Ιστορία αγάπης τύπου GTE - (Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017) PDF Print E-mail

Η τύχη το 'χει φέρει, έτσι ώστε στα τόσα χρόνια που έχουν περάσει, να οδηγήσουμε μια σειρά από εκλεκτά τετράτροχα. Εξωτικά, ακριβά, σπάνια, ξεχωριστά, ας δοθεί οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός και όντως μερικά από αυτά, δύσκολο είναι να τα λησμονήσεις. Για λίγα όμως, για πολύ λίγα από αυτά, μπορείς να πεις ανοικτά ότι τ' αγάπησες. Το πρόσφατο ταξίδι, εκτός Ελλάδας, για μόνιμη μετεγκατάσταση, κάποιου από αυτά, τα πολύ λίγα, τα αγαπημένα, σχεδόν με αναγκάζει να αφηγηθώ μια τέτοια ιστορία αγάπης.

Tο slide του Αλέξη Σοφιανόπουλου ήταν εξαίσιο, αλλά το μοντάζ της τετραχρωμίας ή η εκτύπωση, το αλλοίωσε σφόδρα.

Άνοιξη του '77 ήταν, όταν είχαμε πρωτογνωριστεί με το πολιτικό μοντέλο. Εκεί, στα τελειώματα του άγιου Μερκούρη που το φωτογραφίσαμε για τις ανάγκες της δοκιμής. Έφερε το αρκτικόλεξο GTE. Το κιτρινόμαυρο με μαυρόασπρα καρώ καθίσματα, τρίπορτο Kadett C. Δεν ήμουν πολύ σίγουρος, σε εκείνη την πολύ πρώτη ματιά για τα αισθήματά μου, καθότι το 80άρι GTE που μόλις είχε αποχωρήσει από τις αγκαλιές τις οικογένειας με συγκινούσε περισσότερο.

Όταν όμως, λίγες μέρες αργότερα, το είδα στις εγκαταστάσεις του Ηλιόπουλου στην διασταύρωση των οδών αγίας Άννας & Ορφέως, στο Βοτανικό, κατά τη διάρκεια του τεχνικού έλεγχου του 24ου Δ.Ρ.Α. με την αγωνιστική του προβιά, ε! τότε εξελίχθηκε άμεσα σε έρωτα. Με το νούμερο τρία στις πόρτες, το οδηγούσε ο νικητής του 22ου Δ.Ρ.Α., με Ascona τότε στην πρώτη του νίκη σε επίπεδο παγκοσμίου πρωταθλήματος, ο ψηλόλιγνος Walter Rohrl. Συμμετοχή της Opel Euro Handler Team - Elfinco.

Μάιος '77. Δεκέλεια. Κατατακτήρια ειδική του 24ο Δ.Ρ.Α. Rohrl -  Pitz.

Mε τις προεκτάσεις στα φτερά, ψηλά καθισμένο πάνω στα τρακτερωτά, κουπέ, τρίπορτο και νόστιμο. Δεν είχε τίποτα το εξωτικό από τα group 4, αλλά ούτε και τον ημίγλυκο χαρακτήρα των αγωνιστικών της ομάδας ένα. Σε τεχνικό επίπεδο όλα αυτά σήμαιναν ένα απλό, κι όχι cross flow, καπάκι, στο 8βάλβιδο δίλιτρο μοτέρ του και κάποιους 160 ίππους διαθέσιμους. Υπολειπόταν δηλαδή σε ισχύ, από τα οχήματα της ομάδας 4 που ανταγωνιζόταν, τουλάχιστον κατά 40 – 50 ίππους.

Μολοντούτο, όπου τα προβλήματα νεότητας του, άφησαν το πλήρωμα ανεπηρέαστο, έγραψαν κορυφαίους χρόνους, ειδικά σε τεχνικές ετάπ, όπως, 2οι στο Οινοχώρι και στις Καρρούτες ΙΙ, 3οι σε Αλιάκμωνα, κάτω Βέρμιο, Λουκίσια ΙΙ, 4οι σε Δίστομο, Μαλανδρίνο, Καρρούτες Ι, Καλοσκοπή, Πολυδένδρι, Παύλιανη, Δεσφίνα, Ξηρονομή ΙΙ, 5οι στην κατατακτήρια Δεκέλεια, και στην Μακρυράχη. Ο Rohrl, ήταν ήδη 30 ετών, και εν δυνάμει πρωταθλητής, αλλά σε εκείνο το Δ.Ρ.Α. θα εγκατέλειπε  από κρεμαγιέρα, λίγο πριν την άφιξη στην Αθήνα, με το Πελοποννησιακό κομμάτι να υπολείπεται.



Περνούσαν οι καιροί, και κατά το λεγόμενο «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται», ξεχαστήκαμε. Μέχρι τo φθινόπωρο του ΄12, όταν συναντηθήκαμε, πάλι, στον Αγ. Μερκούρη. Υπήρχε μάλιστα η έντονη φημολογία ότι Kadett που οδήγησα, ένα λαμπρό πρωινό του Νοέμβρη, ήταν το ίδιο με εκείνο του Γερμανού στο 24ο Δ.Ρ.Α. Ο ιδιοκτήτης του κατέθετε επίσης, πως απέδιδε 175 ίππους, από το cross flow καπάκι του και τα δυο διπλά 45άρια Weber. Πάνω στην άσφαλτο, που το οδήγησα, δεν του φαινόταν.

Η εντύπωση όμως ήταν περισσότερο από θετική και έπρεπε να ομολογήσω ότι χρόνια είχα να ταιριάξω τόσο πολύ με ένα τετράτροχο. Καθώς ήταν αγωνιστικό όχημα και είχε αφαιρεθεί κάθε ίχνος μόνωσης και όλα ήταν θορυβώδη. Για να επιβραδύνεις πρέπει να πρεσάρεις με δύναμη, για να στρίψεις η αίσθηση είναι διαφορετική από αυτή που συνηθίσαμε με τα υδραυλικά, ενώ για να ξε-παρκάρεις πρέπει να είσαι τύπος αθλητικός. Το ZF απαιτούσε, ακριβείς, κοφτές κινήσεις και καθώς ο επιλογέας έβγαινε από πιο μπροστά, με μακρύτερο μοχλό ώστε να φτάνει στο χειριστή, η ακρίβεια και η αμεσότητα της κίνησης, αλλοιωνόταν. Το διαφορικό, ήταν κοντό και σε συνδυασμό με τις κλειστές σχέσεις, έδινε πολύ δουλειά στο δεξί καρπό. Σύντομα καταλάβαινες ότι  είναι καλύτερα να οδηγείς με μια σχέση πάνω. Η χαρά της οδήγησης επέστρεφε, μαζί της και η αγάπη για το αντικείμενο.

Καθώς τελείωνε εκείνη φθινοπωρινή μέρα, είχαμε συμφωνήσει με τον ιδιοκτήτη του ότι θα μας το παραχωρούσε ώστε να συμμετάσχουμε στο επερχόμενο Ιστορικό ράλυ Ακρόπολις. Που θα ήταν το 13ο και θα διεξαγόταν τον Μάιο του ΄13. Αρκετή τροφή για τους δεισιδαιμονικούς που έγινε περισσότερη, αφού ο αγώνας, σε επίπεδο sporting ματαιώθηκε. Δεν ματαιώθηκε όμως η συνάντηση μας, η οποία έγινε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες.

 

Μάιος μήνας, ήταν όταν περάσαμε μερικές ενδιαφέρουσες μέρες και κάποια πολύ γοητευτικά χιλιόμετρα. Δίπλα στις όχθες της τεχνητής λίμνης του Σμοκόβου, πάνω σε τμήμα της παλιάς καλής Μακρυράχης, εκεί απ' όπου είχαν παρελάσει οι τυχεροί που συμμετείχαν στα παλιά καλά «Ακρόπολις» της δεκαετίας του '70. Τόσες δεκαετίας αργότερα εκείνο το Kadett πάνω στο καλής ποιότητας χώμα ήταν ένα ποίημα. Εύκολο, γρήγορο, θεαματικό, εύηχο αλλά πάνω απ' όλα δεν χάλαγε χατήρι. Σου΄κανε σχεδόν κάθε χάρη. Φρενάριζε υπό γωνιές, τις κράταγε όσο ήθελες, σημάδευες και ακολουθούσε. Η χαρά της οδήγησης επέστρεφε και πάλι μέσα από πυκνά σύννεφα ρουμελιώτιικης σκόνης. Ήταν αδύνατον να μην γοητευτείς.

 

Ήταν αδύνατον, διότι σε έκανε ευτυχισμένο. Δεν ήταν αναγκαίο να είσαι πρώτης επιλογής χειριστής για να το φθάσεις στα όριά του, ενώ σου προσέφερε σπάνια πρωτογενή χαρά. Στο σύντομο χρονικό διάστημα της συμβίωσής μας, έγινε το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν πριν κοιμηθώ και το πρώτο που θυμόμουν μόλις ξυπνούσα. Οι λίγες μέρες που ήμαστε μαζί, έφυγαν γρήγορα όπως όλα τα ωραία. Όταν το επέστρεψα στη βάση του τα συναισθήματα ήταν έντονα και ανάμεικτα. Από την μια, η πλήρης ευχαρίστηση μιας εξαιρετικής, μιας σπάνιας συμβίωσης, από την άλλη  το κενό του αποχωρισμού. Πίστευα όμως, ότι κάπου θα ξαναβρεθούμε. Δεν είπαμε αντίο. Εις το επανειδείν, είπαμε. Φθάσαμε πολύ κοντά για αυτό, την επόμενη άνοιξη άλλα κάποια τεχνικά προβλήματα δεν μας άφησαν να συμβιώσουμε στο 13ο Ι.Ρ.Α που τελικά διοργανώθηκε το '14.

 



Περνούσα συχνά πυκνά το έβλεπα, το θαύμαζα, αναμένοντας την επόμενη ευκαιρία συμβίωσης. Που δεν θα έρθει. Την προηγούμενη εβδομάδα, πέρασα να το δω, να του πω τίποτα γλυκόλογα στα κρυφά, μα δεν το αντίκρισα. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του που βρίσκεται, πιστεύοντας ότι περνάει κάποια φάση συντήρησης, αλλά η απάντηση ήταν ότι: Πουλήθηκε. Και μάλιστα μακριά, στα ξένα. Στην Ιταλία.

 



Μουρμούρισα κάτι που συνήθως λένε τα πληγωμένα αγοράκια στα φευγάτα κοριτσάκια, του τύπου: «Ας περνάς καλά εσύ, κι' ας μην σε βλέπω εγώ». Κι έτσι, τούτο το Kadett (ελληνιστί Δόκιμος), με μια τεσσαρακονταετία πάνω στους θόλους του και στα κιντρινόμαυρα χρώματά του θα ζήσει τα επόμενα χιλιόμετρά του μακριά μας. Μακρία από την Ελληνική άνοιξη και τα κόκκινα χώματα των Καρρουτών και της Μακρυράχης. Δόκιμο, ακόμα και για μετανάστευση, πια.