Από τις πρώτες χαρές της ζωής μου ήταν η Χαρά. Μια συμμαθήτρια. Δεν έγινε ποτέ χαρά μου. Δεν τη διεκδίκησα. Το λένε και ντροπαλότητα. Ίσως και αυτογνωσία. Αργότερα εννόησα, ότι άλλο χαρά, άλλο ευτυχία. Η χαρά είναι σαν την πληροφορία, η ευτυχία σαν την γνώση.

Το γεγονός όμως ότι κατέχεις πολλές πληροφορίες δεν συνιστά απαραίτητα ότι έχεις γνώση. Με την ίδια λογική που ένας σωρός από τούβλα δεν κάνουν ένα σπίτι, μια σειρά από χαρές δεν σε μετατρέπουν σε ευτυχή. Ίσως μάλιστα, να είναι επιπόλαιο, σχεδόν επικίνδυνο ή φτηνό να κυνηγήσεις την ευτυχία, αλλά είναι επιβεβλημένο να επιδιώξεις τη χαρά.

Ακόμα και όταν είναι σύντομης διάρκειας και προϊόν μιας ένοχης ευχαρίστησης ⁽¹⁾. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και επέμενα να την αναζητώ σε πρόσωπα κοριτσιών, κατάλαβα ότι αυτή ήταν και παραμένει το καλύτερο μακιγιάζ ⁽²⁾.

Σύντομα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν εκπορεύεται από πρόσωπα δεν βρίσκεται καν μέσα στα πράγματα, αλλά κατοικεί μέσα μας ⁽³⁾. Δεν ήμουν πια παιδί, αν και πολύ θα ήθελα να ήμουν και να άκουγα πως: Δεν διδάσκουμε τα παιδιά. Τους προσφέρουμε χαρά ⁽⁴⁾. Έτσι, καθώς μεγάλωνα, ενίοτε χωρίς να ωριμάζω, προσπαθώντας να προφυλαχθώ, δεν άργησα να καταλάβω ότι οι τοίχοι που χτίζουμε γύρω μας για να κρατήσουν τη λύπη μακριά, κρατούν απ' έξω και τη χαρά ⁽⁵⁾.

Ο χρόνος κυλούσε, έφερνε εμπειρίες και γινόταν νοητό πως δεν θα διδασκόμαστε ποτέ, πως να ήμαστε γενναίοι και υπομονετικοί αν στη ζωή μας κυριαρχούσε μόνον η χαρά ⁽⁶⁾. Ταυτόχρονα δυσκολευόμουν να πιστέψω πως η αληθινή μας φύση ήταν η αγνότητα, η ειρήνη και η χαρά ⁽⁷⁾, ενώ αντίθετα συμφωνούσα πως η ευγενέστερη των απολαύσεων είναι η χαρά της κατανόησης ⁽⁸⁾.

Όπως και να έχει, ακόμα στέκονται ενεοί, όσοι τουλάχιστον τους απασχολεί το θέμα, μπροστά στην πιθανότητα η δική τους χαρά να είναι των άλλων η πίκρα. Γνήσιος πλούτος η χαρά, είναι αμφίβολο αν μπορεί να αποκτήσει μιαν οικουμενικότητα. Τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο πολιτισμού.

Κάτω από αυτές τις σκέψεις, για αυτή τη λέξη, πολύ χάρηκα που 40 χρόνια νωρίτερα δεν διεκδίκησα τη Χαρά. Κάποιος άλλος μπορεί να χάρηκε περισσότερο. Κι’ αν όχι όμως;

⁽¹⁾ Ευριπίδης, ⁽²⁾ Anna Lamott, ⁽³⁾ Richard Wagner, ⁽⁴⁾ Isadora Duncan, ⁽⁵⁾ Jim Rohn, ⁽⁶⁾ Helen Keller ⁽⁷⁾, Sai Baba, ⁽⁸⁾ Leonardo da Vinci

^{Δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό Car @ Driver τ.250 Οκτώβριος 2010}