Το ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να πάνε, το καλοκαιράκι, όσο γίνεται μακρύτερα, δεν αποτελεί αναίρεση του «θέρος, τέλος», καθότι άπαξ και ανοίγουν τα σχολειά, ακόμα και αν δεν έχεις μέλος στην οικογένεια που ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται από το εκπαιδευτικό σύστημα, τα δεδομένα αλλάζουν. Η κυκλοφορία στους δρόμους γίνεται ξανά αφόρητα πυκνή, οι εκκρεμότητες εμφανίζονται πάλι το ίδιο σταθερές και δυσάρεστες, οι λογαριασμοί συνεχίζουν να προσγειώνονται ακάθεκτοι με κάθε τρόπο. Είναι και ο ηλιοκράτορας, που ολοένα καθυστερεί να ξεμυτίσει, που ολοένα βιάζεται να χαθεί στη δύση, που μικραίνει το χρόνο του φωτός, που μακραίνουν οι σκιές από το απομεσήμερο.

Περί του τέλους του καλοκαιριού, μας το είχαν τραγουδήσει και οι ΑΗΑ με εκείνο το γλυκόπικρα μελαγχολικό Summer moved on. Βέβαια τότε, που οι Νορβηγοί μας έφεραν αυτή την όμορφη μπαλάντα με αγγλικό στίχο, είχαμε 2000 και δεν είχαμε τη σωρεία των θεμάτων που μας βασανίζουν σήμερα. Ωστόσο, είχαμε άλλα, τόσο εμείς, εδώ, στο τέλος της Βαλκανικής, όσο και ευρύτερα στον πλανήτη. Μια σύντομη, ίσως διαφορετική, ματιά στο απερχόμενο θέρος, θα δώσει έμμεσα και λίγες ευκαιρίες για ένα λοξοκοίταγμα στο κοντινό παρελθόν.

Εν αρχή οι ομορφιές, όπως:

Η κατάνυξη μιας καθαρής ανατολής

η υπαρκτή, ακόμα, λιτή ισορροπία ενός απογεύματος.

η γαλήνη ενός δροσερού απογεύματος στα ορεινά

που μπορεί να γίνει μια ξαφνική, σφοδρή μεν καλοδεχούμενη δε, μπόρα στα πυκνά ελατοδάση.

όχι και τόσο καλοδεχούμενο το μπουρίνι, που σε βρίσκει εν πλω με αλλεπάλληλους κεραυνούς έχοντας ήδη πυροδοτήσει μια πυρκαγιά στα υψώματα του ορίζοντα.

η επόμενη μέρα όμως, θα έρθει με πραότητα και λαμπρό φως.

και το απογευματινό φως καθρεφτίζεται στα φιμέ κρύσταλλα της γέφυρας, λίγο πριν τον απόπλου.

O F.D. Roosvelt το είχε δεί από τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης: «Το έθνος που καταστρέφει τη γη του, αυτοκαταστρέφεται»

Tο θέρος δεν είναι αποκλειστικά γέλιο, χαρά, φως, ακαι πανηγύρια. Περικλείει και ένα νανούρισμα ελπίδας όπως το μελοποίησε ο G. Gersuin στην όπερα Porgy & Bess με το ακατάβλητο Summertime. Περιλαμβάνει και άλλα,

αχώνευτα

ή δυσάρεστα.

Δευτέρα ξημέρωμα

...εβδομήντα δυο ώρες αργότερα