Δυο ιστορίες με τρείς εικόνες (05.08.2009) PDF Print E-mail

Δυο χρόνια (και κάτι) νωρίτερα, στο τέλος του Ιουνίου 2007

Από την ανταύγεια της δύσης ήξερες ότι είναι πολύ μεγάλη, πολύ άσχημη και εντελώς ανεξέλεγκτη. Το ύστατο φως της ημέρας είχε εκείνη την αρρώστια της καταστροφής. Ήταν η τελευταία Πέμπτη του Ιουνίου του 2007. Η φωτιά είχε ξεκινήσει το απόγευμα από τα Δερβενοχώρια, δεν έγινε δυνατός ο περιορισμός της, και μετά τις 21.00 πέρασε ανεξέλεγκτη στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας. Όλη την νύκτα και καθώς οι ισχυροί άνεμοι επικρατούσαν, η πυρκαγιά μαινόταν αφανίζοντας, σαρώνοντας κάθε είδους ζωή.

Αργά το απόγευμα της Παρασκευής ο κύκλος του αφανισμού έκλεισε, ερημώνοντας 25.000 στρέμματα εθνικού δρυμού.

Νωρίς το πρωί του Σαββάτου, βρέθηκα στο βουνό.

Ο θάνατος ήταν παντού. Σε όλες τις διαστάσεις, σε όλες τις αισθήσεις.

Στην όραση, καθώς το μόνον που έβλεπες ήταν οι αποχρώσεις του γκρι.

Στην ακοή, αφού επικρατούσε σιγή. Τι να φτερουγίσει; Τι να θροΐσει;

Στην όσφρηση, καθώς μύριζες το αποτεφρωμένο σύμπαν.

Στην αφή αφού ότι άγγιζες ήταν πεθαμένο.

Στη γεύση επειδή κατάπινες τα αμέτρητα αποκαΐδια.

Τη φρίκη συμπλήρωναν οι εικόνες των απανθρακωμένων ζώων, Ο πληθυσμός των χελωνών πρέπει να κατέβαλε το μεγαλύτερο τίμημα, έτσι αργοκίνητες που είναι, δεν είχαν ελπίδα.

Αλλά και τα μικρά ζαρκάδια αμάθητα στο πανικό, εγκλωβίστηκαν και παραδόθηκαν σε έναν φρικτό θάνατο.

 

 

Λίγες εβδομάδες αργότερα,

Πρωί Πέμπτης 16ης Αυγούστου. Μια φωτιά που ξεκινά από τέσσερις διαφορετικές εστίες, κοντά στο μοναστήρι του Α. Παντελεήμονα στο Πεντελικό, βοηθούμενη από τους θυελλώδεις άνεμους, μετατράπηκε σε μια μαινόμενη πύρινη λαίλαπα. Τις επόμενες 24 ώρες αποτέφρωσε όλη τη βορειοδυτική πλευρά από την Πολιτεία έως την νέα Πεντέλη, φθάνοντας σε υψόμετρο μέχρις τις εγκαταστάσεις των πρώην ραντάρ στην κορφή του βουνού, εισβάλλοντας και στις παρυφές του αστικού ιστού κατακαίγοντας, πέραν του δάσους, κατοικίες και αυτοκίνητα .

Σε επίπεδο καταστροφών, ήταν μικρότερου μεγέθους από εκείνη της Πάρνηθας, αλλά καθώς η ίδια περιοχή είχε πληγεί από τις πυρκαγιές του 1981, οι εκτάσεις που είχαν τεχνητά ή φυσικά αναδασωθεί, αναπτύσσοντας υγιές, πυκνό δάσος, γνώρισαν πάλι τον αφανισμό. Οι πλαγιές, που μέσα στα τελευταία 26 χρόνια, είχαν ξαναπρασινίσει, καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και τουλάχιστον μια γενιά θα αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο χωρίς να μπορέσει να αντικρίσει πάλι δασωμένη αυτή τη πλευρά του βουνού.

Ολίγα στοιχεία & μία ευχή

Η συνέχεια για την Ελλάδα ήταν ακόμα χειρότερη εκείνο το καλοκαίρι.

Στις 19 Αυγούστου η εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσιεύει ένα γράφημα με τις εκτάσεις της καμένης γης από την Μικρασιατική καταστροφή και εντεύθεν.

Η χρονιά με τις μικρότερες καμένες εκτάσεις ήταν το 2004. Χρονιά τέλεσης Ολυμπιακών αγώνων. Οι χρονιές με τις πιο εκτεταμένες καταστροφές ήταν το 1977, το 1981, 1985, το 2000, το 2007. Ήταν χρονιές εκλογών. Ήταν επίσης το 1988 που ήρθε το νομοσχέδιο για τους βοσκοτόπους και το 1998 όταν η δασοπυρόσβεση πέρασε στο Πυροσβεστικό σώμα.

Τελειώνοντας ο Αύγουστος του 2007, ερημώθηκε ένα μεγάλο τμήμα της Πελοποννήσου και 16 μέρες αργότερα ο πληθυσμός οδηγήθηκε στις κάλπες. Αν τα δάση είναι οι σημαιοφόροι της φύσης, εκείνες τις μέρες κάμποσες σημαίες της Ελληνικής γης, είχαν χαθεί, καεί, πέσει.

Καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι.