Συνεπαρμένος σφόδρα από τις προηγούμενες δημιουργίες του Paolo Sorentino, περίμενα κάτι ανάλογο και από την τελευταία του. Βγαίνοντας, μετά από 135 λεπτά από την αίθουσα προβολής, το ερώτημα παρέμενε: «ήταν ανάλογο;»

Ολίγον πολύπλοκος, ακραία ποιητικός, με βαθύ το Ιταλικό στοιχείο εστιασμένο ιδιαίτερα στην αγαπημένη του Νάπολη, o δημιουργός εδράζει το θέμα του στις γωνιές της πόλης και του Capri, ποντάροντας πολλά στην αναδυόμενη από τα νερά, ως σύγχρονη Αφροδίτη, μεσογειακή ομορφιά της Celeste Dalla Porta.

Η νεότητα και ο έρωτας είναι τα δύο θέματα που κεντρίζουν την προσοχή του σκηνοθέτη και τα σερβίρει περίτεχνα και κάπως μακρόσυρτα στο κοινό. Η ηρωίδα του, ζει και τα δύο αντισυμβατικά.

Ποθητή από το σύνολο των αρσενικών, με τέτοιο συνδυασμό ομορφιάς και γοητείας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αδιαφορεί και προσφέρεται σε ένα ομοφυλόφιλο, ηλικιωμένο, αλκοολικό συγγραφέα και σε ένα διαβολικό, κακόμορφο, καθολικό ιερέα. Ετοιμόλογη, καταναλώνει την σφριγηλή της νεότητα, σε μια άριστη σπουδαστική περίοδο και ακολούθως σε μια λαμπρή πανεπιστημιακή καριέρα. Δεν παντρεύεται, δεν τεκνοποιεί.

Το ρόλο της, ως ώριμη και συνταξιοδοτούμενη, υποδύεται η Stefania Sandrelli, άλλο ένα τέχνασμα του πόσο απομακρύνονται τα πρόσωπα από την νεότητά τους.

Ο Sorentino δεν αποφεύγει ούτε την κριτική στον καθολικισμό, μήτε κάποια αιχμή στη Sophia Loren, συνεχίζει την ευρύτερη ματιά του όπως την αναφορά στα μολυβένια χρόνια, αλλά και τις πανηγυρικές νότες για τους Partenopei, τους οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας της Νάπολη. Κάπως έτσι έρχεται στην επιφάνεια το πολύ μακρινό παρελθόν. Στη σημερινή θέση της πόλης ιδρύθηκαν, πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια οι πρώτοι Ελληνικοί οικισμοί με το όνομα Παρθενόπη. Ας σημειωθεί και η καπνιστική οπτική του σκηνοθέτη που θέλει τους πρωταγωνιστές του σχεδόν εμμονικούς καπνιστές.

Και το ερώτημα της πρώτης παραγράφου παρέμεινε αναπάντητο: «Ήταν ανάλογο;»