Παραμονές της εθνικής επετείου της 28ης του ΄78, είδαμε την ταινία «Saturday Night Fever - Πυρετός στο Σαββατόβραδο». Μέρα Πέμπτη ήτο και ουχί Σαββάτο. Αίθουσα προβολής Plaza. Μικρή παρέα, σχετικά ομοϊδεάτες περί τα μουσικά δρώμενα του εξωτερικού, είχαμε προαποφασίσει ότι η ταινία και το περιεχόμενό της ήταν φέσι κατά το κοινώς λεγόμενον τότε. Πλην όμως, θέλοντας να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι και ώσι καταβάλαμε το αντίτιμο, τα φώτα της αίθουσας χαμήλωσαν και αφεθήκαμε στη δημιουργία του John Badham. Στο διάλειμμα η απόφαση ήρθε  ομόφωνη και η αποχώρηση σηματοδότησε την σύμπλευση περί …«φέσι».

Τα αναφέρω αυτά, τα αδιάφορα, διότι την εβδομάδα πού μας πέρασε ο Γιάννης Πετρίδης στο πρώτο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας και στην παραδοσιακή εκπομπή του «από τις 4 στις 5», έκανε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στην Disco, που ως μουσική έκφραση ή κίνημα άρχισε να έρχεται στα ώτα μας από τα μέσα τη δεκαετίας του ’70. Περίεργα και οπωσδήποτε άγονα, τουλάχιστον μέχρι το θέρος του ’74, χρόνια, όπου πληροφορίες, ακούσματα και ήχοι από τις αλλοδαπές επιτυχίες έρχονταν από τον «Αμερικάνικο» σταθμό που εξέπεμπε από την βάση του Ελληνικού, με εξέχοντα παραγωγό τον Casey Kasem.

Η χαρούμενη διάθεση, ο στενός προβληματισμός, το όχι πλούσιο νόημα, ακόμα και το κοσμικό ή το λαϊκό ύφος των πιστών στις πίστες των ντίσκο ήταν μακριά από τις επιταγές μιας σημαντικής μάζας νέων. Οι διεκδικήσεις τους έρχονταν σε αντίθεση με το πνεύμα της Disco. Αυτά για την Ελλάδα των πρώτων 5 – 6 μεταπολιτευτικών χρόνων που δεν είχε καμιά σχέση με το ελευθεριάζον πνεύμα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ειδικά στο Μπρούκλιν ή στη Φιλαδέλφεια όπου ξεπήδησε η Disco, η οποία όμως έφερνε έναν απελευθερωτικό αέρα, μια εύθυμη, αισιόδοξη άποψη, την κατάρριψη κάποιων ταμπού.

H απόρριψη της Disco από όλους τους αυστηρούς αμφισβητίες πάντως, έβαινε ολοένα αποκλιμακούμενη και το αφιέρωμα του πρώτου ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να θυμηθούμε πολλά από εκείνα τα άρτια κομμάτια, που όπως παρατήρησε ο Γ.Π. έπαιξαν σημαντικοί μουσικοί με πολυπληθή σχήματα που παρήγαγαν πλούσιο ήχο. Ούτε ήταν τυχαίο που καθαρόαιμοι ροκάδες ερμηνευτές μουσικοί όπως ο D. Bowie, oι Stones, ο R. Stewart έφτιαξαν ντίσκο κομμάτια.

Εννοείται ότι την ταινία «Saturday Night Fever - Πυρετός στο Σαββατόβραδο», κάποια στιγμή την είδαμε και τη ξαναείδαμε διορθώνοντας ένα ολίσθημα του παρελθόντος, χωρίς ασφαλώς να υπάρχει κάτι σαν μετάνιωμα για την αποχώρηση από την αίθουσα του Plaza. Όπως επίσης εννοείται πως όταν έρχονται απρόσκλητες οι νότες από το We Are Family, το Disco Inferno, το Lady Marmalade, το Ring My Bell, το Night Fever, το Shake Your Booty και τόσα άλλα, δημιουργούν ή ενισχύουν μια καλή διάθεση.

Ίσως αυτό να συμβαίνει διότι κομίζουν μια δυνατή νοσταλγία για εποχές ανέμελες, πιο ελπιδοφόρες αλλά και για να το πάμε πιο βαθιά, πιθανόν για να εξομολογηθούν μερικοί που είχαν κρύψει τις προτιμήσεις τους. Είναι αυτό που είπε ο Τζιμάκος στον "Νεοέλληνα" με αλλοδαπό πρόσημο: "Μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος".

Όπως και να έχει, γράφτηκαν πολλές ιστορίες κάτω από ντισκόμπαλες, και ναι υπάρχουν πολλά που μας λείπουν, όπως οι πίστες που δεν στροβιλιστήκαμε πιστεύοντας άλλα πράγματα, αλλά και οι αίθουσες που έγιναν μεγαλομπακάλικα όπως το Plaza. Για τους ενδιαφερόμενους, ας αναφερθεί ότι το αφιέρωμα στο πρώτο πρόγραμμα θα συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα