Λίγες λέξεις και δέκα εικόνες για τον Σταύρο, τον «Βόρειο» - (Δευτέρα 23 1ου ’23) |
Ο Σταύρος Γεωργιάδης ξεχώριζε αρκετά από την ξεχωριστή γενιά των Ελλήνων αγωνιζομένων του ’60. Τον διέκρινε μια σπάνια, πηγαία ευγένεια, καθαρόαιμη δίχως ίχνος υποκρισίας ή ιδιοτέλειας. Σεπτέμβριος 1967, τερματισμός ράλυ Δ.Ε.Θ. έξω από το Καυτανζόγλειο. Από αριστερά: Μηνάς Βουρδουμπάκης, Σωτήρης Σοφιανόπουλος, Άλκης Στέας, Σταύρος Γεωργιάδης, Μακρής.
Ήταν κυρίως rallyman, αγωνιζόμενος με το ψευδώνυμο «Βόρειος». Έφθασε πολύ κοντά στο να είναι ο επόμενος, μετά τον Γιώργο Ραπτόπουλο, Μακεδόνας Πανελλήνιος πρωταθλητής. Προσέκρουσε όμως, το 1970, πάνω στο πελώριο όνομα του «Σιρόκο» και περιορίστηκε έτσι στη 2η θέση. Ήταν επίσης ο τρίτος και τελευταίος Έλληνας, μετά τους Σταύρο Ζαλμά και «Μέλα», που κατέκτησε νίκη επί της γενικής κατάταξης με Cooper S την δεκαετία του’ 60. Ήταν στο Δ.Ε.Θ. του ’67, αφήνοντας πίσω του πρωταθλητές όπως οι Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος, Τζώνυ Πεσμαζόγλου, Γιώργο «Μέλα» Μεϊμαρίδη, Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Σημαντικότατη διάκριση, ειδικά για έναν Θεσσαλονικιό. Ας καταγραφεί και η, κατά τα φαινόμενα, μεγαλύτερη διάκριση της αγωνιστικής του καριέρας, η νίκη στο υπό πολύ δύσκολες συνθήκες διεξαχθέν Ελληνοτουρκικό ράλυ ή Τουρκγιουνάν ραλίσι για τους γείτονες. Διεξήχθη στις 6 -7 Μαρτίου του 1971, το μισό σε Ελληνικό έδαφος και το άλλο μισό ανατολικότερα του Έβρου. Νύχτα, κρύο και βροχή, ενίοτε ομίχλη ήταν οι δυσχερείς συνθήκες τέλεσης του Ελληνοτουρκικού ράλυ το '71. Στην εικόνα οι νικητές «Βόρειος» - Πασταρμπατζής στην ΗF με τα σύμβολα του Α.Ο.Θ. κυρίαρχα.
Μάρτιος του '71 τερματισμός του Ελληνοτουρκικού. Η νικήτρια HF και πίσω της, η δύο - δύο του Ali Sipahi
O Ali Sipahi αριστερά, και ο Σταύρος στο Ελληνοτουρκικό του '71
Οι πρώτες του διακρίσεις ήρθαν με Cooper και η κορύφωση της αγωνιστικής του καριέρας με Fulvia HF, γεγονός αναμενόμενο καθότι και ντίλερ του ιταλικού εργοστασίου στην Θεσσαλονίκη, τότε που την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα είχαν οι Δαμάσκος Τζάκας είτε με την εταιρική μορφή «ΔΑΜΑΡ» είτε ως «ΛΑΜΔΑ». Αργότερα, ο Σταύρος, στράφηκε επαγγελματικά και σε κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο καθώς δημιούργησε μια μονάδα παραγωγής φίλτρων λαδιού για κινητήρες εσωτερικής καύσης. Ανακαλώ την ευγενική του παρουσία και ευγενικότερη συμπεριφορά του από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 καθώς όταν ερχόταν στην Αθήνα η επίσκεψη στην κατοικία μας ήταν εκ των ουκ άνευ. Το συνέδεε μια καθαρή φιλία με τον συνονόματό του, πατέρα μου
Φιλέρημος, Ιούλιος 1966. Από τις σπάνιες εμφανίσεις του σε αναβάσεις. Στην αξιοπρεπή 9η θέση πίσω από την 122 του συντοπίτη του Χρήστου «Γκασπάρ» Γέσιου και μπροστά από την 356 του Ν. Καπετανάκη. Το Cooper με ποδιά και προβολείς περισσότερο έτοιμο για ράλυ παρά για Φιλέρημο.
Εαρινό 1970. Με την HF και τον άσο στις πόρτες στην έξοδο της Αράχωβας Εαρινό 1970. Τερματισμός στον περίφημο «πύραυλο» της Εθνικής οδού, το πρατήριο καυσίμων στο ύψος του Αγ. Στεφάνου. Ο «Σιρόκο» πρώτος με την Α110, ο «Βόρειος» δεύτερος με την HF.
Οκτώβριος 1970. Τερματισμός Αττικοβοιωτίας στο Καλαμάκι. Η τέταρτη θέση, του αφαίρεσε κάθε πιθανότητα για επικράτηση στο ΣΤ΄ Πανελλήνιο πρωτάθλημα ράλυ
Εντελώς απρόσμενα βρέθηκα τον Μάιο του ’19 σε απονομή της ΟΜΑΕ στη Θεσσαλονίκη. Τον αναζήτησα, αλλά δεν τον εντόπισα. Ήταν τότε που άκουσα το σχόλιο από παρευρισκόμενο, άγνωστο σε μένα, βραβευθέντα: «και πως θα πάω με αυτό το ...κυπελλάκι πίσω. Τι θα τους πω;». Ακούστηκε και ήταν σαν μνημόσυνο των αγώνων που πρέσβευαν ο Σταύρος και η γενιά του. Ότι ακολούθησε και ακολουθεί εδραιώνει, ενισχύει τούτη την άποψη, κάνοντας τις εποχές του ’60 και του ΄70 ακόμα πιο ελκυστικές μα ταυτόχρονα ακόμα πιο απόμακρες.
Μάιος 1971. Στο Τατόι του 19ου Δ.Ρ.Α. Ένα ασπρόμαυρο καρέ από την instamatic του μικρού Νικόλα. Ο Γιώργος Ραπτόπουλος, ο Σταύρος Ζαλμάς, ο Σταύρος Γεωργιάδης, βηματίζουν χαμογελαστοί στο στρατιωτικό αεροδρόμιο, εκπροσωπώντας τη γενιά ενός ξεχωριστού αγωνιστικού πολιτισμού. Τώρα που δεν φορτώνονται φιλμάκια σε instamatic, τώρα που κανείς τους δεν βρίσκεται εν ζωή, ήρθε η στιγμή να αναρτηθεί. Να θυμίσει. |