Για τον Μιχάλη (09.03.2012) PDF Print E-mail

Απεβίωσε την Τρίτη 6/3 ο Μιχάλης Μοσχούς. Μετά τον πρεσβύτερο Νίκο και έντεκα μήνες ύστερα από τον “μεσαίο” Γιώργο αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο και ο τελευταίος εκπρόσωπος εκείνης της γενιάς της οικογένειας. Ο εκλιπών, όπως και τα αδέλφια του, έζησε μια πλήρη, έντονη, αλλά σχετικά σύντομη ζωή. Αντιμετώπισε τα προβλήματα της υγείας του αντισυμβατικά, γνωρίζοντας συνειδητά πως θα κατέβαλλε το σχετικό αντίτιμο. Όπερ και εγένετο.

O Μιχάλης έκανε τα πρώτα του βήματα το 1969 με ένα δανεικό N.S.U. TT στην ανάβαση Πάρνηθας. Έδειξε άμεσα, το κοινό χαρακτηριστικό της οικογένειας. Τη φυσική ταχύτητα. Μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του '90 συμμετείχε σε κάθε μορφή αγώνα. Το γεγονός ότι δεν κατάκτησε το πλήθος των διακρίσεων του Γιώργου αποδίδεται κυρίως στο ότι ασχολήθηκε με ακόμα λιγότερη προσοχή από τον αδελφό του. Είχε την τύχη να επιζήσει από ένα απίστευτο ατύχημα (Παλάδιο '76) όταν οδηγώντας μια Sud λυτός (!), βγήκε στη δύσκολη, τελευταία αριστερή της ετάπ του Μαραθώνα. Το αυτοκίνητο ανατράπηκε, άνοιξε η πόρτα εκτινάσσοντάς τον στα ύψη.

Μια από τις τελευταίες αποδείξεις της ταχύτητας, του πείσματος που τον διέκρινε, την έδωσε τον Δεκέμβρη του '94 στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τρίπολης όταν σε ανεπανάληπτη μάχη με τον Άρη “Άστεριξ” Λουμίδη βρέθηκε νικητής του αγώνα των Βετεράνων.

Τρεις εικόνες, θα μας θυμίσουν αρκετά από το παρελθόν του και εκείνους που τότε βρέθηκαν δίπλα του στο σπορ.


1.

Νικητής των δύο πρώτων αγώνων του πρώτου πρωταθλήματος ενιαίου, το '75 με Alfa sud ήταν ο Μιχάλης Μοσχούς. Οδηγός με φυσική ταχύτητα, κοντρολέρ και θαρραλέος. Το '75 , είχε μια καλή χρονιά, καθώς πέρα από τις επιδόσεις με τη sud κατέκτησε και το πρωτάθλημα ράλυ ομάδας 1 με την μάλλον ακατάλληλη για αυτό το σκοπό τετράπορτη Alfetta. Ήταν ο πρώτος Μοσχούς που κατακτούσε πρωταθληματικό τίτλο.

Στην εικόνα, παραλαμβάνει το έπαθλό του σε απονομή της «Μότορ Ελλάς» από τον Περικλή Φωτιάδη, ενώ ο «Ιαβέρης» που σε δεύτερο πλάνο, απολαμβάνει το τσιγάρο του, αποκαλούσε τον Μιχάλη «μαζεματάκια» λόγω της ικανότητάς του να μαζεύει το αυτοκίνητο και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

2.

Απονομή 23ου “Ακρόπολις”. Μάιος 1976. Εικόνα άλλων ηθών, άλλης εποχής. Με υπόκλιση, ο «Ικαρος» Κανελόπουλος, προσωπικότητα με μεγάλη εμπλοκή στο χώρο, παραλαμβάνει το έπαθλό του από Α. Δαρδούφα, ενώ ο Μιχάλης χαμογελά. Κανείς από τους τρεις δεν είναι πια εν ζωή.


3.

Απονομή πρωταθλημάτων 1976. Ένα στιγμιότυπο με χαμόγελα μόνο. Διακρίνονται από αριστερά: Ο Μάκης «James» Σαλιάρης 4ος στο πρωτάθλημα αναβάσεων, ο Κων/νος «Νίνο» Σαμαρόπουλος 6ος στο πρωτάθλημα αναβάσεων, ο Μιχάλης Μοσχούς νικητής ομάδας 1 έως 1.300 κ.εκ. πρωταθλήματος αναβάσεων, ο Γιώργος Μοσχούς πρωταθλητής αναβάσεων, ο Χαλκιδεύς Γιώργος Παναγιάρης, που τότε υπηρετούσε τη θητεία του, νικητής ομάδας 1 κατηγορίας 1.300 έως 2.000 κ.εκ. πρωταθλήματος αναβάσεων, ο Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος πρωταθλητής ράλυ, ο Μανώλης Μακρινός επαθλούχος συνοδηγός, Ο Μάκης Βλάχος νικητής ομάδας 1 έως 1.300 κ.εκ. πρωταθλήματος ράλυ, ο Γιάννης Λέκκας νικητής ομάδας 1 κατηγορίας 1.300 έως 2.000 κ.εκ. πρωταθλήματος ράλυ . Είναι η πρώτη φορά που δύο αδέλφια στέφονται πρωταθλητές την ίδια χρονιά.

Τα συλλυπητήρια μου στα παιδιά του, Μανώλη και Βανέσα,στην μητέρα τους Μίρκα και όσους τον αγάπησαν για αυτό που ήταν.