...όνειρα άλλων εποχών - (Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019) PDF Print E-mail

Καθώς συμπληρώνονται χρόνια τέσσερα από την φυσική απώλεια του Γιώργου Ραπττόπουλου, να μια ιστορία, σχεδόν εξήντα χρόνων, άγνωστη στο ευρύ κοινό. Τον Δεκέμβριο του '61, ο Γιώργος είναι 31 ετών και απασχολείται ως μηχανικός, στην «Βιαμάξ», εισαγωγική εταιρεία των Auto Union και των Mercedes, .

Σε ότι αφορά την εμπλοκή του με το ελληνικό μότορσπορ, έχει αποτραβηχτεί από τους δυο τροχούς, όπου υπήρξε πρωταγωνιστής και έχει στρέψει το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στους αγώνες αυτοκινήτων.

Το '61 φεύγει και ο Μακεδόνας οδηγός, έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήρια του. Ολοκληρώνει δεύτερος στο πρωτάθλημα Τουρισμού, ελάχιστα πίσω από τον πρωταθλητή Τζώνυ και τέταρτος στο Ταχύτητος. Όλα αυτά, με τα ταπεινά σχεδόν χίλια κυβικά ενός απείραχτου Auto Union.

Ταυτόχρονα όμως, σημειώνει λίγες επιδόσεις αιχμής, που φανερώνουν το ατόφιο ταλέντο του. Όπως ο χρόνος στην ανάβαση Πορταριάς στο Ι' Δ.Ρ.Α. όπου πετυχαίνει την έβδομη καλύτερη επίδοση, μπροστά από τον νικητή Erik Carlsson και ασφαλώς πρώτο μεταξύ των Ελλήνων. Γίνεται σαφές ότι είναι ένας πρωταθλητής εν αναμονή.

Στο τέλος του ΄61 λοιπόν, πέφτει η ιδέα για την εισαγωγή ενός μονοθεσίου, με το οποίο χωρίς αμφιβολία θα πρωταγωνιστούσε στους αγώνες ταχύτητας.

Γίνονται οι σχετικές αιτήσεις και καταφθάνει η απάντηση από την μαμά εταιρεία.

Με βάρος μόλις 420 κιλών, εφοδιασμένη με δίχρονο χιλίων κυβικών κινητήρα που απέδιδε 92 ίππους αυτή η πρωτόλεια κατασκευή θα μπορούσε να σημειώσει κορυφαίες επιδόσεις στις Ελληνικές συνθήκες.

Συνθήκες που διακρίνονταν για τις επικινδυνότητά τους, καθώς ήταν ή σιρκουί πόλης (Κέρκυρα, Ρόδος), ή το Τατόι, ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο.

Μολοντούτο το απαγορευτικό της υπόθεσης ήταν η τιμή απόκτησης.

Τα 16.870 Γερμανικά μάρκα, ήταν περίπου 126.000 Ελληνικές δραχμές, χωρίς να συνυπολογισθούν τα έξοδα εκτελωνισμού.

Αν υποτεθεί ότι,  εκείνη την εποχή, ένα αυτοκίνητο, αντίστοιχου κυβισμού δεν υπερέβαινε τις 60.000 δρχ. τη στιγμή που η αγορά ήταν πολύ μικρή και η απόκτησή του κάτι περίπου σαν απρόσιτο όνειρο, η υπερδιπλάσια αξία του μονοθέσιου, έκανε την εισαγωγή του αδύνατη.

Μπορεί το μονοθέσιο της Auto Union να μην ήρθε ποτέ, αλλά ο Γιώργος θα ξεδιπλώσει το ταλέντο του, θα δείξει το αγωνιστικό του θάρρος και μόλις έντεκα μήνες μετά από την απάντηση του εργοστασίου, στο τέλος του '62, θα στεφτεί πρωταθλητής Ελλάδας, πράγμα που θα επαναλάβει και το '63.

Επιδόσεις σημαντικές και ξεχωριστές, κυρίως διότι επιχειρούσε με υποδεέστερο μηχανικό εξοπλισμό από τους ανταγωνιστές του.

Το Νοέμβριο του ΄65, το περιοδικό Εικόνες της Ελένης Βλάχου θα του προσφέρει το εξώφυλλό του, όπου ποζάρει με ένα άλλο μονοθέσιο.

Μια Lola, με την οποία επίσης δεν κατάφερε να συμμετάσχει σε αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος.

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους είχε κάνει «τρεις γύρους επιδείξεως», όπως γράφτηκε στον ειδικό Τύπο, πριν το τρίωρο Τατόι, που ολοκλήρωνε το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς.

 

 

Για το τέλος, δυο εικόνες από το ίδιο σημείο με διαφορά σχεδόν 47 χρόνων.

Στην μαυρόασπρη εικόνα αριστερά, ο Γιώργος ποζάρει τον Απρίλιο του 1964, αμέσως μετά την μεγαλειώδη εμφάνιση, την νίκη και την συντριβή του ρεκόρ της ανάβασης Πάρνηθας.

Πίσω, με το νο 9 το λευκό F12 με το προσωνύμιο «χάρος» που οδηγήθηκε οριακά  από τον 34χρονο, τότε, πρωταθλητή ο οποίος βρισκόταν στην ακμή της αγωνιστικής του πορείας.

Δίπλα διακρίνεται η λευκή 300άρα Gullwing του Άλκη Μίχου, που ολοκλήρωσε στη δεύτερη θέση. Στο φόντο ξεχωρίζει η μορφή του νεότευκτου, τότε ξενοδοχείου Mont Parnes.

Δεξιά, στην έγχρωμη εικόνα του Τ.Αρ., από τον Νοέμβριο του 2010, ο 80χρονος τότε Γιώργος σε εκδήλωση ιστορικών αυτοκινήτων  με το ίδιο φόντο.