Τι έχουμε εδώ; Το σήμα ενός Αυστριακού με Ιταλικό όνομα, πάνω σε γιαπωνέζικο αυτοκίνητο που φορά Ιταλικό κινητήρα και κατασκευάζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο μεγάλο νησί του ανατέλλοντος ηλίου, αλλά το φινίρισμα γίνεται στη χώρα της Αναγέννησης. Με δυο λέξεις: Δείγμα εποχής.

Έχοντας ήδη μια σημαντική εμπειρία από την «απλή» έκδοση, και ταυτόχρονα κάτι παραπάνω από θετική εντύπωση, η αναμονή για την επαφή με το Spider Abarth, ήταν ευχάριστα βασανιστική. Η αλήθεια είναι ότι το ποντάρισμα στο χαρτί της μνήμης είχε αποδώσει. Η ονοματοδοσία, η διχρωμία ανάμεσα στο μαύρο και στο κόκκινο σε αυτή σύγχρονη ρουλέτα της αυτοκινητοβιομηχανίας, πέτυχε τον στόχο της. Που δεν ήταν άλλος από την σύνδεση με το παρελθόν και το ερέθισμα του θυμικού. Και εκεί που είχε κάτσει η μπίλια, και όλο προσμονή περιμέναμε αυτό το ταξίδι στο παρελθόν και τη σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού, εκεί προσγειωθήκαμε στην μοχθηρή πραγματικότητα.

Διότι πως αλλιώς να το περιγράψεις, όταν αντικρίσεις τούτο το αναμφίβολα όμορφο και υποσχόμενο σύνολο και ευθύς αμέσως διαπιστώσεις μια σημαντική απώλεια, που στην περίπτωσή μας είναι αποφασιστική: Λεβιέ ταχυτήτων. Απουσιάζει, ουσιαστικά, αυτό το εξάρτημα που βρίσκεται ανάμεσα σε οδηγό και συνοδηγό και επιτρέπει στον πρώτο να χρησιμοποιεί, κατά το δοκούν, το κιβώτιο ταχυτήτων.
Αν δηλαδή σε ένα αυτοκίνητο οδηγού, το οποίο επιπροσθέτως ποντάρει τόσα στο παρελθόν του, αφαιρέσεις το κρίσιμο αυτό στοιχείο, είναι σαν να ποντάρεις και στο μαύρο και στο κόκκινο. Γιατί να ποντάρεις έτσι;

^{Η Ιταλική προσέγγιση ενυπάρχει και στο τιμόνι όπως και στον πίνακα οργάνων, πάντα συνοδευόμενη από τον ατίθασο σκορπιό στο δίχρωμο φόντο.}


Αυτά επεξεργαζόμουν,
σαστισμένος από την τροπή των πραγμάτων, καθώς οδεύαμε προς το βουνό, για φωτογράφιση. Μόλις φθάσαμε στους πρόποδες, άρχισε η βροχή και ο έχων το πρόσταγμα, ο ενίοτε και σατραπίζων φωτογράφος μας Γ.Κ., κοίταξε τα σημεία του ορίζοντα και έβγαλε φετφά: «Φύγαμε». Προσπάθησα να συστήσω έναν διάλογο, αλλά ποτέ δεν μπορείς να του αλλάξεις άποψη. Στο μόνο που ελπίζεις είναι να την αλλάξει μόνος του. Πράγμα καθόλου ασύνηθες.

Όπερ και εγένετο, διότι τα χαμηλά σύννεφα άδειασαν γρήγορα το φορτίο τους. Το γκρίζο απομακρύνθηκε, ένα υπέρλαμπρο γαλάζιο με λευκές στάμπες στιγμάτιζε τον ουράνιο θόλο και το βρεγμένο οδόστρωμα του έδωσε φωτογραφικές ιδέες. Ταυτόχρονα αισθανόμουν τόσο όμορφα που μπορούσα να κινούμαι με γωνίες με λίγα χιλιόμετρα χωρίς να ξοδεύω λάστιχα, δίχως να καταπονώ την μετάδοση ώστε ξέχασα τις γκρίνιες περί κιβωτίου. Τότε, λοιπόν, μου ήρθε, πολύ δικαιολογημένα, στο νου έτερος γνωστός. Άλλη απίθανη ιστορία.

Γνώρισε σε κοινωνική εκδήλωση δυο κοπέλες. Συνονόματες, άγνωστες μεταξύ τους. Η μια απλώς καλή, η άλλη πολύ καλύτερη. Για το εμφανισιακά του θέματος ομιλούμε. Τα υπόλοιπα, του ήταν αδιάφορα. Φεύγοντας είχε τα email τους. Έλα όμως που μπέρδεψε τα email και έστειλε στην απλώς καλή η οποία και ανταποκρίθηκε. Εν αρχή αιφνιδιάστηκε, αλλά το μέτρησε, το στάθμισε (του τύπου ας πάει και το παλιάμπελο, ένα πράγμα) και ως αρσενικός προχώρησε. Φαίνεται ότι προχώρησε αρκετά, διότι στο τέλος του χρόνου έγινε και πατέρας. Σύζυγος πάντως δεν έγινε. Έτσι και η ταπεινότητά μου. Η γκρίνια, γκρίνια, αλλά το παιχνίδι, παιχνίδι. Σύζυγος πάντως ούτε και εγώ πρόκειται να γίνω.

Γιατί όμως;
Δηλαδή, τι θα ήθελα που δεν μου προσφέρει τούτο το Spider; Είναι τρία τα θέματα. Το ένα το αναφέραμε ήδη. Το κιβώτιο. Αυτό ξεπερνιέται, υπάρχουν και εκδόσεις με μηχανικό. Το επόμενο είναι δύσκολο στα όρια του ακατόρθωτου. Να αδυνατίσει, να πέσει κάτω από τον τόνο και πιο κοντά στα 900 παρά στα 1000 κιλά. Να υπάρχει μια απλή έκδοση με τα απολύτως απαραίτητα. Όσο πιο γυμνό γίνεται. Ούτε ηλεκτρικά παράθυρα, ούτε οθόνες, ούτε χιλιόμετρα καλωδιώσεων, ούτε πολυλειτουργικά τιμόνια, δίχως συστήματα Bose. Ούτε καν κλιματισμό.

^{Όμορφες 17άρες ζάντες, για να περιστρέφονται τα Potenza, και για αφήσουν ανεμπόδιστη την ηδονοβλεπτική ματιά στις κόκκινες δαγκάνες της Brembo.}

Να δώσουν και λίγο πνοή ακόμα, στο μοτεράκι, ώστε το σύνολο να περάσει από το απλώς καλό στο πολύ καλύτερο. Για να το εκφράσουμε με νούμερα. Αυτό το 6,2 κιλά ανά ίππο, να κατέβει κάτω από το 5. Ατυχώς, το τρίτο θέμα είναι αδύνατο. Να διατίθεται σε τιμές Αμερικής: Quanto Costa? 29.190 $ και ουχί 54.780 €, το οποίον τη σήμερον ημέρα, στην αιωνία Ελλάδα, αγγίζει τα όρια του μυθώδους ποσού.

Αν όλα τα παραπάνω ίσχυαν, θα μπορούσα να δεσμευθώ ότι θα το έπαιρνα το κορίτσι. Με πινακίδες (παπά) και άδεια κυκλοφορίας (κουμπάρο) δια νόμιμο (σχεδόν) και ανθόσπαρτο βίον. Έτσι, η σύνδεση, η γέφυρα με το παρελθόν θα ήταν πιο ισχυρή, πιο ζωντανή και θα δικαιολογούσε την σύγχρονη μετάλλαξή του. Όλη τούτη η κίνηση, να παράγεται έστω και σε λίγες μονάδες, μια γυμνή έκδοση, δεν θα άλλαζε καθόλου το υπόλοιπο εμπορικό κομμάτι και την προσπάθεια ικανοποίησης του καταναλωτικού κοινού που είναι πλέον εθισμένο σε πλούσιες, και όχι πάντα απαραίτητες παροχές.

^{Δεν το λες άψυχο το μοτεράκι, Όμορφο σαν σύνθεση στην όψη, ζωντανό, βγάζει τη δύναμή του ομαλά, σίγουρα θα επιθυμούσε πιο ελαφριά καρότσα.}

Ας το ξακαθαρίσουμε:
Είναι σαφές ότι όλες οι προσπάθειες, αναβίωσης του παρελθόντος, ποντάροντας πάνω σε ισχυρά συγκινησιακές μνήμες στοχεύουν στο θυμικό του καταναλωτή, σε ανεκπλήρωτα όνειρα, σε απωθημένα. Έτσι ανακατασκευάζεται το ιστορικό μοντέλο, τυλίγεται σε ένα σύγχρονο αμπαλάζ, φορτώνεται με όλα τα καλούδια της τρέχουσας τεχνολογίας και παρουσιάζεται στο φιλοθεάμων κοινό.  Έτσι συνέβη με τον Σκαραβαίο με το mini που έγινε ΜΙΝΙ, με την Giulietta κλπ.  Δεν είναι μεμπτό. Είναι ο 21ος αιώνας που, μοιραία, απομακρύνει το σύγχρονο από τον προπάτορα.

Τι άρεσε από αυτό το φρέσκο 124 Spider Abarth; Με την συνδρομή του διαφορικού περιορισμένης ολίσθησης, είναι στημένο, ρυθμισμένο πάνω σε μια υπερστροφική οδηγική φιλοσοφία, πράγμα αναμφίβολα ευχάριστο. Παράγει, από τις τέσσερις απολήξεις των εξατμίσεων του, ήχο ενδιαφέροντα. Κάθεσαι καλά, άρα το νιώθεις καλά, ενώ μπροστά σου εκτείνεται η ματ επιφάνεια από το μαύρο καπώ, καθώς η πλάτη σου βρίσκεται αρκετά πιο κοντά στον πίσω άξονα απ' ότι στον εμπρόσθιο. Και όλα τούτα δημιουργούν, όμορφη εικόνα και αίσθηση.

Ότι αφορά την προέλευσή του, το σημειώσαμε και για το «απλό» ξαδέλφι του δυο μήνες νωρίτερα. Η Ιταλικότητά του είναι διάχυτη. Δεν θα ήταν δίκαιο να ασκηθεί κριτική επ' αυτού. Πέρα από την υπερτροφοδοτούμενη καρδιά του, υπάρχει η σημαντική παρέμβαση από το centro stile που το απομάκρυνε από την απωανατολίτικη αισθητική, ενώ στην έκδοση Abarth, η, σχεδόν, απανταχού παρούσα εικόνα του σκορπιού, του προσθέτει την, για πολλούς, απαιτούμενη ελίτ πινελιά.
Προφανώς δεν τόσο Ιταλικό όσο ο πρόγονός του. Δεν υπάρχει  Aurelio Lampredi, δεν υπάρχει Pininfarina, δεν υπάρχουν Weber. Αλλά τι στο κόσμο, είναι όπως ήταν;

Ο 21ος αιώνας, μας ανοίγει τις πύλες σε ένα σωρό θαυμαστά καινούργια πράγματα. Κοιτάμε εκστασιασμένοι το τι συμβαίνει, λησμονώντας όμως συχνά αυτά που χάνονται. Τούτο το 124 Spider Abarth, επιχειρεί να γεφυρώσει αυτές τις δυο τάσεις. Η απάντηση στο αν το καταφέρνει, βρίσκεται στην απόσταση ανάμεσα στην ψυχή και στην τσέπη του υποψήφιου ιδιοκτήτη – χειριστή.