για την πιο όμορφη Alfa – Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013 PDF Print E-mail

Θύμα της γοητείας της και εγώ, αποφάσισα, έτσι, όλως αυθαιρέτως, να της απονείμω τον τίτλο της ωραιότερης Alfa Romeo. O λόγος για την Giuletta sprint.

Αν και οι αιτίες για μια τέτοια απόφαση πηγάζουν από την ψυχή και όχι από το μυαλό, είναι τέτοια η αρμονία αυτού του μοντέλου που σχεδόν εξαναγκάζει το συναίσθημα να λειτουργήσει με λογική ή ακόμα πιο εμφατικά συναισθηματοποιεί τη λογική.


Όπως και να έχει, το σχήμα αυτού του αυτοκινήτου δύσκολα θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί αλλού, με την ίδια μάλιστα λογική που ο δημιουργός του δύσκολα θα μπορούσε να είχε γεννηθεί μακρυά από τη Φλωρεντία.

Ο Franco Scaglione παιδί στρατιωτικού γιατρού και βαθμοφόρησας του Ιταλικού Ερυθρού Σταυρού, πέρασε την κόλαση του δεύτερου μεγάλου πολέμου ως αιχμάλωτος μετά τη κατάρρευση του μετώπου της Λιβύης. Ψάχνοντας να εκπληρώσει το όνειρό του, βρέθηκε στο Τορίνο και αφού δεν προχώρησε η σχέση του με τον Battista Pinin Farina, συνεργάστηκε με τον Nuccio Bertone και ξεδίπλωσε όλη την αναγεννησιακή του προδιάθεση σχεδιάζοντας μοντέλα όπως η Alfa Romeo Giuletta sprint.

Δεν ήταν κάποιος τυχαίος σχεδιαστής. Από τις άκρες των μολυβιών του, γεννήθηκε η 356 B Abarth Carrera GTL. Οι αρχαιότεροι μπορούν να θυμηθούν τον Dr. Η. Busch να οδηγεί μια ασημένια το '71, στο circuit της Κέρκυρας και να τερματίζει στην 6η θέση πίσω από το Mini του Στ. Ζαλμά και μπροστά από το TT του Νικ. Ζουμπρούλη. Δικά του επίσης δημιουργήματα, ανάμεσα σε άλλα, η Lamborghini 350 GTV αλλά και η μοναδική Alfa Romeo 33 Stradale.

Τότε, στα τέλη

του '54, όταν πρωτολανσαρίστηκε η Sprint ίσως να μην είχε γίνει αντιληπτό ευθύς αμέσως πόσο όμορφο, αρμονικό, αισθητικό όχημα ήταν. Τα χρόνια που περνούσαν της έδινα ολοένα και μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και στις μέρες μας η γοητεία της είναι αξεπέραστη. Ένα, μάλλον, ταπεινό coupet 2+2 ήταν, με κινητήρα 1.290 κ.εκ. που όμως ενσωμάτωνε τεχνολογία αιχμής για την εποχή του. Μπλοκ και καπάκι ελαφρού κράματος, με διπλούς εκκεντροφόρους επικεφαλής που αρχικά απέδιδαν 80 ίππους, ενώ αργότερα έφτασαν τους 100, νούμερο εντυπωσιακό για τη δεκαετία του '50 που σε συνδυασμό με τα 890 κιλά του βάρους της πρόσφεραν εξαιρετικές επιδόσεις. Πέρα από την τόσο γοητευτική της εμφάνιση, είχε και σπορ χαρακτήρα.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός, οι κατακτήσεις των κλάσεων στα 1.300 κ.εκ. στα δύο τελευταία Mille Miglia της ιστορίας. Το '56 σημειώνουν το 1,2,3 και το '57, τα πρώτα εικοσιδύο (22!) αυτοκίνητα της κλάσης είναι Giulietta Sprint. Μόλις στην 23η θέση διακρίνουμε μια Porsche 356 1300 Super . To αυτό και για το Targa Florio όπου, από το 56 έως το '63, καταλαμβάνει από τις τέσσερις έως τις οκτώ πρώτες θέσεις της κλάσης, με εξαίρεση το '56 όπου πλασάρεται μόνον” στις πρώτες δύο!

Ακόμα μεγαλύτερη αξία για αυτές τις ισοπεδωτικές επιδόσεις είναι ότι έχουμε να κάνουμε με δυο πολύ ιδιαίτερους, δύσκολους, επικίνδυνους αγώνες.


Το όχημα

που παρουσιάζουμε στις σελίδες μας είναι μοντέλο του 1962, μια από τις πρώτες Sprint με κινητήρα 1.570 κ.εκ. Έμεινε στην παραγωγή μόλις τρία χρόνια και το πλήθος των αυτοκινήτων που παρήχθησαν είναι σχετικά περιορισμένο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από το εργοστάσιο, μέχρι το ΄64 που σταμάτησε η παραγωγή, κατασκευάστηκαν 7.107 κομμάτια. Το βάρος του ήταν 975 κιλά, ο κινητήρας απέδιδε 91 ίππους και εξασφάλιζε την τροφοδοσία του από ένα 32άρι Solex οριζόντιας ροής. Ελάχιστες σχεδιαστικές διαφορές υπήρχαν, σε σχέση με την 1300άρα, κυρίως στην μάσκα.

Στις μέρες μας παραμένει, ίσως ακόμα πιο ενισχυμένη, η εντύπωση πως αποτελεί ταυτόχρονα μια αξιολάτρευτη πρόταση της δεκαετίας του '50 και, ενδεχομένως, η ωραιότερη Αlfa μαζικής παραγωγής. Η λεπτή σιλουέτα της, με με τις γλυκές γραμμές, τον απαράμιλλο τρόπο που γεννιέται η μάσκα και σβήνει η ουρά, αποτελεί σημείο υψηλής σχεδιαστικής αναφοράς.

Στέκεται αρκετά ψηλά από το έδαφος και δεν είναι μόνον οι 15άρες ζάντες που ευθύνονται για αυτό, αλλά και τα 80άρια ελαστικά, έτσι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα σύγχρονα αυτοκίνητα που “σέρνονται” πάνω σε χαμηλοπρόφιλα ελαστικά, αρκετά αταίριαστα με τις συνθήκες των δρόμων μας. Μέσα από τις στρόγγυλες περιμετρικές τρύπες των σιδερένιων εμπρόσθιων ζαντών διακρίνονται τα τεράστια, αεριζόμενα, αλουμινένια ταμπούρα, μεγάλη καινοτομία για την εποχή τους ακόμα και για το τρόπο της λειτουργίας τους.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι εντυπωσιάζεσαι από τις επιδόσεις της. Με κιβώτιο πέντε σχέσεων (συν την όπισθεν), βγάζει μια γλυκιά μελωδία, μυρίζει όπως τα αυτοκίνητα της εποχής της και αναδύει ένα θερμό νοσταλγικό συναίσθημα. Δεν σου κάνει καρδιά να την πιέσεις, για πιο λόγο εξάλλου, αλλά χαίρεσαι την κάθε στιγμή που βρίσκεσαι μαζί της.

Αποτελεί μια κορυφαία επιλογή, αναδεικνύοντας και το αυτοκινητικό, τουλάχιστον, γούστο όσων έχουν την χαρά να τις συντηρούν.


Τεράστια επιτυχία η τρίτη θέση της κλάσεως έως 1.300 κ.εκ. και η 24η στη γενική κατάταξη του τελευταίου Mille Miglia της ιστορίας, τον Μάιο του '57. Ο Κώστας Σπηλιωτάκης και ο Στέφανος Ζάννος σε αυτόν τον σχεδόν 24ωρο μαραθώνιο υψηλής ταχύτητας και κινδύνου στους δρόμους της Ιταλίας εικονίζονται στο κοντρόλ της Ρώμης. Η λευκή Alfa Romeo Sprint με το νο 102 στις πόρτες (με ελβετικές πινακίδες και αρ. κυκλ.80269) προσέφερε στο θαρραλέο Ελληνικό πλήρωμα τη σπάνια διάκριση.

Λίγες εβδομάδες αργότερα ο Κ. Σπηλιωτάκης οδηγώντας το ίδιο αυτοκίνητο θα κερδίσει τον πρώτο ουσιαστικά αγώνα ταχύτητας που διοργανώθηκε στο Τατόι με μ.ω.τ σχεδόν 102 χλμ. την ώρα. Στην τρίτη θέση θα ολοκληρώσει η κόκκινη GSV του Άλκη Μίχου, ο οποίος δυο χρόνια αργότερα θα γινόταν ο πρώτος διπλός πρωταθλητής σε μια χρονιά, κατακτώντας τόσο το πρωτάθλημα Ταχύτητας όσο και του Τουρισμού πάντα με Alfa Romeo Giuletta Sprint Veloce.


Εξαιρετικά σπάνια εικόνα, από τον αγώνα της 30ης Ιουλίου 1961 στο νησί των ιπποτών. Ο Χ. Θεοδωρακόπουλος με το νούμερο 7 στις πόρτες της κόκκινης Giulietta Sprint Zagato λίγο μετά την πλωτή γραμματεία πάνω στον περιμετρικό δρόμο του λιμανιού με φόντο τα Ενετικά τείχη. Τερμάτισε στην τρίτη θέση πίσω από τον νικητή Τζώνυ Πεσμαζόγλου (Chevy V8) και τον δεύτερο Στεφ. Ζάννο (Sunbeam Rapier). Το έγχρωμο slide (!) είχε τραβήξει ο 16ετής τότε Γιάννης Μεϊμαρίδης. Mόλις πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του '66, ο Γιάννης, ως “Μαύρος” θα σημείωνε εκεί, σε αυτόν τον αγώνα, την πρώτη του νίκη επί της γενικής, οδηγώντας τη λευκή Giulia Ti S προετοιμασμένη από τον μοτερίστα Fachetti.

Το Οκτώβριο του ίδιου έτους επικρατώντας και στο τρίωρο Τατόι θα γινόταν ο πιο νέος Έλληνας πρωταθλητής ταχύτητας. Άλλα πέντε χρόνια αργότερα την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου του '71, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα από όπου εικονίζεται η Sprint Zagato, κατά τη διάρκεια της πέμπτης εμφανίσεως του σε αυτό το street circuit θα τραυματιζόταν θανάσιμα και δυο μέρες αργότερα θα κατέληγε. Ήταν ο 14ος και τελευταίος αγώνας ταχύτητας στους δρόμους της πόλεως της Ρόδου. Τον πρώτο, τον Ιούνιο του '58, είχε κερδίσει ο Κ. Σπηλιωτάκης με Alfa Romeo Giuletta Sprint Veloce, τον τελευταίο το '71 ο Π. Φωτιάδης Afla Romeo GTAm. Ανάμεσά τους είχαν μεσολαβήσει τρεις νίκες ('66, '67, '68) του Γιάννη, οι δυο τελευταίες με την περίφημη GTA, δίνοντας στην Alfa τον τίτλο της πολυνίκους φίρμας στη Ρόδο.


Την τελευταία Κυριακή (26) του Αυγούστου του '62 διεξήχθη ο τέταρτος αγώνας ταχύτητας στο νησί των Φαιάκων. Ένα από τα πιο όμορφα street circuit του κόσμου. Μόλις διακόσια μέτρα χώριζαν την εικονιζόμενη κόκκινη GSV του Νίκου Καπετανάκη που τερμάτισε τρίτος, από το Rapier του δεύτερου Στεφ. Ζάννου, ενώ την νίκη κατέκτησε η E type του Δημ. “Τυφώνα” Νομικού. Πολυνίκης (4) και σε αυτόν το αγώνα η Alfa με τις νίκες του Αλκη Μίχου ('59 GSV), του Dorre Letto di Priolo ('61 SΖ) και του “Μαύρου” ('67 & '69 GTA). H Ιταλική φίρμα σημείωσε τις ίδιες νίκες με την Βρετανική Jag (΄62 “Τυφών” , '63 & '64 Γ, Χρονίδης, '66 Μ. Κοτσώνης όλοι με E type).

Στην εικόνα η sprint veloce του Καπετανάκη, γνωστή και ως «Αννα Μαρία Κατίνα» λόγω του ενδόξου παρελθόντος (τέως Α. Μίχου για αυτό τα δυο πρώτα πριγκιπικά ονόματα), αλλά και του σκληρού, ένεκα γεραμάτων, παρόντος (εξ ού και το Κατίνα) κατεβαίνει με φούρια προς τη Γαρίτσα, μετά το άγαλμα του Καποδίστρια.

Στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς εκείνης στο τρίωρο του Τατοίου, ο Νίκος και η «Αννα Μαρία Κατίνα» θα στερηθούν μια σχεδόν βεβαία νίκη όταν οι αγωνοδίκες του επέβαλαν επίσκεψη στα pits διαπιστώνοντας μια παραδοξότητα στον εμπρόσθιο δεξί τροχό. Τελικά δεν ήταν κάτι επικίνδυνο ο συνδυασμός επανήλθε στον αγώνα, τερμάτισε πάλι στην τρίτη θέση αλλά ο Νίκος θα περίμενε άλλα εννέα χρόνια μέχρι να κερδίσει στο Τατόι, το καλοκαίρι του '69, με “δύο – δύο”.