Αφιέρωμα Δ.Ρ.Α. (7/12): Η δεκαετία του ’70 (μέρος α΄) – (Δευτέρα 27 Μαίου 2019) PDF Print E-mail

Σέβεντιζ, όπως έχει καθιερωθεί στην νεοελληνική. Χωρίς να αυθαιρετήσουμε πολύ, αν ισχυριστούμε ότι για το Δ.Ρ.Α., ήταν η πιο καλή, η πιο ζουμερή, η πιο ισόρροπη δεκαετία, δεν θα έχουμε πέσει πολύ έξω και σίγουρα τούτους τους χαρακτηρισμούς, δεν μπορεί να προσελκύσει καμιά άλλη δεκαετία με περισσότερη ακρίβεια.


O Νορμανδός Jean Luc Therier στο ΙΗ΄ Δ.Ρ.Α.(1970) υπερστρέφει την Α 110, περνώντας από χωριό του νομού Ηλείας σε σφιτκή απλή (φωτό Φ.Φ./Γ.Κ) και ο Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος, με το 160 J, στο 24ο (1977) διασχίζοντας γοργά μια άδεια από τροχοφόρα αλλά γεμάτη από θεατές Καρδίτσα, στο μεγάλο κομμάτι Καλαμπάκα ΙΙ – Αθήνα (φωτό Ν.Σ.Ζ.) .

Ας δικαιολογήσουμε, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, ανιχνεύοντας  τη δεκαετία σε δύο συνέχειες, με πλούσιο αρχειακό υλικό και σχόλια.

Έχουμε κατ' αρχάς, αγώνες με διάρκεια. Από 2.600 χλμ το ’75 μετά τις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης, έως τα 2.974 του ’79 μα και τα 3500 χλμ. των αγώνων από το ΄70 έως το ’74. Αλλά και αγώνες με ταχύτητα. Οι σφικτές απλές έδιναν ένα γρήγορο, συχνά λαχανιασμένο τέμπο. Αγώνες με στρατηγική, καθώς ο χρόνος για επισκευές ήταν ελάχιστος δεν ήταν δυνατόν ένα πλήρωμα να πηγαίνει παντού και πάντα οριακά. Σχεδίαζε τι θα χαρίσει και που θα ορμήσει.

Επίσης είχαμε αγώνες με μεγάλο πλήθος συμμετοχών, αποκορύφωμα οι 203 του ‘77, γεωγραφικά  απλωμένους σε όλη την Ελλάδα, από τον Όλυμπο έως το Μαίναλο, με ποικιλία, με ανατολές με δύσεις, με ολονύκτια σκέλη, με 51 διαφορετικές ειδικές το ’76, με 58 το ’79.

Αγωνιστικά, ήταν σαφώς η πιο αμιγής δεκαετία. Ένα αυτοκίνητο που κέρδιζε το ’70, πρωταγωνιστούσε το ’76, ενώ επιπροσθέτως ήρθε και η ώρα για λαμπρές ελληνικές εμφανίσεις. Τέλος, ο  ίδιος ο τόπος ακόμα βαστούσε. Η φτώχια ήταν αξιοπρεπής, και το γοητευτικό παλιό δεν είχε σβήσει μέσα σε ένα αδιάφορο καινούργιο.

 

Βουκολική ελληνική σκηνή. Τα μουλάρια, αποτελούσαν ακόμα το ΄70, ένα βασικό μέσο επικοινωνίας και μεταφορών στις δυσπρόσιτες περιοχές της ελληνικής επαρχίας, συναντούν ένα βρετανικό rally car, με αρκετές δεκάδες καθαρόαιμους ίππους μέσα στο καπώ του, που βιάζεται να προλάβει το επόμενο σταθμό ελέγχου χρόνου στο ΙΗ’ Δ.Ρ.Α. (’70).

Οδηγός του ο Γάλλος Jean Fancois Piot, συνοδηγός του ο συμπατριώτης του o Jean Todt. Στα 24 του τότε, ο J.T. ασφαλώς δεν φανταζόταν, ότι θα έφτανε τριανταεννέα χρόνια αργότερα στο ύπατο αξίωμα της F.I.A., ύστερα από μια θαυμαστή καριέρα στην Peugeot και στην Scuderia Ferrari. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Με B. Waldegaard και Ake Andersson ήρθαν οι 911. το ’70. Μέχρι την εγκατάλειψη, ο Bjorn κυριάρχησε. Η εικόνα από την ανάβαση Πορταριάς την οποία και κέρδισε με χρόνο 3΄:54΄΄:3 με δεύτερο τον Ake 3:57΄΄:4. Στο φόντο, καρφωμένα στις κλιτείς του Πήλιου τα σπίτια της Μακρινίτσας. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Δεξίωση στα Αστέρια της Γλυφάδας. Με άψογο στυλ, ο αλυτάρχης του ΙΗ΄ ράλυ Ακρόπολις, Λεωνίδας Αναγνώστου ασπάζεται τη δεξιά  της ωραιότατης κυρίας Crews που τερμάτισε στην 13η θέση πλήρωμα με το σύζυγο της. Στις συμμετοχές αναφέρονταν με Αμερικάνικη εθνικότητα. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Με τον άσσο στις πόρτες της HF, ο Φιλανδός Simo Lampinen και ο Βρετανός John Davenport ανοίγουν το 19ο Δ.Ρ.Α. Θα καταφέρουν να επιστρέψουν το Ιταλικό κουπέ στην τρίτη θέση εκείνη τη χρονιά, ισοφαρίζοντας την καλύτερη θέση της Ιταλικής φίρμας από το ΄64 όταν το ζεύγος R. Trautman - S. Bouchet είχε φέρει την Flavia επίσης τρίτη.

Οι Ιταλοί της Lancia θα περιμένουν αρκετά χρόνια ακόμα, προκειμένου να ξαναδούν αυτοκίνητό τους, πρώτο πάλι στο Δ.Ρ.Α. μετά την νίκη της Aurellia το ‘58. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Τα χρόνια περνούν, το Δ.Ρ.Α. παραμένει ένας εμβληματικός αγώνας σε ένα τοπίο μοναδικό, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, μα ο Τζώνυς σταθερός. Είκοσι χρόνια μετά τη συμμετοχή του στον προπομπό του αγώνα, το ράλυ Ε.Λ.Π.Α. νάτος πάλι μπροστά στο Kadett, στα 57 του χρόνια στην τελευταία δοκιμασία του 19ου, τον αγώνα ταχύτητας στο Τατόι.

Έχοντας μάλιστα ξηλώσει τους προβολείς, προσβλέποντας σε μια καλή επίδοση. Εκείνη τη χρονιά τερμάτισε πέμπτος γενικής κατάταξης, πρώτος ανάμεσα στους Έλληνες. Συνοδηγός του ήταν ο Αχιλλέας Μάμαλης. Στα αριστερά διακρίνεται ο Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος, σε ρόλο φωτορεπόρτερ. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Ο Ove Andersson περιγράφει τις εντυπώσεις του στην δεξίωση του ’71. Επτά χρόνια μετά την πρώτη αγωνιστική καθοδό του στην Ελλάδα, κερδίζει τον αγώνα. Δίπλα του ο Κ. Κυριακός υπεύθυνος του γραφίου Τύπου της Λέσχης εκείνη την εποχή, ο αλυτάρχης Λεωνίδας Αναγνώστου και ο Arne Hertz. Πίσω τους, στα λευκά, ο δημοσιογράφος  Χρήστος Ράπτης. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

To ’72 ο αγώνας φθάνει το μέγιστο μήκος του. Οι τιμές των υγρών καυσίμων δεν έχουν απογειωθεί, η δύση δεν έχει νιώσει σοκ της ενεργειακής κρίσης και το 20ο Δ.Ρ.Α. έχει μήκος 3590 χιλιόμετρα. Αυτό σημαίνει ακόμα λιγότερα πληρώματα στον τερματισμό. Έτσι 14 μόνον αυτοκίνητα από τα 98 που ξεκίνησαν αντικρίζουν την καρώ σημαία. Δυο μόνον Ελληνικά. Στην 8η θέση ο «Σιρόκο»  και στην 13η οι  Γιώργος Αργύρης – Νάκος «Ελ Νακ» Πανουργιάς.

Ένας από τους εγκαταλείψαντες ήταν και ο Σουηδός Bjorn Waldegaard που εικονίζεται εδώ, με την 911 και συνοδηγό τον Fergus Sager σε μια σπάνια έγχρωμη διαφάνεια, πιθανότατα στην ε.δ. του Σχίνου. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Με φανερά τα ίχνη της ταλαιπωρίας στην μουσούδα της Α110, και τα ίχνη της κόπωσης στα πρόσωπα του πληρώματος, οι «Σιρόκο» - Ανδριόπουλος φθάνουν στην Διον. Αρεοπαγίτου στον νυκτερινό τερματισμό του 20ου, τον Μάιο του 1972, μετά από μακρύ, απαιτητικό αγώνα. Είναι ο πρώτος τους τερματισμός με το γαλλικό κουπέ. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Νικητές σε εκείνη την αναμέτρηση, ήταν οι Håkan Lindberg - Helmut Eisendle. Πρώτη νίκη της FIAT, με το πανέμορφο 124 Spider, που επικράτησε για 21 μόλις δευτερόλεπτα, μετά από 3590 χιλιόμετρα αγώνα και 6 ώρες 18 λεπτά καθαρού χρόνου ειδικών διαδρομών, ενός άλλου Ιταλικού κουπέ, της HF του Φινλανδού Simo Lampinen. Στην εικόνα ο Σουηδός νικητής στο Τατόι. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα βρέθηκαν στον τερματισμό του 21ου Δ.Ρ.Α. το ’73. Μόλις 11. Δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς ο εικονιζόμενος Achim Warmbold που τον βλέπουμε να υπερστρέφει την δυο – δυο στην ειδική του Αλεποχωρίου. Συνοδηγός ο Jean Todt. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Γνώριμος του αγώνα από το ’64, ο Φινλανδός Rauno Aaltonen υπέκυψε φυσιολογικά στην τεχνική ανωτερότητα των γαλάζιων κουπέ από την Διέπη, αλλά και στην ταχύτητα του Jean Luc Therier. Εικονίζεται εδώ στην ράμπα του τερματισμού του 21ου , καθώς συνομιλεί με τον  Αλέξανδρο Δαρδούφα. Αριστερά διακρίνονται οι Αλ. Κανελόπουλος, Μ. Γκορμεζάνο και με την πλάτη γυρισμένη στο φακό (κάτω αριστερά), καθώς σκοπεύει με την φωτογραφική του μηχανή, ο Φώτης Φλώρος(φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

Για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια ο Jean Luc Therier, θα επιστρέψει νικητής στην Αθήνα, τo ‘73.  «Το φαινόμενο αυτό, που τρώει τα νύχια του, έχει θεόστραβα πόδια και φαίνεται για Γάλλος από χιλιόμετρα έκανε ότι ήθελε. Η κλάση του ήταν δυσβάστακτη για το συναγωνισμό.» είχε  περιγράψει για αυτόν ο Τάκης Πιρπιρής. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ.)

 

...σε 48 ώρες, το δεύτερο μέρος της δεκαετίας του '70.