Ολυμπιακό στάδιο Μονάχου (16.08.2012) PDF Print E-mail

Σαν πέρασα, πριν λίγες μέρες, τις πύλες του Ολυμπιακού σταδίου του Μονάχου θυμήθηκα λίγο από τα νιάτα μου. Τις μαυρόασπρες εικόνες από τους 20ους Ολυμπιακούς αγώνες και το 10ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου.

Θυμήθηκα τον γίγαντα από την Ουγκάντα John Aki Bua που στα 23 του χρόνιια,

ανέτρεψε κάθε προγνωστικό και σε ένα πολύ τεχνικό αγώνισμα (400 εμπόδια), συνέτριψε τον ανταγωνισμό και το υφιστάμενο παγκόσμιο ρεκόρ.

O John Aki Bua, λίγες στιγμές μετά τον θρίαμβό του στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου.

Τον εκρηκτικό Ουκρανό Valeriy Borzov, που επίσης στα 23 του, ύψωσε για πρώτη φορά το ανάστημα των Ευρωπαίων σπρίντερς απέναντι στους Αμερικανούς κερδίζοντας τόσο στα 100 όσο και στα 200.

Ο Ουκρανός V. Borzov είναι ο μοναδικός λευκός αθλητής που έχει κερδίσει 100 και 200 σε Ολυμπιακούς.

Το κοριτσάκι από την Φρανκφούρτη, την Ulrike Meifarth που στα 16 της χρόνια έγινε η πιο νεαρή Ολυμπιονίκης στο ύψος αφού χρειάστηκε στον τελικό να σπάσει την ατομική της επίδοση κατά 7 εκατοστά!

Τον οστεώδη Φιλανδό Lasse Viren που πήρε το χρυσό τόσο τα 5 όσο και τα 10 χιλιόμετρα με το μύθο να χρεώνει τις επιδόσεις του στην κατανάλωση γάλακτος Ταράνδου.

Αποφεύγω να αναφέρω το μακελειό της 5ης Σεπτεμβρίου, τα 18 θύματα και το τι ασκούς άνοιξε. Αφόρητα τραγικό.

Δυο χρονιά αργότερα στον ίδιο χώρο, ήρθε ο “Κάιζερ” να πάρει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο. Απέναντι στους πληθωρικούς Οράνιε και το αστραφτερό ταλέντο του Kruyff και παρά το γεγονός ότι από το πρώτο λεπτό κυνηγούσαν το σκορ. Η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του P. Breitner και ο μικρός το δέμας αλλά δεινός σκόρερ G. Muller έφεραν την Δυτική Γερμανία μπροστά πριν λήξει το ημίχρονο και ο Zep Mayer την κράτησε στο δεύτερο.

Ιούλιος 1974. Ο διαιτητής Jack Taylor γυρίζει το νόμισμα μπροστά στους αρχηγούς του τελικού. Τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες και οι δύο. Αριστερά ο Ολλανδός Johan Cruyff δεξιά ο Βαβαρός Franz Beckenbauer. Μόλις, πριν οκτώ μέρες, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο ο διαιτητής από το Wolverhampton. Κρεοπώλης στο επάγγελμα είχε σφυρίξει σε περισσότερα από 1000 παιχνίδια, ένα από αυτά πολύ σημαντικό για εμάς τους Έλληνες. Ήταν ο τελικός του κυπέλλου πρωταθλητριών 1970 -71 στο ιστορικό Wembley όπου ο Ajax με 2 – 0 κατέβαλε τον Παναθηναϊκό.


Ο Paul Breitner φέρνει στα ίσια τον τελικό, με εύστοχο χτύπημα πέναλτι παραβιάζοντας την εστία του Ολλανδού Jan Jongbloed

Τι τιμή να σηκώσεις το έπαθλο μπροστά στο κοινό σου! Μπορεί να μην ήταν το περίφημο Ζιλ Ριμέ που είχε μείνει για πάντα στη χώρα του Πελέ αλλά ήταν παγκόσμιος τίτλος.

Όλα αυτά εκεί μέσα. Κάτω από την αναμφίβολα εντυπωσιακή στέγη, που αισθητικά «κρατά» ακόμα, η οποία ανάμεσα σε ψιχάλες και μπόρες, φιλοξενούσε το φετινό DTM show. Θαρρώ ότι βρέθηκα στο σωστό μέρος, τη λάθος εποχή.

Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου. Τότε Ολυμπιακοί αγώνες, τώρα DTM και Χ fighters.