Με αφορμή την ταινία Vice - (Σαββάτο 5 Ιανουαρίου 2019) PDF Print E-mail

Αυτή η ταινία του 50χρονου Adam McKay ο οποίος μας είχε αφήσει το στίγμα του, μεταξύ άλλων και με το the big short, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ καταγγελτικό λόγο των Αμερικανών καλλιτεχνών.

Κι’ αν υποτεθεί ότι ο Orson Welles άνοιξε το χορό to '41 με τον πολίτη Kane, καθώς η παγκόσμια παρεμβατικότητα, για να τεθεί έτσι διακριτικά, των Η.Π.Α. μετά τον Β΄ Π.Π.  πολλαπλασιάστηκε, μετά δε το 9/11 εκτροχιάστηκε, υπήρξαν αρκετοί εκλεκτοί δημιουργοί που ασχολήθηκαν με την ανηθικότητα και την ωμότητα του θέματος.

-Dick Cheney -                                                                                                   - Christian Bale-

Σημαντικός εκφραστής τούτης της τάσης ήταν ο Oliver Stone, o οποίος μετά την 15μηνη θητεία του στην πρώτη γραμμή του πυρός στο Βιετ Ναμ και με δυο παράσημα ανδρείας στο στήθος του, στάθμισε αλλιώς τις εμπειρίες του. Έτσι μετά το Platoon και το Born on the fourth of July, γυρίζει τα προεδρικά  J.F.K. (’91), Nixon (’95), W ('08), ενώ το ’12 μας παρουσιάζει την δεκάωρη άποψη του για την Αμερικάνικη Ιστορία, από τον Β΄ Π.Π. και εντεύθεν.

 

 

Παρεμβατικός, αιχμηρός και ο Michael Moore με το Fahrenheit 9/11, αποκαλύπτει στους συμπατριώτες του πολλά άγνωστα παρασκήνια, και ας θυμηθούμε το  Charlie Wilson’s War  του Mike Nichols  ή το Frost Nixon του Peter Morgan.  Η αναφορά γίνεται για ταινίες που έχουν αντικείμενο ιστορικά γεγονότα με επίκεντρο την κορφή της εξουσίας και όχι φιξιόν ιστορίες.

Έτσι ο McKay, συνεπικουρούμενος από τον πολυπρόσωπο, πολυτάλαντο, πολυμεταμορφωμένο Christian Bale, που από τότε που ήταν παιδί στο Empire of the sun έχει υποδυθεί τεράστια γκάμα ρόλων, δημιουργεί την Vice μια κραυγή για την φτώχεια της προεδρίας των Η.Π.Α. επί των θητειών του G.W.B.   Μια φτώχεια ηθικής, αξιών και πολιτικής που οδήγησε όλη τη χώρα σε πλανεμένα μονοπάτια και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κόστισε ζωές, αίμα, μίσος, καταστροφές.

Αυτή η τόσο επιτηδευμένη και μεθοδευμένη κυβερνητική παραπληροφόρηση για την οποία έχουμε αποδεδειγμένο δείγμα από το ’71 και τα περίφημα pentagon papers, όπου ο δύσμοιρος Daniel Elsberg υπέφερε τα δεινά του κόσμου μέχρι να απαλλαγεί από τις κατηγορίες της κατασκοπίας, μας απέδειξαν ότι από, τουλάχιστον, τότε η Αμερικανική κυβέρνηση συστηματικά έλεγε ψέματα όχι μόνον στο λαό αλλά και στο Κογκρέσο.

Ο χαμένος πόλεμος στην χερσόνησο της Ινδοκίνας στιγμάτισε το αήττητο των Η.Π.Α., μέχρι τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου που διεξήγαγε ο πατήρ Bush. Δέκα χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά του υιού να κάμει το δικό του πόλεμο.

Τόσο ο Stone όσο και ο  McKay τον παρουσιάζουν ως πρόσωπο απολύτως ακατάλληλο για τέτοιο αξίωμα. Ανεύθυνο, στα όρια της πνευματικής καθυστέρησης, επιπόλαιο, θρησκόληπτο. Έτσι άγεται και φέρεται από τον αντιπρόεδρό του μια  άκρως αμφιλεγόμενη περσόνα, που αναδύεται από ένα σκοτεινό παρελθόν, με ένα αχαρακτήριστο συναισθηματικό πλαίσιο.

Επί της ουσίας του επιβάλλεται από την στιγμή που ο υποψήφιος, τότε, πρόεδρος και κυβερνήτης του Τέξας, του κάνει την πρόταση για την αντιπροεδρία. Τίθεται και το θέμα της εκλογής, όπου ο νικητής δεν βγήκε από τις κάλπες, αλλά από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, πέντε εβδομάδες μετά τις εκλογές.

Με σοβαρή αμφισβήτηση στην καταμέτρηση της πολιτείας της Φλόριδα όπου κυβερνήτης ήταν ο νεότερος αδελφός του W, o Jeb Bush. Παρά το γεγονός ότι ο Gore συγκέντρωσε 547,398 περισσότερες ψήφους, το εκλογικό σύστημα δεν του έδωσε την νίκη.  Ήταν ο δεύτερος υποψήφιος μετά τον  Grover Cleveland το 1888, ο οποίος παρά το γεγονός ότι πλειοψήφησε δεν εξελέγη.

Σε ένα χρονικό διάστημα μικρότερο των εννέα μηνών από την ορκωμοσία του 43ου προέδρου, ήρθε η διαβόητη 9/11. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό την προεδρία του W, και την ισχυρή προσωπικότητα του 46ου αντιπροέδρου Richard Bruce Cheney, θα έκαναν μια σειρά από σοβαρά λάθη προξενώντας αντίστοιχες δυστυχίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Αμερικάνοι που δεν φημίζονται για το πολιτικό τους ένστικτο, ενώ τον Ιανουάριο  του 2002, πάνω στην έξαψη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ενέκριναν κατά 68%  τις απόψεις και τις κινήσεις του, λίγους μήνες πριν το τέλος της θητείας του, το ποσοστό ήταν μόλις 13%.

Στην ταινία του ο McKay πραγματεύεται ένα μεγάλο μέρος της ζωής του Cheney, με τρόπο ντοκυμαντερίστικο, συχνά αμείλικτο, αλλά όχι απρόσεκτο.  Δεν λησμονεί να θίξει τα δεκάδες εκατομμύρια δολάρια της αποζημίωσης που εισέπραξε ο Cheney από την  πετρελαϊκή πολυεθνική Halliburton Company στην οποία ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, όταν παραιτήθηκε για να διεκδικήσει την αντιπροεδρία. Τέλος ας σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ, η ίδια εταιρεία κέρδισε συμβόλαιο με την αμερικανική κυβέρνηση ύψους επτά δισεκατομμυρίων δολαρίων, εκτοξεύοντας την μετοχή της, αρκετές από τις οποίες είχε και ο Cheney, κατά 500%.