Για κάποιους υγιείς και μελετηρούς της αυτοκίνησης, η ομορφιά ξεκινά από την Dino, περνάει από την Miura και συναντά ακόμα και την GT86.  Ελίσσεται με άνεση ανάμεσα στην E type και την Α 110 αλλά ακουμπά και σε μια Vette. Για αυτούς η ομορφιά είναι ισορροπία, συμμετρία, συνετές καμπύλες. Είναι, ασφαλώς, και ο χαρακτήρας που ανατέλλει όταν τα τέσσερα λάστιχα  του οχήματος αρχίζουν να γλιστρούν πάνω στην επιφάνεια που ρολάρουν. Όλα τα υπόλοιπα περί ομορφιάς, είναι συμβιβασμοί ή πιο ευθέως, συμφέροντα.

Αν ακουμπήσουμε πάντως, στη θεωρία του διανοητή Benedetto Croce ακούμε πως: «είναι επιστημονικώς λανθασμένο να αναρωτιόμαστε αν ο σκύλος είναι ωραίος και αν ο ορνιθόρρυγχος είναι άσχημος, αν το αγιόκλημα είναι ωραίο και η αγκινάρα άσχημη». Για αυτή την άποψη δεν υπάρχει απόδειξη σημείωνε ο στοχαστής Ρούσσος Βρανάς. Όταν εφαρμόζεται στη φύση δεν είναι παρά μια «αστρολογία της αισθητικής», όταν εφαρμόζεται στη βιομηχανία αποκαλείται marketing. Έπειτα είναι και αυτές οι σύγχρονες τακτικές που επιχειρούν να παντρέψουν συνθήκες αταίριαστες.

Διότι η απόπειρα να συνδυαστεί η ογκώδης φιλοσοφία των suv με την αέρινηι δεολογία του convertible έχει προδιαγραμμένη την αποτυχία. Την Αισθητική αποτυχία. Αν όμως,  για το αποτέλεσμα αυτού του ασύμβατου συνδυασμού, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να καταβάλλουν μερικές δεκάδες χιλιάδων ευρώ, παύει να αποκαλείται αισθητική αποτυχία, βαφτίζεται καινοτομία και σαρώνει στην κατηγορία new money.

Δυο μέρες νωρίτερα έγινα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς ενός σύντομου περιστατικού, όπου: Ασημί Evoque Cabrio με αποκεκαλυμμένη την οροφή, με το ηχοσύστημα να παιανίζει στο διαπασών κάτι αφόρητα ελαφρύ που ξεχείλιζε από τους υψηλούς μπουλμέδες της ιδιότυπης αυτής κατασκευής, περνούσε από καμένη πυρόπληκτη περιοχή με μεγάλες ζημιές σε δημόσιες δομές και ιδιωτικές περιουσίες. Ο χειριστής του κουνώντας την κεφαλή στο ρυθμό των ήχων που φιλοδοξούσαν να χαρακτηριστούν μουσική, χάζευε αριστερά και δεξιά τις εικόνες της καταστροφής.

Αν θέλαμε μια λεζάντα που ταίριαζε σε εκελινη την εικόνα: «Ανατομία της μη αισθητικής, επιτομή του αμοραλισμού». Σε μεγάλο βαθμό, αυτό και όπως το οδηγούμε, μας χαρακτηρίζει.