Σαββάτα και Κυριακές – Δευτέρα 5 Μαίου 2014 |
Τριανταφυλλιές που χαϊδεύουν τα φουρούσια του τρίτου, κερασιές που ξεπερνούν τη στέγη. Κατοικίες που κατασκευάστηκαν τον 19ο αιώνα, λίγες μόλις δεκαετίες μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Να μερικά στοιχεία για το τι μπορεί να συναντήσεις στην ορεινή Μαγνησία. Άνοιξη στα καλύτερά της. Μέρες που ξεκινούν με λαμπρότητα, συνεχίζουν με σύννεφα πάνω από έναν ακίνητο Παγασητικό και καταλήγουν βροχερές, κάπως μελαγχολικές. Βδομάδες που αρχίζουν ήσυχα και τερματίζουν με πούλμαν να κατακλύζουν τις πλατείες με κάθε λογής ταξιδευτές. Σαββάτα που σκοτεινιάζουν κάτω από έναν γκρί βαρύ ουρανό. Βροχή που πέφτει μαλακά, φτιάχνοντας μελωδίες φυσικές καθώς εξοστρακίζεται πάνω στα χοντρά φύλα της Μανώλιας. Η πλατεία άδεια, οι φανοστάτες αναμμένοι, και οι πλάκες να γυαλίζουν, τα παγκάκια να στάζουν. Σάββατα που τελειώνουν μεταμεσονύκτια καθώς η φωτιά να επιχειρεί να σπάσει τη βραδυνή υγρασία μετά το πέρας της βροχής και να κρατήσει την μικρή παρέα δίπλα της. Κυριακές που αρχίζουν με το φως να μπαίνει ανεξέλεγκτα μέσα στα παράθυρα, διάστικτο από τις κόκκινες πιτσίλες των ρόδων. Με τον αέρα να φέρνει ακατάστατα, συλλαβές, λόγια της λειτουργίας, την επωδό: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών» και τους ήχους της καμπάνας. Κυριακές που συνεχίζονται με κάτι ανάμεσα σε πρόγευμα και γεύμα, σβησμένο σε άφθονη «φράουλα» που μόνον εκεί θα βρείς στο βαθύ ρουμπινί της χρώμα και στη πρωτόγνωρη γεύση της.
Κυριακές που ατυχώς ή μάλλον μοιραία, ολοκληρώνονται με τα βαρετά χιλιόμετρα προς τις πολύβουες πόλεις. υ.γ. για τον αγρότη που οδηγούσε το τρακτέρ του μόνιμα στους τρείς τροχούς, εκεί στα ψηλά της Μηλίνας τι να γράψω; «Τύφλα» να έχει ο αλησμόνητος Γιωργάρας και οι GTAm της Autodelta του Carlo Chiti.
|