρξε στη διάθεση προσφοράς και βοήθειας από γνωστούς και φίλους σε απολύτως ανιδιοτελές επίπεδο. Σε όλα τα προαναφερθέντα ονόματα, πρέπει να προσθέσω αυτά του θάνου Καρύδα και του Ηλία Καφάογλου για τη συνδρομή τους. Κρατώ αυτή την στάση ως ότι πιο διαλεκτό σε αυτή την μικρή περιπέτεια της προετοιμασίας, διότι μου δίνει την βεβαιότητα ότι αν όλοι αυτοί δεν είχαν προσφέρει ότι μπορούσαν, ούτε θα συζητούσαμε τη δυνατότητα της συμμετοχής. Έτσι κάπως ρομαντικά, σκέφτομαι, ότι μπορεί να είναι και μια θετική αντίδραση, μια συνεισφορά στο θέμα της συλλογικότητας μπροστά την πελώρια ταλαιπωρία της ύφεσης που ταλανίζει μια πενταετία τώρα, τον τόπο και τους ανθρώπους του. Ίσως να γίνω απλοϊκά κοινότυπος, αλλά εκτιμώ ότι η κρίση και οι απειλές της, πέρα απ΄όλα τα άλλα, όπου θα επιδράσει, συχνά βίαια και επιθετικά, θα κάνει τους καλούς καλύτερους, πιο ανοιχτούς, και τους κακούς, χειρότερους, πιο απεχθείς. Συνέρχεται σιγά - σιγά ο καϋμός, ομορφαίνει, ζωντανεύει, ετοιμάζεται μετά από πολύ καιρό να αναλάβει δράση. Ο έχων λιγότερα από το 1/3 των χρόνων του, Pete, θαλερός στα 13 ημίαιμα χρόνια του, αριστερά κάτω εικονιζόμενος, είναι σαφές ότι δεν συμμερίζεται ιδιαιτέρως, τις προσπάθειες του πληρώματος.
|