Τρεις εικόνες, τρεις εποχές. (21.05.2011) PDF Print E-mail

Της μεγαλοβδομάδας μεσούσης, η κατοχή μιας BMW GS 1200 λειτούργησε ως το καλύτερο μέσο φυγής. Του καιρού βοηθούντος διαπιστώσαμε, για μια εισέτι φορά, το μοναδικό της υπαίθρου και του κλίματος αυτής της χώρας.

Σε μια «δροσερή» σε ότι αφορά τα καιρικά φαινόμενα μεγάλη εβδομάδα στο μεγαλύτερο τμήμα της Ελλάδας τουλάχιστον, η χρήση δίκυκλου μπορεί να κρύβει ατυχείς εκπλήξεις.

Αυτό σκεφτόμασταν καθώς επιστρέφαμε λίγο πριν τα μεσάνυκτα, μετά από μια βόλτα μέχρι τις παρυφές της Φωκίδας. Με τη θερμοκρασία να περιορίζεται σε μονοψήφια νούμερα και την αίσθηση του ψύχους να είναι έντονη στα τριψήφια νούμερα της ταχύτητας τα θερμαινόμενα γκριπ αποτέλεσαν μεγάλη παρηγοριά.

Η αισιοδοξία ότι τα ανοιξιάτικα χειρόκτια θα ήταν επαρκή, απεδείχθη ανεδαφική και οι τεχνολογικές εφαρμογές, που πολλοί αναβάτες λοιδορούσαμε ήρθαν τα ζεστάνουν τις ξυλιασμένες παλάμες. «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις». Σοφή κουβέντα.

Λίγες ώρες νωρίτερα όταν ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τη Γκιώνα, οι τελευταίες ακτίνες του έβαφαν κόκκινες τις κορφές του Γεροντόβραχου, ενώ η κίνηση των τροχοφόρων στην Αράχωβα αραίωνε για να περάσει ο Επιτάφιος.

Μιλώντας για Επιτάφιο πάντως, δεν θυμάμαι πιο ταχύ βήμα να τον συνοδεύει από εκείνον στην Αλίαρτο, προφανώς από το άγχος επειδή είχε σταματήσει την κίνηση στο μοναδικό οδικό άξονα ανάμεσα Θήβα και Λειβαδιά.

Έκλεινε η Μεγάλη Παρασκευή μέσα στο κρύο και αταλάντευτη η GS μας επέστρεφε γοργά στο κλεινόν άστυ. Άδειο το εθνικό δίκτυο εκείνο το παγωμένο βράδυ, που θύμιζε περισσότερο χειμώνα, ζωντάνευε κάπως από το τραγούδι του boxer.

 

 

 

Την επόμενη μέρα, στις ανατολικές ακτές της Αττικής, μια οπτιμιστική διάθεση έβλεπε περισσότερο ένα πρώιμο θέρος παρά μια δροσερή άνοιξη. Αν εξαιρέσεις το σχετικά ορεινό πέρασμα του Πεντελικού και τον μέτριο βορειανατολικό άνεμο του έπνεε στον όρμο του Μαραθώνα δεν σε χώριζε παρά μια τολμηρή απόφαση από την πρώτη βουτιά της σεζόν.

Η παγωμένη αίσθηση του θαλασσινού νερού έκρυβε μια οδύνη αλλά καθώς στέγνωνες κάτω από τον ήλιο αντιλαμβανόσουνα για μια ακόμα φορά την τύχη να μεγαλώνεις σε αυτόν τόπο.

Μια τύχη που ήρθε να αναμιχθεί με την ατυχία όταν στην επιστροφή χαιρόσουν τον τρόπο που έστριβε αυτό το δίτροχο. Είναι εντυπωσιακό τι κλήσεις μπορεί να πάρει πάνω στον καλή άσφαλτο, πόσο αμεσότητα μπορεί να έχει ο κινητήρας του, τα εξαιρετικά εμπρόσθια φρένα του. Σε ότι αφορά την ατυχία η αναφορά έχει να κάνει με την μορφή του Πεντελικού πριν το πλήξουν οι αλλεπάλληλες πυρκαγιές των τελευταίων 30 ετών. Ατυχείς συνεπώς, οι γενιές που το ζουν σε αυτή την κατάσταση. Μια σχεδόν καλοκαιρινή μέρα, τέλειωνε με ανάμικτα συναισθήματα.


Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα. Απογευματινή βόλτα, από τον Πειραιά ως το ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο. Ευκαιρία, ανάμεσα στα άλλα, να διαπιστώσουμε, μια ένδειξη από τη μεταβολή του συντελείται. Σε όλο σχεδόν το μήκος του παραλιακού ήταν πολλές, εκατοντάδες ίσως, οι οικογένειες που αποφάσισαν να γιορτάσουν το Πάσχα παρά θιν αλός μεταφέροντας τα εδέσματα από το σπίτι. Πέρα από τους αλλοδαπούς που είχαν κατακλύσει το τμήμα από τη Βούλα έως στη στροφή για το Καβούρι, όλο το υπόλοιπο κομμάτι, «ανήκε» σε Ελληνικές οικογένειες, οι οποίες προτίμησαν την πλέον οικονομική λύση. Δεν θυμάμαι στο παρελθόν, τούτο το φαινόμενο σε τόση μεγάλη έκταση. Πέρα από την μελαγχολία των «πλούσιων» καιρών που πέρασαν, οι νέες εποχές ενδεχομένως να κρύβουν μεγαλύτερη αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, ανθρωπιά. Αυτό είναι και το μήνυμα της γιορτής της Λαμπρής. Μια αισιοδοξία σε ένα καθαρά ανοιξιάτικό τοπίο, σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες. Και τι σημασία έχεις αν σε αγαπά ή όχι. Εσύ έχει νόημα να αγαπάς.


Επιστροφή στην πόλη, πάνω στην άνετη σέλα της GS με παραβατικές ταχύτητες χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι από την ένεση που κινείται και τις τελευταίες εικόνες των ανθοφόρων αγρών να κατακλύζουν την μνήμη. Τις ανοιξιάτικες εικόνες.

Τρεις εποχές σε τρεις μέρες. Πολλά είναι εύκολα ακόμα σε αυτόν τον τόπο.