...για τον Γιάννη και μια άλλη εποχή - (Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2019) |
Τον γνώριζα από τότε που έτρεχε με τα ΤΤ. Παρέα αρχίσαμε να κάνουμε μετά το μέσον της δεκαετίας του ’70. Ταλαιπωρηθήκαμε όμορφα με σπανιόλικα, δίχρονα, δίτροχα τους χειμώνες στα βουνά της Αττικής και με πανιά των Laser τα καλοκαίρια στους αφρούς του Ν. Ευβοϊκού. Περνούσα από το κατάστημα των γονιών του με τα δερμάτινα στην Βουλής, διαγώνια από το υπουργείο Παιδείας. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '80, από το δικό του, Lekkas sport, στην Μιχαλακοπούλου, εκεί που τώρα είναι ο Ιταλός. Μετά χαθήκαμε. Μάθαινα διάφορα, διάσπαρτα. Το βράδυ της φετινής πρωτοχρονιάς, έμαθα ότι δεν είναι πια ανάμεσά μας. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο μας η πρώην σύζυγός του. Η Νατάσσα, κοπέλα όμορφη, άνθρωπος γλυκός. Μια ντουζίνα εικόνες, έντεκα μαυρόασπρες και μία έγχρωμη, σε σειρά χρονολογική, μαζί με λίγες κουβέντες για το Γιάννη και τον κόσμο του, όπως ήταν πριν από δεκαετίες. Έτσι για να μνημονευθεί μια εποχή πιο αισιόδοξη, πιο πολλά υποσχόμενη από την σημερινή. Στο φινάλε εκείνον τον Γιάννη γνώρισα, εκείνον θυμάμαι.
Τον Δεκέμβριο του ’68, διοργανώθηκε ο τελευταίος αγώνας ράλυ της χρονιάς. Το Αττικοβοιωτίας. Ο Γιάννης είχε ήδη δώσει τα πρώτα διαπιστευτήρια του οδηγικού ταλέντου. Στην εικόνα, μόλις έχει τερματίσει και βγαίνοντας από το λασπωμένο ΤΤ, συνομιλεί με τον Τάκη Κοσμετάτο, παλαιότερο μέλος της αρμάδας των ενεσούδων. Στην αναμέτρηση που εξελίχθηκε κάτω από πολύ δυσμενείς καιρικές συνθήκες, βρέθηκε στην 5η θέση γενικής ανάμεσα στους 36 τερματίσαντες. Είχε χάσει από τρείς πρωταθλητές «Μαύρο», Τζώνυ, Ζαλμά και τον Μ. Ζενέτο. Θα σημειώσει δε, την καλύτερη επίδοση στην δεξιοτεχνία που παραδοσιακά διεξαγόταν τότε μετά το πέρας του αγώνα. Το N.S.U. του, είναι διακοσμημένο από την χειμωνιάτικη Ελληνική φύση. Στο φόντο, διακρίνεται ο κόσμος που παρά το βροχερό καιρό, παρακολούθησε την δεξιοτεχνία κάτω από ομπρέλες.
Ιούλιος 1969. Στο χώρο τερματισμού της ανάβασης Φιλερήμου, στο νησί των ιπποτών. Στη Ρόδο. Ο Γιάννης μπροστά στο 1100 ΤΤ. Είχε κερδίσει την κλάση του. Ήταν η πρωτελευταία φορά που διοργανωνόταν ανάβαση εκεί. Στο εμπρόσθιο φτερό Wynn's στο οπίσθιο διακρίνεται ίχνος από Castrol. Άλλες εποχές.
Αύγουστος 1969. Εκκίνηση του σιρκουί της Κέρκυρας. Από αριστερά: Με την φόρμα και τα γυαλιά ηλίου, ο Γιώργος Ανέστης. Αγωνιζόμενος από την δεκαετία του ΄50. Pole man εκείνη την ημέρα στην εικονιζόμενη δυο - δύο με το νούμερο 24, μα δεν θα κατάφερνε να τερματίσει. Στο μέσον ο Γιάννης που θα ολοκλήρωνε 9ος πίσω από την BMW του Σταμάτη Κόκκοτα. Ακολούθως, μόλις διακρίνεται το κράνος του Περικλή Φωτιάδη που θα τερμάτιζε 4ος. Δίπλα, ο νικητής της μέρας Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης. Ακόμα δεξιότερα, ο Γιώργος Μεϊμαρίδης με την σαλιάρα με τον άσσο, επικεφαλής των pits του αδελφού του, ελέγχει τα χρονόμετρά του. Διακρίνεται επίσης η ουρά της νικήτριας κόκκινης GTA.
Απρίλιος 1970. Ανάβαση Πάρνηθας 4 χιλιομέτρων. Είναι η εποχή που η αμφίεση ενός αγωνιζιμένου δεν διαφέρει από αυτή ενός θεατή. Ο Φίλιππος Αντωνιάδης φέρνει το ΤΤ του 8ο γενικής, 1ο κλάσεως και μπροστά από τα υπόλοιπα πέντε ΤΤ. Ο Γιάννης δεν συμμετείχε και αν κρίνουμε από την κόμη, μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπηρετούσε, τότε, τη θητεία του.
Στρατιωτικό αεροδρόμιο Δεκέλειας. Η αποκλειστική τροφός των αγώνων ταχύτητας για μια πενταετία από το '72 και εντεύθεν. Ιανουάριος 1975. Χαμογελαστός στην εκκίνηση, λίγο πριν την πτώση της σημαίας, με φόντο το ομάδας 5, Audi 80 1,3. Τεχνικά προβλήματα δεν του έδωσαν την χαρά του τερματισμού.
Την ίδια χρονιά, επίσης στο Τατόι. Από αριστερά διακρίνονται, ο Περικλής Φωτιάδης, επικεφαλής της «Μότορ Ελλάς», ο Τάκης Πιρπιρής που έχει ήδη εγκαταλείψει τη δημοσιογραφική καριέρα και ο Γιάννης, που εκείνη τη χρονιά οδήγησε και την ti Sud το αυτοκίνητο που άνοιξε το θεσμό του ενιαίου στον τόπο μας. Με επαναστατικό afro look και μιλιταίρ αμπέχονο, αντί για τα πιο συμβατά με την περίσταση άνορακ. Έχει ήδη ξεκινήσει την εμπλοκή του στον Σ.Ο.Α. με ρηξικίλευθες τοποθετήσεις. Ένας πολύ - πολύ διαφορετικός, τότε, Σύνδεσμος. Με ονόματα μεγάλα, σοβαρά, με έργο τραχύ στις μέρες όπου η Λέσχη δε δεχόταν υποψία αμφισβήτησης. Ο Γιάννης υπήρξε μια φρέσκια φωνή με πολιτικό λόγο πολύ πάνω από το μέσο όρο των αγωνιζόμενων της εποχής του. Είχε δομημένη σκέψη με έκφραση χωρίς ακρότητες.
Μάρτιος ΄76. Εαρινό ράλυ. Εκκίνηση. Με συνοδηγό τον Μανώλη Μακρινό στο 80άρι θα ολοκληρώσουν 3οι γενικής. Λίγες εβδομάδες αργότερα στο ράλυ Σκορπιός, το ίδιο πλήρωμα στο ίδιο αυτοκίνητο θα κέρδιζαν τον αγώνα, αφήνοντας δεύτερη την Ascona των Τζώνυ Πεσμαζόγλου – Ανδρέα Χωρέμη.
Μάρτιος ’76. Ανάβαση Διονύσου. Ο Γιάννης με τον Παύλο. Έχοντας ένα ηλικιακό σκαλοπάτι της τάξεως των δέκα περίπου ετών, θα βρεθούν αντίπαλοι στο δεύτερο ενιαίο της ιστορίας, εκείνη τη χρονιά με τα 127 Seat όπως και την επόμενη με τα A 112 Abarth. Το '77 μάλιστα, θα τους έβρισκε υπό κοινή σκέπη στην αρκετά υποσχόμενη αγωνιστική ομάδα της Ελληνικής Renault. Ο Παύλος με το πράσινο ομάδας 1 πεντάρι, ο Γιάννης με το πορτοκαλί ομάδας 2.
Από την απονομή των πρωταθλημάτων του ’76. Στιγμιότυπο μόνο με χαμόγελα. Διακρίνονται από αριστερά: ο Μάκης «James» Σαλιάρης, 4ος στο πρωτάθλημα αναβάσεων, ο Κωνσταντίνος «Νίνο» Σαμαρόπουλος, 6ος στο πρωτάθλημα αναβάσεων, ο Μιχάλης Μοσχούς, νικητής ομάδας 1 έως 1.300 κ.εκ. πρωταθλήματος αναβάσεων, ο Γιώργος Μοσχούς, πρωταθλητής αναβάσεων. Ακολούθως, ο Χαλκιδεύς Γιώργος Παναγιάρης, με στολή εξόδου του Ε.Σ., αφού τότε υπηρετούσε τη θητεία του, νικητής ομάδας 1 κατηγορίας 1.300 έως 2.000 κ.εκ. πρωταθλήματος αναβάσεων, ο Τάσος «Σιρόκο» Λιβιεράτος, πρωταθλητής ράλι, ο Μανώλης Μακρινός, επαθλούχος συνοδηγός, ο Μάκης Βλάχος, νικητής ομάδας 1 έως 1.300 κ.εκ. πρωταθλήματος ράλι, ο Γιάννης Λέκκας, νικητής ομάδας 1 κατηγορίας 1.300 έως 2.000 κ.εκ. πρωταθλήματος ράλι. Από τους εννέα συνολικά εικονιζόμενους, μόνον ο Τάσος και ο Μανώλης είναι έν ζωή.
Μάρτιος του ’77. Τερματισμός του Εαρινού στο Καλαμάκι. Ο Γιάννης και ο Μάκης Βλάχος, έχουν λόγους να χαμογελούν. Είχαν φέρει το 5άρι, με τις σιδερένειες ζάντες και το εμπρόσθιο δεξί φωτιστικό σώμα σπασμένο, 4ο γενικής.
Στην πρώτη ε.δ. του ράλυ Σκορπιός, τον Απρίλιο του ’77, την βραδινή Δεκέλεια, η τύχη επιφύλαξε δυσάρεστες εκπλήξεις στους Γ. Λέκκα – Μ. Βλάχο. Μια επιθετική μπούκα σε δεξιά στροφή και το μικρό 5άρι ανατράπηκε. Ξαναβρέθηκε γρήγορα στους τροχούς του, έτσι το πλήρωμα ολοκλήρωσε την ε.δ. στην 11η θέση με χρόνο 11':30''. Κατάφεραν μάλιστα να τερματίσουν τον αγώνα στην 7η θέση. (Η εικόνα είναι του Τ.Α.)
Δ.Ρ.Α. 1978. Αργυρό Ιωβηλαίο. Ο Γιάννης με τον «Νικάτο» κατεβαίνουν την Τσούκα προς την κοιλάδα του Σπερχειού. Κάνουν προσεκτικό αγώνα για να επιστρέψουν στην Δ. Αρεοπαγίτου μετά από 2.763 χιλιόμετρα και 54 ε.δ. Στη Βαμβακού, τρείς μόλις τρείς ειδικές πριν τον τερματισμό, χάνουν τον πίσω αριστερό τροχό. Θα φθάσουν τρίτροχοι όπως – όπως στις Καρυές, όπου μια εικοσάλεπτη επισκευή θα τους ξαναβάλει στον αγώνα και θα καταφέρουν να σφραγίσουν το καρνέ στην Επίδαυρο, το ουσιαστικό τέλος του αγώνα. Για λίγα λεπτά καθυστέρησης όμως, η συμμετοχή θα τεθεί εκτός αγώνος. (Επίσης εικόνα του Τ.Α. Όλες οι υπόλοιπες από το αρχείο των Φ.Φ./Γ.Κ.)
|