Ζήλια (29.09.2011)

Δεν υπάρχουν και πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις τη ζήλια. Ο πιο ενδεδειγμένος είναι, πιθανότατα, να την τοποθετήσεις ανάμεσα στην πάθηση και το ανίατο νόσημα.

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι «υψηλόν» συναίσθημα. Μολοντούτο, στην Ελληνική γλώσσα, συμπεριφορά, υπάρχει και ένα είδος περήφανης, αλτρουιστικής, λαμπρής «ζήλιας» που συνοδεύεται με ένα αυθόρμητο, ειλικρινές χαμόγελο απότοκο μιας ανοικτής ψυχής και εκφράζεται συνήθως με μια αποδοχή του τύπου: «Σε ζηλεύω ρε μπαγάσα» για κάτι που έκανε ο άλλος, αλλά εσύ το χαίρεσαι εξ’ ίσου.


Είναι η υγιής, η «καλή» ζήλια. Στο αντίποδα υπάρχει και ο φθόνος. Η πιο σκοτεινή, η πλέον άρρωστη μορφή.

Εντοπισμένη από την αρχαιότητα, απασχόλησε ευθύς εξ’ αρχής τα πιο εκλεκτά μυαλά. «Όπως η σκουριά τρώει το σίδερο, έτσι και ο φθόνος καταστρέφει τον φθονερό». Είπε ο εγκρατής, ασκητικός, Κυνικός Αντισθένης.

Το φάσμα της ζήλιας είναι μεγάλο. Για την επιτυχία του Άλλου, για την ισχύ του Άλλου, όπου το ζητούμενο δεν είναι απαραίτητα η ισχύς που δεν έχεις εσύ, αλλά το γεγονός ότι την έχει ο συγκεκριμένος Άλλος.

Βεβαίως, υφίσταται και η ερωτική ζήλια. Το να θέλεις κάποιον, κάποια που δεν σε θέλει ή ακόμα χειρότερα που σε περιφρονεί. Ζώντας στις απαρχές της Pax Romana, ο ποιητής Οβίδιος, το αποτύπωσε με ακρίβεια. «Η αγάπη που τρέφεται με ζήλια, πεθαίνει με τρόπο οδυνηρό.»

Οι αιώνες κυλούσαν πάνω στα ανθρώπινα έργα αλλά η ζήλια

παρέμενε αμετακίνητη μέσα στις ανθρώπινες συμπεριφορές.

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δόξα από την αγάπη και πιο αυστηρή τιμωρία από την ζήλια» ισχυρίζεται ο Ισπανός λυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, Lope de Vega.

« Η ζήλια τρέφεται από τις αμφιβολίες, Μετατρέπεται σε τρέλα ή σιωπά για πάντα τόσο σύντομα όσο η αμφιβολία γίνεται βεβαιότητα.» θαρρεί ο Γάλλος κλασσικός συγγραφέας Francois de la Rochefoucauld, δίνοντας με απλότητα μια βαθιά μα παιχνιδιάρικα, αλληγορική θεώρηση.

Ο Honore de Balzac, βλέποντας το θέμα κάπως λογιστικά διατείνεται πως: «Η ζήλια είναι η πιο βλακώδης από όλες τις ατέλειες, διότι δεν υπάρχει το ελάχιστο πλεονέκτημα που να κερδίζεις από αυτή.»

Στις μέρες μας πάντως μια παλιά Ρωσική παροιμία που αναφέρει πως: «η αγάπη και η ζήλια είναι ξαδέρφια» δείχνει να έχει ακόμα ισχύ αν και έχει αποσαφηνιστεί, πως η αγάπη μπορεί να επιβιώσει χωρίς ζήλια. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή συνθήκη σπανίζει, αντίθετα οι περισσότεροι συμφωνούμε με το συμπέρασμα ότι η ζήλια επιβιώνει εύκολα χωρίς αγάπη.