Three mile Island, Chernobyl & άλλα (28.04.2011) PDF Print E-mail

Καθημερινή 31.03.1979

Η πρώτη φορά που αντιμετώπισα περιστατικό ατυχήματος σε Πυρηνικό εργοστάσιο ήταν την άνοιξη του 1979, όταν ο προϊστάμενός μου στο τμήμα εξωτερικών ειδήσεων της εφημερίδας «Καθημερινή» με "χρέωσε" με το θέμα του Τhree mile island.

Όπου three mile island τοποθεσία στην κομητεία Dauphin της Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. Εκεί και η μονάδα πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που ανήκε στις εταιρείες General Public Utilities και Metropolitan Edison. Το ατύχημα που οδήγησε στην τήξη του πυρήνα της δεύτερης μονάδας του αντιδραστήρα ξεκίνησε στις 4 το ξημέρωμα της 28ης Μαρτίου του ’79 όταν μια βαλβίδα κόλλησε στην ανοικτή θέση επιτρέποντας σε μεγάλες ποσότητες του ψυκτικού του πυρηνικού αντιδραστήρα να διαφύγουν.

O ρεμπουπλικάνος κυβερνήτης Dick Thornburgh συνέστησε κατ’ αρχήν, την απομάκρυνση των εγκύων και των παιδιών της προσχολικής ηλικίας σε μια ακτίνα πέντε μιλίων από το εργοστάσιο. Στις 30 Μαρτίου η ζώνη εκκένωσης επεκτάθηκε στα 20 μίλια αναγκάζοντας περισσότερα από 140.000 άτομα να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

 

 

 

 

 

 

 

Καθημερινή 05.04.1979

Το κάλυψα, με την προσοχή που απαιτούσε παρά το γεγονός ότι στα 21 σου χρόνια, έχεις πιο έντονα θέματα, δημοσιογραφικά και μη, να ασχοληθείς, παρά με ένα πυρηνικό ατύχημα σε ένα πιο μεγάλο, πιο απομονωμένο πλανήτη, σε μια οικονομία λιγότερο προβληματική και ελάχιστα παγκοσμιοποιημένη. Εξ’ άλλου επισήμως, θύματα δεν υπήρξαν, ούτε εικόνες με παραμορφωμένα βρέφη, ούτε βίντεο με εθελοντές υποψήφιες νεκρούς πυροσβέστες που προσπαθούσαν να δώσουν λύσεις. Όχι πως ήταν ένα μικρό θέμα. Τουναντίον. Ο ίδιος ο πρόεδρος ο Jimmy Carter έφθασε στην πληγείσα περιοχή και μαζί με τον κυβερνήτη Thornburgh επισκέφθηκαν το εργοστάσιο σε μια προσπάθεια να ανυψώσουν το ηθικό των κατοίκων.

 

 

 

 

 

 

 

Καθημερινή 06 .04.1979

 

Καθώς το πρόβλημα αντιμετωπιζόταν σταδιακά χωρίς να υπάρχει εμφανής κίνδυνος, το θέμα δημοσιογραφικά, υποχώρησε από τις πρώτες σελίδες. Άφησε όμως ένα στίγμα ισχυρό. Την επιθυμία των κυβερνήσεων για επανεξέταση των πυρηνικών προγραμμάτων τους. Ήταν μια σημαντική ένδειξη για την ασφάλεια της λειτουργίας τους.

 


 

 

 

 

 

 

 


 

Η επόμενη φορά ήταν στα τελειώματα του Απρίλη του ’86. Μεγάλη Εβδομάδα για την Ορθοδοξία. Στην περίφημη προ διαδυκτίου εποχή. Πάτμος. Κλίμα, Tόπος, Άνθρωποι σαν ευλογία. Απερίγραπτη ανοιξιάτικη γλύκα. Οι εφημερίδες έφταναν την επόμενη μέρα από την έκδοσή τους. Τι βολικό! Καταρρακτώδεις βροχές, ισχυροί άνεμοι ήρθαν μέσα στη νύκτα προς το Μ. Σάββατο. Από τη Χώρα στη Σκάλα, στις 3 τη νύκτα, ούτε ψυχή γάτας δεν κυκλοφορούσε. Μια ματιά στη βάρκα μήπως ξέσυρε το σίδερο, μήπως πήρε η πριμάτσα. Όταν την ασφάλισα και τρέμοντας από το κρύο ανέβαινα πάλι στη Χώρα, δεν ήμουν σίγουρος τι ήταν πιο παγωμένο, η βροχή ή η θάλασσα. Λίγες ώρες αργότερα κατέφθασαν τα μεσημβρινά φύλλα της Παρασκευής βουτηγμένα στην καταστροφή.


Ελευθεροτυπία 17.05.1986

Άγνωστα ονόματα, άγνωστα θέματα. Πυρηνικό ατύχημα στο Σταθμό Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ. Μεγάλο μέρος του ουρανίου που χρησιμοποιούνταν ως καύσιμο διέφυγε στον αέρα. Η κλίμακα της καταστροφής ενισχύθηκε από την έλλειψη εκπαίδευσης και εξοπλισμού του προσωπικού του εργοστασίου, η οποία οδήγησε σε σοβαρά λάθη εκτίμησης της πραγματικής κατάστασης. Το τέρας του πυρηνικού ολέθρου γέμιζε πάλι την καθημερινότητά μας πολύ πιο άμεσα τούτη τη φορά.

Οι εορτασμοί του Πάσχα ολοκληρώθηκαν με τρόπο δυσάρεστο, οι εκδρομείς επέστρεψαν στο κλεινόν άστυ μα ο τρόμος ολοένα μεγάλωνε τόσο με τις εικόνες θανάτου από την Ουκρανία όσο και με τα γαλακτομικά και οπωροκυπευτικά προϊόντα στην Αθήνα.

Η συμφορά ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του Τhree mile island, αφ’ ενός διότι το συμβάν ήταν της τάξης του μεγίστου προβλεπόμενου ατυχήματος στη διεθνή κλίμακα πυρηνικών συμβάντων, αφ’ ετέρου διότι ήταν δίπλα μας. Στην ευρύτερη γειτονιά μας. Ήταν αδύνατον να μας αφήσει αδιάφορους και ο πανικός που σημειώθηκε ήταν περίπου αναμενόμενος.

Μεσημβρινή 02.11.87.

Οι μετρήσεις από την ελληνική επαρχία ήταν ανησυχητικές, δείχνοντας υψηλότερα επίπεδα ραδιενέργειας ιδιαίτερα σε Βόρειο Ελλάδα και Θεσσαλία, καθώς τμήμα του ραδιενεργού νέφους έφθασε μέχρι την πατρίδα μας. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία δεν παρατηρήθηκε αύξηση στη συχνότητα της λευχαιμίας, εκτός από τη σπάνια βρεφική λευχαιμία, αλλά ούτε και στον καρκίνο του θυρεοειδούς. Από την άλλη όμως υπολογίζεται από έρευνα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας ότι έγιναν περίπου 2.500 τεχνητές εκτρώσεις το 1986 από γονείς οι οποίοι φοβήθηκαν τις πιθανές επιπτώσεις της ραδιενέργειας στο έμβρυο. Επίσης ιατρικοί κύκλοι αποδίδουν 1500 περιπτώσεις καρκίνου (τη δεκαετία 1986-1996) που δεν δικαιολογούνταν από το ιστορικό του ασθενούς, σε πιθανές επιπτώσεις του Τσερνόμπιλ.

Όλα τούτα ήταν όμως τίποτα, μπροστά στον όλεθρο που χτύπησε την πόλη Πρίπιατ, μπροστά στις εικόνες των παραμορφωμένων παιδιών που στοιχειώνουν τον πολιτισμό μας.


Εικόνα Paul Fusco

Σήμερα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά την καταστροφή 94 κατοικημένες περιοχές σε ένα σύνολο 2.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων παραμένουν ακατοίκητες καθώς οι 200.000 ψυχές που κατοικούσαν εκεί διατάχτηκαν στις 2 Μάιου του ’86 να εκκενώσουν άμεσα τα σπίτια τους για λίγες μόνο μέρες. Δεν τους επετράπη να επιστρέψουν ποτέ.


Ποντίκι 27.06.1986