...σημειώσεις για το Αιγαίο – (Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017) |
Λύσσαγε ο βοριάς, με δύναμη έξι, κι’ ένα στα τόσα κύματα, φρενάριζε το κατάφορτο ποστάλι, που ανέβαινε πάνω στο καιρό, για τον Πειραιά. Καθώς το αλμυρό σπρέυ έλουζε το μεγάλο βαπόρι, ο μήνας έκλεινε, κι’ όλα έδειχναν ότι τα μελτέμια κατέφθαναν με ορμή, για να αντικαταστήσουν τους χλιαρούς νοτιάδες. Ασήμιζε όλη η θαλάσσια επιφάνεια σαν την κοιτούσες κόντρα στο φως του τελευταίου μεσημεριού του Ιουλίου. Η εβδομάδα άνοιγε με ανέμους που σφύριζαν, και ένα δικό μου εξαήμερο έκλεινε, έτσι κάπως στενάχωρα, αφού ήταν το καλύτερο του φετινού χρόνου, μα πλέον ήταν παρελθόν.
Στο δυτικό κέρας του όρμου της Αγίας Ειρήνης, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τα λουτρά της Κύθνου, βρίσκεται τούτο το εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Λευκό, λαμπερό στίγμα στην καφέ παλέτα της άνυδρης γης. Σαν ένα διακριτικό δείγμα μιας ισόρροπης τάσης για πίστη. Στο κάδρο και η γαλανόλευκη, ίσα που κυματίζει από τον αδύναμο Σορόκο. Με τον λευκό σταυρό πάνω στο θαλασσί φόντο και τις εννέα γαλανόλευκες λωρίδες που αντιστοιχούν στις συλλαβές της φράσης «ελευθερία ή θάνατος». Η καλή πλευρά της καλής Ελλάδας.
Μια μικρή, ίσως όχι και τόσο τυχαία ή αδιάφορη παρατήρηση, είναι το πλήθος των αμιγώς κοριτσίστικων παρεών. Με δόση χιούμορ, θα το χαρακτήριζα πλήγμα στον πολιτισμό.
Λίγη ώρα μετά από τη στιγμή που ο ήλιος σκαρφάλωσε πάνω από την Παροικιά της Πάρου, ένα σχεδόν μίλι μακριά από το πολύβουο λιμάνι της στο μοιχό του κόλπου μια ανέλπιστη μπουνάτσα χαρίζει αυτή την εικόνα γαλήνης. Αρκετά σπάνιο φαινόμενο για τέτοια εποχή, όπου οι βοριάδες σαρώνουν το αρχιπέλαγος.
Χάραμα στο στενό της Πούντας, ανάμεσα Πάρο – Αντίπαρο. Δεν χρειάζονται άλλες λέξεις...
Οι σκαλωσιές στον ναό του Απόλλωνα στο Δεσποτικό. Η σκαπάνη των αρχαιολόγων έφερε στο φως τον Ιούνιο που μας πέρασε, κτιριακά συγκροτήματα που χαρακτηρίστηκαν ως ιδιαιτέρως σημαντικά. Οι ανασκαφές και τα έργα αναστήλωσης ξεκίνησαν στις 30 Μαίου, αλλά η συστηματική ανασκαφική δραστηριότητα άρχισε πριν είκοσι χρόνια, το 1997. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι φάσεις χρήσης των κτιριακών ευρημάτων που αποκαλύφθηκαν φέτος, χρονολογούνται από τον 7ο π.Χ. αιώνα. Για να έχουμε, έτσι, μια αίσθηση του βάθους της ιστορίας του τόπου. Στο φόντο, το απόγευμα τελειώνει, με τον ήλιο να κρύβεται πίσω από την Σίφνο.
Σύρος. Στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν το βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Ήταν η ατμομηχανή της οικονομίας, αλλά και το πνευματικό κέντρο. Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, με τα ίχνη στην Ερμούπολη να μαρτυρούν παντού το απόμακρο λαμπρό παρελθόν, το νησί έχει μια σαφώς τουριστική ρότα και αρκετές γωνιές του είναι ενδιαφέρουσες. Σαφές επίσης το γεγονός, πως η τελευταία γενιά των επιτυχημένων , ή των νειπλουτισάντων του κέντρου, δεν ακούγεται με τρόπο εύηχο τούτος ο χαρακτηρσμός, αλλά έτσι είναι, κατέπλευσε, κτίζοντας κάτι ανάλογo με τα γούστα και τις επιθυμίες της, δημιουργώντας κάτι σαν μια νέα τάξη, προσδίδοντας έναν επιπρόσθετο χαρακτήρα στο νησί.
Η επιστροφή. Στο βάθος το Πεντελικό, στο παράλιο μέτωπο δεξιά, ο όγκος του νεόδμητου δημιουργήματος του Renzo Piano. Aνάμεσα συμπιέζεται από τα 450 mm του τηλεφακού, η αρχαία Ακρόπολις των Αθηνών και ο λόφος του Λυκαβηττού. Αττική. Η γή που γεννήθηκε πριν αιώνες ο δυτικός Πολιτισμός κι ο τόπος που σήμερα δοκιμάζεται.
|