Tony, Ronnie & Lewis – (Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2018) PDF Print E-mail

To 1978, το GP της Μonza, συνέπιπτε χρονικά με το Γ’ ράλυ Χαλικιδικής (9 – 11 Σεπτεμβρίου). Η έδρα του Ελληνικού αγώνα που προσμετρούσε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, βρισκόταν στο ξενοδοχείο Κασσάνδρα palace. Το ράλυ είχε δυο σκέλη, νυκτερινά. Σαββάτο προς Κυριακή και Κυριακή προς Δευτέρα.

Αριστερά το Ελληνικό πλήρωμα και δεξιά οι Ιταλοί νικητές.

Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, με τον αγώνα να έχει κριθεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο 27χρονος Tony Carello με Stratos, είχε φτιάξει μια διαφορά ασφαλείας από την Stratos του 34χρονου Έλληνα πρωταθλητή «Σιρόκο», οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχουν συγκεντρωθεί στο καθιστικό του ξενοδοχείου.

Μπροστά τους οι μαυρόασπρες εικόνες της κρατικής τηλεόρασης που προβάλλουν το Grand Prix. Γίνεται η εκκίνηση και συμβαίνει το περιστατικό που τελικά θα στοιχίσει τη ζωή του Ronnie Peterson. Ήταν χαρακτηριστικό ότι από όλους τους παριστάμενους που βλέπαμε, αυτός που συνέλαβε ευθύς αμέσως τη σοβαρότητα του συμβάντος ήταν ο Tony Carello που πετάχτηκε από τη θέση του και κάτι φώναξε στα Ιταλικά.

Αυτό σε τίποτα δεν τον εμπόδισε βέβαια, λίγες ώρες αργότερα, μέσα στη νύχτα, να ελέγξει  άνετα τον αγώνα, παρά το γεγονός ότι έχασε από τον «Σιρόκο» τις ειδικές Μεγάλη Παναγιά, Ολυμπιάδα, Μεταλλεία Βάβδου, Παλαιόκαστρο και να κερδίσει το Γ’ Χαλκιδικής, με σκάρτα δυο λεπτά διαφορά.

Ronnie & Barbro Peterson

Τις ίδιες στιγμές ο Σουηδός πιλότος, έδινε μάχη για τη ζωή του μα τελικά έφυγε άδοξα, άτυχα και κυρίως πρώιμα από τη ζωή. Ήταν ένας συμπαθής άνθρωπος, ένα μεγάλο ταλέντο, ένας παγκόσμιος πρωταθλητής εν αναμονή

Ο J.Hunt δεν έπαψε έως το τέλος της δικής του σύντομης ζωής να κατηγορεί τον R. Patrese για ότι είχε συμβεί. H σύζυγος του Ronnie, η πανέμορφη Barbro, έπεσε σε κατάθλιψη, το πολέμησε αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτοκτόνησε εννιά χρόνια μετά την απώλεια του συζύγου της.

Τα θυμήθηκα όλα τούτα, τα προ τεσσαρακονταετίας, χαζεύοντας τις στιγμές απονομής της φετινής Monza, ακούγοντας τα γιούχα του Ιταλικού πλήθους για τον νικητή και πρωταθλητή. Δυσκολεύομαι να τον υπερασπιστώ, άλλωστε κανέναν δεν έχει ανάγκη, θεωρώ όμως απαράδεκτη την ποδοσφαιροποίηση της F1.

Την κρίνω ως απότοκο του απλώματος του κοινού, της ολοένα και επιζητούμενης μεγαλύτερης προβολής, το φόρτωμα του αμπαλάζ των αγώνων με τόσα αστραφτερά ώστε να διογκώσουν περισσότερο το πελατειακό κοινό. Μοιραίο να εμπλέκονται πλήθη με πάθη, πλήθη χωρίς γνώσεις.

Αυτό το χαβαδάκι των αποδοκιμασιών που έχει αρχίσει την τρέχουσα δεκαετία, δεν δείχνει παρά την ένδεια του κοινού, το οποίο μπορεί να πλαταίνει, ταυτόχρονα όμως είναι ρηχό, χωρίς ουσιαστικές γνώσεις, παρά τους τόνους των μεγαμπάιτ που γράφονται ή των σελίδων που τυπώνονται.

Έτσι όπως πάει θα νοσταλγούμε όλο και περισσότερο μορφές του παρελθόντος. Ταυτόχρονα θα μας λείπουν εκείνες οι πιο καθαρές, πιο ελεύθερες και σίγουρα πιο επικίνδυνες, αγωνιστικά, εποχές.

Όσο όμως κι αν μου φαίνεται ασύμβατη η εικόνα του Lewis, που για μια ακόμα φορά άλλαξε coupe και χρώμα εις την κεφαλή, μια υπόκλιση του την οφείλουμε.  Για το πως διαχειρίστηκε τον αγώνα, αλλά και τις αποδοκιμασίες.