Τα βήματα του «Asterix» προς τον τίτλο – (Σαββάτο 20 Οκτωβρίου 2018) PDF Print E-mail

Σαρανταπέντε χρόνια νωρίτερα, την Κυριακή 21 Οκτωβρίου του 1973, η Λέσχη διοργάνωσε τον 3ωρο αγώνα Τατοίου. Ήταν ο 13ος, διάρκειας 180 λεπτών και ο τελευταίος  ως απεδείχθη. Η πρώτη ενεργειακή κρίση του πλανήτη, ανάγκασε τον διοργανωτή να καταργήσει αυτόν τον τόσο, υποτίθεται, ενεργοβόρο αγώνα.


Ήταν επίσης ο αγώνας που έκρινε το πρωτάθλημα ταχύτητας, εκείνης της χρονιάς. Σε μια εποχή όπου η παρουσία του Τάσου «Σιρόκο» Λιβιεράτου, ήταν καταλυτική για τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους, ο Άρης «Asterix» Λουμίδης, κερδίζει το τρίωρο κατοχυρώνει και τον τίτλο. Τέσσερα μόλις δευτερόλεπτα χώριζαν στον τερματισμό τους δύο διεκδικητές, μετά από 384 χιλιόμετρα και τρείς ώρες αγώνα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας.

Έτσι ο «Άστεριξ», στα 26 του χρόνια, έγινε ο 9ος Πανελλήνιος πρωταθλητής ταχύτητας και ο δεύτερος νεότερος μετά τον Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Ακολουθούμε την πορεία του προς τον τίτλο, μέσα από μια 14 εικόνες και έξι αυτοκίνητα, που πήραν τον οδηγό από τζούνιορ και τον έφτασαν τιτλούχο.

Οκτώβριος 1969. Ο Αρης είναι στα 23 του και κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε τρίωρο Τατόι. Με το νο 27 θα τερματίσει 3ος κλάσης και 10ος γενικής με το 1000άρι Mini του. Ας κατατεθεί όμως, πως το ανταγωνιστικό του γονίδιο βρισκόταν σε εξέλιξη μέσα του από τα μικράτα του. Στα 16 του ήταν πρωταθλητής Ελλάδας στα 100 μέτρα πεταλούδας.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «αντρο», ο Δημήτρης Καρύδας, θεωρούμενος ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες κολυμβητές, όλων των εποχών, είπε: «Υπήρχε κι ένας πεταλουδίστας, που εγώ τον κοίταζα κι έμενα άγαλμα, ο Λουμίδης, που μέχρι τα 60 μέτρα δεν πιανότανε. Μετά, όμως, κόλλαγε. Αλλά ήταν φυσέκι. Τίποτα δεν είχε να ζηλέψει απ’ τους σημερινούς πεταλουδίστες».

 

Πρωτομαγιά του ’70. Στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων του Δήμου Ν. Σμύρνης, η Α.Λ.Φ.Α. διοργανώνει αγώνα δεξιοτεχνίας, στο χώρο κάτω από την Αγ. Φωτεινή  και ακολούθως αγώνα sprint στην ευθεία προς τον Άλιμο. Για όσους θυμούνται το αθηναϊκό προάστιο πριν 50 σχεδόν χρόνια κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Στις μέρες μας ακούγεται ακατανόητο. Την επόμενη, μάλιστα, χρονιά, διοργανώθηκε για πρώτη και τελευταία φορά αγώνας ταχύτητας.

Στο sprint εκείνου του πρώτου Μάη της δεκαετίας του ’70, ο «Αsterix» με την λευκή επτάλιτρη Vette πετυχαίνει 16:40 και επικρατεί τόσο του Αμερικανού Frank McMahan με ίδιο αυτοκίνητο, όσο και του Ανδρέα Βρεττού με Aston Martin.

 

Λίγες μέρες αργότερα, με το ξεκολλημένο νο 26 από το σπριντ της Ν. Σμύρνης να αχνοφαίνεται κάτω από το νο 30, το Αμερικάνικο όχημα έλαβε μέρος στην εκτός πρωταθλήματος ανάβαση Καλλιθέας Πατρών. Στην εικόνα μετά την τέλεση του αγώνα, στο δρόμο της επιστροφής. Το ρεπορτάζ της εποχής αναφέρει: «…ενώ ο Άστεριξ με το λευκό θηρίο του και ένα σωρό προβλήματα που του στέρησαν μια καλύτερη θέση περιορίστηκε σε ένα φτωχό 1:42:4 που τον έρριξε στην πέμπτη θέση»

 

Δυόμιση μήνες αργότερα, συμμετέχει στο Τατόι του Αυγούστου, διάρκειας 90 λεπτών, θα τερματίσει στην 12η θέση γενικής με το Cooper, ενώ στο βροχερό 3ωρο του Οκτωβρίου θα αλλάξει αυτοκίνητο, αλλά όχι θέση! Με το εικονιζόμενο 1300άρι Escort GT, θα ολοκληρώσει πάλι στην 12ος. Στην εικόνα ο αλυτάρχης Μωρίς Γκορμεζάνο κατεβάζει την καρώ σημαία στο μονόφθαλμο Escort.

 

Κυριακή 2 Μαίου 1971. Ν.Σμύρνη. Με το ίδιο μονόφθαλμο GT, στους δρόμους της Ν. Σμύρνης, ντριφτάρει μπροστά από τα κουρεία και τα γραφεία τελετών. Θα ολοκληρώσει στην έβδομη θέση μετά από μια πολύ κλειστή μάχη με τον πατρινό Κορφιάτη που θα τερματίσει έκτος, ελάχιστα μέτρα μπροστά του, κι αυτός με Escort 1,3 GT

 

Κυριακή 25 Ιουλίου. Κρήτη. Χανιά. Το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει. Στην μοναδική φορά που διοργανώθηκε πρωταθληματικό σιρκουί, στην Κρητική πόλη, ο «Άστεριξ» με τούτη την νορμάλ λευκή 911 θα τερματίσει στην 2η θέση, χάνοντας μόνον από την λευκή Vette του Τζώνυ. Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Αύγουστο, στο Τατόι, με το ίδιο αυτοκίνητο, θα τερματίσει στην ίδια θέση, υποκύπτοντας στην ανωτερότητα ενός Γιώργου Μοσχού και της GTAm.


Κάπου εδώ αποσύρεται από το προσκήνιο, το Escort. Στην 18η σελίδα του περιοδικού ωτο τουρίσμ, στο 48ο τεύχος, που κυκλοφόρησε την 10η Αυγούστου του '71, δημοσιεύτηκε τούτη η αγγελία, συντεταγμένη σύμφωνα με το ύφος της εποχής.

 

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 1972. Τρίωτο Τατόι. Με την μπλε 911, που λέγεται πως ήταν ex Vic Elford, πριν περάσει στα χέρια του φίλου του Αλέξη «προύχοντα» Μακρόπουλου, προσπάθησε. Δεν θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην ομάδα του «Σιρόκο», σε έναν τόσο απαιτητικό αγώνα, αλλά ένα σπασμένο βολάν, του στέρησε μια δεύτερη θέση. Με Fuchs προστά και Minilite πίσω.

 

Στις 18 Μαρτίου του ’73, διοργανώθηκε ο πρώτος αγώνας για τον τίτλο εκείνης της χρονιάς. Με την ίδια μπλε 911, πλασαρίστηκε στην δεύτερη θέση, πίσω από την Α110 του «Σιρόκο» και μπροστά από την GTAm του Γ. Μοσχού και την δυο δυο του Τζ. Ραγκούζα.

 

Ακολουθεί η πρώτη συμμετοχή της ψυχεδελικής 911 σε πρωταθληματικό αγώνα. Ήταν ένα πανίσχυρο αλλά και δύσκολο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Θα κερδίσει τους αγώνες του Ιουνίου και Ιουλίου εκμεταλλευόμενος τα προβλήματα νεότητας του Grac του «Σιρόκο». Τον Αύγουστο θα χάσει από την Α110, σημειώνοντας όμως έναν εκπληκτικό ταχύτερο γύρο στο «μικρό» Τατόι, 4,7 δεύτερα ταχύτερο του νικητή. Στην εικόνα από την αναμέτρηση του Ιουνίου.

 

Έτσι φτάνουμε στο 3ωρο. Εδώ διακρίνεται στην εκκίνηση κατά τη διάρκεια ενός λεπτού σιγής εις μνήμην του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη. Από ένα παιχνίδι της τύχης η ψυχεδελική 911 στους τέσσερις πρώτους αγώνες της στην Ελλάδα είχε το νούμερο επτά.

 

Όπως αναμενόταν η μάχη δόθηκε ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον διεκδικητή. Ο «Σιρόκο» προτίμησε την αξιόπιστη λύση της Α110, και όχι το επίφοβο ακόμα Grac. Ο «Αsterix» έκανε έναν αγώνα μετρημένο έλεγξε τον ανταγωνισμό, δεν παρασύρθηκε και το υλικό του άντεξε. Οι 911, παραδοσιακά, πέταγαν τις ταχύτητες όπου η άσφαλτος στο πίσω κομμάτι δεν ήταν λεία, πράγμα επικίνδυνο. Στην εικόνα, στρίβει στο νότιο πέταλο.

 

Μετά από τρείς ώρες αυτή ήταν η διαφορά. Η 911 μπροστά, η Α110 πίσω, την ώρα που ο αλυτάρχης Κώστας Γλωσώτης κατεβάζει την σημαία. Αν και το καλεντάρι προέβλεπε άλλους δυο αγώνες, δεν διοργανώθηκαν, λόγω της ενεργειακής κρίσης. Μαθηματικά ο «Σιρόκο» είχε πιθανότητες να κρατήσει τον τίτλο. Ουσιαστικά όμως δεν είχε ελπίδες. Σε κάθε περίπτωση, ο «Αστεριξ» κατέκτησε εκείνη τη χρονιά το πρωτάθλημα και το κατέκτησε δίκαια.

 

Κερδισμένοι όμως ήταν οι ελληνικοί αγώνες. Παρά τον βολονταρισμό της Λέσχης και όσα προβλήματα γεννούσε, οι δυο διεκδικητές είχαν επίπεδο και τούτες οι δυο εικόνες το φωνάζουν. Αριστερά λίγα λεπτά πριν την εκκίνηση και δεξιά αλληλοσυγχαίρονται αμέσως μετά τον τερματισμό.

Την Δευτέρα 22 Οκτωβρίου έρχονται και λίγα λόγια, για το όχημα. Για την ψυχεδελική πρωταθλήτρια.