Φωτιές - (Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018) PDF Print E-mail

Από την στιγμή που o αριθμός των θυμάτων της φωτιάς στο Μάτι, άγγιξε το τριψήφιο νούμερο, μοιραία, όλες οι άλλες πυρκαγιές του φετινού θέρους, πέρασαν στο περιθώριο.

Την ίδια όμως μέρα που ο όλεθρος χτύπησε την δυτική Αττική, εκείνη την  Δευτέρα 23 Ιουλίου, λίγες ώρες νωρίτερα είχε αφανίσει ένα κομμάτι της ανατολικής Αττικής. Ψυχές δεν θρηνήσαμε, αλλά σπίτια καταστράφηκαν, περιουσίες χάθηκαν και πάνω από όλα ένα μεγάλο τμήμα πυκνού πευκοδάσους, που μετρούσε πολλές δεκαετίες, αποτεφρώθηκε μέσα σε λίγες μόνον ώρες.

Με την βοήθεια του ισχυρότατου πουνέντη, οι ριπές του οποίου έφθαναν τα 70χλμ/ώρα, η φωτιά κατέβηκε ταχύτατα από τα δασωμένα Γεράνεια, υπερκέρασε το μεγάλο πλάτος της εθνικής οδού, πέρασε εύκολα και την παλιά, έτσι σε ορισμένα σημεία, σταμάτησε στην θάλασσα στην περιοχή της Κινέτας.

Ένα μήνα μετά το συμβάν, λίγες εικόνες, μερικές συγκρίσεις και λιγότερα σχόλια.

 

Τούτες οι όψεις έχουν χρονική διαφορά 10 μηνών. Θα μπορούσαν να έχουν όμως και δέκα ωρών.

Για τα επόμενα χρόνια οι νότιες πλαγιές των Γερανείων, έτσι θα φαντάζουν.

 

Οι τελευταίες πλαγιές πριν την κορφή Μακρυπλάγι είναι απότομες και χαρακτηρίζονταν από πυκνά πευκοδάση. Η εικόνα τους  είναι αυτή πια.

 

Λίγο χαμηλότερα η εικόνα παραμένει ίδια. Μοναδική, ελάχιστη παρηγοριά, στον μαύρο καμβά, ελάχιστα πράσινα στίγματα.

 

Πολλά πεύκα από τις φλόγες και τον ισχυρό άνεμο, λύγισαν.

 

Λίγο κάτω από το τελευταίο διάσελο που οδηγεί στην κορφή, άλλες δυο όψεις με διαφορά 10 μηνών που θα μπορούσαν να τις χωρίζουν μόλις 10 ώρες.

Στο ίδιο σημείο, στην τελευταία διασταύρωση πριν το διάσελο, ανεβαίνοντας με πυκνή βλάστη και τη φύση ανέπαφη. Κατεβαίνοντας, με το δάσος καμένο.

 

Φαντάζει κάπως ειρωνικό, αλλά ούτε το δασικό κτίριο Κινέτας γλύτωσε από τις φλόγες. Την δεκαετία του ’60 στο ίδιο κτίριο στεγαζόταν σταθμός Χωροφυλακής.

 

Κι όμως μέσα από το ζόφο, αυτές οι φύτρες από τα κωνοφόρα που οι φλόγες πέρασαν από πάνω τους χωρίς να τα κάψουν, δημιουργούν υποσχέσεις και ελπίδες για μια αναγέννηση.

 

Μολοντούτο η συγκεκριμένη περιοχή, μαστίζεται από την ευρύτερη παθογένεια που πλήττει το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των περιοχών ανάμεσα. Ανάμεσα από την πόλη και την επαρχία, ανάμεσα από το χθες και το σήμερα, ανάμεσα από παραθεριστικούς τόπους και μόνιμης κατοίκησης, ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα.

Η εικόνα των γαλάζιων κάδων ανακύκλωσης ξεχειλισμένων και τριγυρισμένων από μη ανακυκλώσιμα σκουπίδια κάτι μαρτυρά. Μα, ασφαλώς υπάρχουν και χειρότερα.



Όπως αυτό, στο πιο στενό και απόκρυμνο τμήμα της Κακιάς Σκάλας, στις Σκυρωνίδες πέτρες, όπου οι εκδρομείς κολυμβητές, θεώρησαν σωστό να αποθέσουν τα σκουπίδια τους ανάμεσα στο δρόμο και στο τοιχίο που ορθώνεται λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Ένα εξαιρετικό απόγευμα, πάνω από τον Σαρωνικό, μας δείχνει ακόμα μια φορά έλλειψη πολιτισμού, για να το πούμε πολύ διακριτικά. Αν ζούσε στις μέρες μας ο Θησέας, που ο μύθος τον θέλει να σκοτώνει τον εξάδελφό του Σκύρωνα, για όσα άσχημα έκαμε στους περαστικούς, ίσως να το σκεφτόταν δυο φορές.

 

Έτσι την επόμενη φορά που οι καπνοί καλύψουν τον ουρανό καταστρέφοντας δεκαετίες δάσους, ας σκύψουμε πάνω σε κάτι που ονομάζεται συλλογική ευθύνη. (φωτ. Σ.Α.Φ)

Για να μην μας εγκαταλείψει ολοσχερώς, η συλλογική μνήμη.