Αν και συχνά έχω επιχειρήσει να απομακρυνθώ από τούτη τη συνήθεια, μονίμως υποκύπτω. Αναφέρομαι στην προμήθεια Κυριακάτικων εφημερίδων. Ποτέ δε, μια μόνον. Μια της συμπολιτεύσεως και μια της αντιπολιτεύσεως. Την παρελθούσα Κυριακή, χθες δηλαδή, επροτίμησα ως επιλογή από την πλευρά της συμπολιτεύσεως την αποκαλούμενη και ως «ο Φάρος του αστικού Τύπου». Υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετοί λόγοι τούτης της προτίμησης. Η σοβαρότητα που εκπέμπει, το πλήθος των ενημερωμένων συντακτών, αλλά και τα 500τόσα βράδια που πέρασα έμμισθος στις αίθουσες σύνταξης της, τη δεκαετία του ’70, στο 57 της Σωκράτους.

Περιέργως άρχισα την ανάγνωση από τις πορτοκαλιές σελίδες, που ποτέ δεν συμπάθησα σε κανένα έντυπο του κόσμου. Από εποχής Μνημονίων υπάρχουν και χειρότερες. Οι γαλάζιες. Εκεί λοιπόν, στις πορτοκαλιές, ένα πολύ αιχμηρό κομμάτι, στη βάση της πρώτης σελίδς, με τίτλο «Το κράτος λάφυρο» όπου με μια σειρά εύστοχων παρατηρήσεων και δυναμικού λόγου ο αρθρογράφος αποδομεί εν τάχει την κυβέρνηση και το έργο της. Ακολουθούσε η είδηση για εκείνη την απίθανη σύλληψη εγκεφάλου τινός, περί φορολογίας των φιλοδωρημάτων, αλλά και άρθρο με τίτλο: «Η εφορία ροκανίζει τις αυξήσεις μισθών», ενώ λίγο πιο κάτω: «Λιγότερα φρούτα και λαχανικά και περισσότερο delivery». Κοίταξα στην κορφή της σελίδας. Δεν έλεγε «ΑΥΓΗ».

Ακολούθως ανέγνωσα εν τάχει την έκδοση για τον Αλέξανδρο τον Α΄. Φροντισμένη δουλειά. Από μικρός που είχα πληροφορηθεί την μοίρα του νεότατου άνακτος είχα τα μάλα στεναχωρηθεί. Κοίταξε να δεις, σκέφτηκα, ωραίος, σκανδαλιάρης, παρέκαμψε τα πρωτόκολλα για την ωραία Ασπασία, γκαζοφωνιάς και μηχανόβιος, ριψοκίνδυνος. Ουαν οφ ας, τουτέστιν ένας από μας, δια να μην παρεξηγηθεί το ας.

Άσε που η Ελλάς θα πήγαινε τραίνο, αν δεν είχε αποδημήσει ο άναξ. Ο μεν Αλεξ Θα ΄κανε τη ζωή του, ο δε Λευτέρης θα έκανε την πολιτική του και θα ρολάριζε διαφορετικά το πράγμα. Προς επίρρωση της διατυπωθείσης θεωρίας  ας αναφερθεί και η άποψη του sir W. Churchill ο οποίος έγραψε στα απομνημονεύματά το: «ίσως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ένα τέταρτο του εκατομμυρίου ανθρώπων πέθαναν από το δάγκωμα αυτού του πιθήκου».

Πήγε λοιπόν ο άναξ, να χωρίσει τον αγαπημένο του κύνα που την είχε πέσει σε μια μαϊμού στο μικρό ζωολογικό κήπο του Τατοίου. Όλα τα παλάτια έχουν μικρούς ζωολογικούς κήπους. Τον πήρε χαμπάρι ο σύντροφος της μαïμούς, ονόματι Μόριτς και επειδή δεν αντελήφθη τας αγαθάς προθέσεις του μεγαλειότατου τον δαγκάνει. Στην αριστερή γάμπα πολύ άσχημα και στο χέρι επιπόλαια. Από εκεί, ανατρέπονται τα πάντα. Επτά καθηγητάδες δεν τα κατάφεραν και ο μοναδικός που είχε πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε, αντιλήφθηκε το πρόβλημα, στρεπτόκοκκος γαρ, Πολύβιος Κορύλλος το όνομά του, απομακρύνθηκε. Διώχτηκε κιόλας αργότερα για τις πολιτικές του θέσεις υπέρ των Βενιζελικών, φυλακίστηκε αποφυλακίστηκε επήρε τον ομματιών του, πήγε στας Η.Π.Α. όπου εξελέξη καθηγητής στο Cornell ενώ ανέλαβε και επικεφαλής τμήματος που δημιουργήθηκε ειδικά για αυτόν. Πονηροί εμείς, κορόιδα τα αμερικανάκια στο Cornell.

Κάπως έτσι η μοίρα του τόπου διευθετήθηκε από ένα ζευγάρι μαϊμούδων και έναν κύνα ονόματι Φρίτς. Πολύ φοβούμαι δε, ότι και ενωρίτερον και κυρίως αργότερον η τύχη του τόπου διαφεντεύετε από τας φιλονικίας διαφόρων εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου, ενίοτε δε με γερμανικόν όνομα. Τόσο κυνών όσο και μαϊμούδων. Τούτο δε πιστεύω, έδωσε το ελεύθερον εις τον διαπρεπή φιλόλογον Ρένον Αποστολίδην να ομιλήσει περί ελληνικού κυνοβουλίου.

Με αυτά και με άλλα όμως, συγχύστηκα απωλέσας και τας τελευταίας πιθανότητας των εναγκαλισμών του Μορφέως και πάει να χαράξει.

Καλή εβδομάδα.