Το εφτακοσαράκι – (Παρασκευή 19 Ιουλίου 2019) PDF Print E-mail

Με ταξίδια είναι καταχωρημένο, αυτό το μικρό αυτοκίνητο στην μνήμη μου. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ταξίδια που ξεκινούσαν αξημέρωτα και τέλειωναν το απόγευμα. Και πολλά άλλα χιλιόμετρα. Αστικά, επαρχιακά. Σε ένα τόπο που είχε ελάχιστα κοινά σημεία με τον σημερινό.

Το εφτακοσαράκι, που μας ήρθε από την ίδια περιοχή απ’ όπου μας κατέφθασε και ο Όθων, ήταν ένα ιδανικό όχημα για την Ελλάδα του ’60. Σπορτίφ, μικρό, πανέμορφο, απλό. Στην οικογένεια εισήλθε αρχές του '61 και αποχώρησε το ’64, με τρείς διαφορετικές εκδόσεις. Μπορώ να θυμηθώ με ευκρίνεια, τους χώρους του, τα υφάσματα στο εσωτερικό, το ήχο του κινητήρα, ακόμα και τις μυρωδιές του.

Μπορώ να τα θυμηθώ, αφενός διότι ήταν κάτι πολύ ευχάριστο και φωτεινό, αφετέρου διότι σε εκείνη την ηλικία η συνείδηση λειτουργεί σαν σφουγγάρι. Συγκρατεί. Ειδικά τα έντονα.

Έτσι, όταν πριν λίγες μέρες βρέθηκε στα χέρια μου ένα έντυπο της Λέσχης (Μηνιαία επιθώρησις της Ε.Λ.Π.Α.) από το φθινόπωρο του ’60, με έγχρωμο εξώφυλλο, τεράστια πολυτέλεια για την εποχή, βρήκα στο εσωτερικό ολοσέλιδη παρουσίαση του 700. Καθώς και ημισέλιδη ρεκλάμα.

 

 

Ανυπόγραφο κομμάτι. Γραμμένο στο κλίμα και στο ύφος της εποχής. Στο ’60 βρισκόμαστε. Μόλις 15 χρόνια μετά το πέρας του πολέμου και στο απόγειο του επόμενου πολέμου. Του ψυχρού. Και η Bayerische Motoren Werke, με σήμα την περιστρεφόμενη προπέλα, καθώς στον πρώτο πόλεμο κατασκεύαζε αεροπορικούς κινητήρες, κλυδωνιζόταν ανάμεσα στην επιβίωση και την εξαφάνιση.

 

Το εφτακοσαράκι, κατασκευάστηκε στην λογική του όλα πίσω. Κινητήρας και κινητήριοι τροχοί πίσω. Για μονάδα ισχύος δεν προβληματίστηκαν. Είχαν τις πολύτιμες εμπειρίες από τα αερόψυκτα επίπεδα  μοτέρ που συνόδεψαν τις μοτοσυκλέτες της Βέρμαχτ από το καυτό μέτωπο της Αφρικής έως τις παγωμένες στέπες της ανατολής. Με όλα τα ηρωικά και τα απάνθρωπα που προκάλεσαν, οι μεραρχίες του Αδόλφου.

Ιδού λοιπόν και τα τμήματα του κειμένου που αφορούσαν τον κινητήρα και τις επιδόσεις.

 

Αυτά το ’60. Σχεδόν εξήντα χρόνια αργότερα, Απρίλιος του 2009. Νομός Ιωαννίνων, Πωγώνι, Βήσσανη. Κάπου στην είσοδο του χωριού, που βιώνει όπως τόσα άλλα μια ανησυχητική μείωση των μόνιμων κατοίκων, να, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση, παρατημένο ένα κουφάρι από 700.

Ποιος ξέρει από πότε.  Από «ελπίς» το '60, κουφάρι, τον 21ο αιώνα.

 

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εικόνες για να θυμίζουν ότι, μοιραία, έχει γλιστρήσει από τις μνήμες. Οκτώβριος του '61. Με φόντο την νεφοσκεπή Πάρνηθα, το πρώτο λευκό, κουπέ  εφτακοσαράκι της οικογένειας, έκανε την εμφάνισή του  και στο τρίωρο αγώνα ταχύτητας στο Τατόι.

 

Ευδοκίμως μάλιστα, καθώς τερμάτισε στην ένατη θέση και πρώτο στην κλάση του, σε μια μέρα όπου ο μεσημβρινός  ήλιος απομάκρυνε την πρωινή μουντάδα όπως μαρυυρά η εικόνα, όπου στρίβει στο νότιο πέταλο της διαδρομής του αγώνα, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας. Την επόμενη μέρα δε, ήταν συνεπές, στις καθημερινές οικογενειακές υποχρεώσεις του.

Εφτακοσαράκι.Ένα μικρό καλλιτέχνημα πάνω σε τρόχους, με ζηλευτή απλότητα, τον ήχο από αερόψυκτο μπόξερ μοτέρ και την μυρωδιά του καστορέλαιου να διεγείρει τα ρουθούνια.