Ημερολόγια Αμερικής 2016. Μέρος πρώτο – (Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Δυο ώρες. Αυτό ήταν η επίδοση στο πήγαινε. Δυο ώρες ύπνου, από τις 5 το πρωί της Τετάρτης, έως αργά το βράδυ (GR) της Πέμπτης, που με βρήκε, στην άλλη, περίπου, άκρη της γης στο Los Cabos του Μεξικκού, που ήταν ματαμεσήμερο .
Μεσολάβησε μια τετράωρη πτήση με την British για Heathrow, μια τρίωρη αναμονή εκεί, άλλες έντεκα ώρες σαράντα λεπτά με την American για το L.A. Διανυκτέρευση εκεί και τέλος δυο ωρίτσες για το νοτιότερο άκρο της χερσονήσου της Καλιφόρνια(ς). Σχεδόν 40 ώρες στο σύνολο.

...βροχή, κρύο και κάπως στενάχωρα στην αναχώρηση

Βουνό βαριεστιμάρας ακούγεται κι όμως πέρασε. Ας είναι καλά το πόνημα του Ανατόλυ Ντομπρίνιν «Εμπιστευτικά». Είχα ξεκινήσει την ανάγνωση σε μια επίσης υπερατλαντική πτήση τον Οκτώβριο του ’99, στο δρόμο για το Ann Arbor και τα γραφεία του Αμερικάνικου Car and Driver. Σαν επέστρεψα πίσω όμως, μετά από μια καταπληκτική εμπειρία, η προσωπική καταιγίδα που ξέσπασε λίγες μέρες αργότερα, με ανάγκασε να το αφήσω στην μέση.

Σπάνιας ομορφιάς και προσφοράς εργασία, από τον επί 25 χρόνια Σοβιετικό πρεσβευτή εν Ουασιγκτώνι. Θα επανέλθω, εννοείται, μόλις ολοκληρωθεί η ανάγνωση. Όχι σε αλλά 17 χρόνια, ελπίζω, αν και τώρα που το σκέπτομαι, δεν είναι τόσο κακή, για άλλους λόγους πια, αυτή η προοπτική.

Κοντά στο βιβλίο και η προβολή, μέσα στο κήτος του επιβλητικού 777, του «All the way», άλλης μια ταινίας ιστορικού περιεχομένου με  το ρεσιτάλ του Bryan Cranston στο ρόλο του LBJ, που ανέλπιστα ταίριαξε με τμήμα της ανάγνωσης. Θα τα πούμε και για αυτή, στο εγγύς μέλλον.


... ο ήλιος ταξιδεύει γοργά προς τη δύση και το 777 κοντά στην τελική για το αεροδρόμιο Tom Bradley.


Πέρασαν λοιπόν οι ώρες, μέχρι να προσγειωθούμε στο L.A. βράδυασε. Αυτοματοποιημένες περισσότερο οι διαδικασίες εισόδου, η ταυτοποίηση και οι τρείς έλεγχοι πριν πατήσεις Αμερικάνικο έδαφος. Περίεργο παιχνίδι της τύχης, η ύπαρξη στο διαβατήριό μου, των σφραγίδων εισόδου στις Η.Π.Α., την ίδια ακριβώς ημερομηνία πριν δυο χρόνια. Δέκατη έκτη Νοεμβρίου (αλλά 17η ήδη στην ανατολικότερη, από πλευράς χρόνου τουλάχιστον, πατρίδα). Τότε, το '14, στη Νότια Καρολίνα, τώρα, το ‘16 στην Καλιφόρνια. 

Σε ένα ακόμα πιο παλιό «Τότε», από το «έξω οι Αμερικάνοι» που με πάθος εκφραζόταν, έξω από τα κάγκελα του Μετσόβειου, σε επισκέπτη επαγγελματικού επιπέδου τώρα, οι διαφορές είναι κολοσσιαίες. Η ημερομηνία περιέργως παραμένει πεισματικά ίδια, 16η προς 17η Νοεμβρίου. Μεσολάβησαν βέβαια σαραντατόσα χρόνια, όπου η εφηβεία μεταλλάχτηκε σε προθάλαμο της τρίτης ηλικίας (πάλι καλά να λες, αφού κάποιοι δεν μπόρεσαν).

Μεσολάβησε επίσης και το κοινωνικό δρομολόγιο. Έτσι, από ένα είδος θαυμασμού της εφηβικής ηλικίας προς την Αμερικανική έννοια της ελευθερίας, (πασπαλισμένη με ολίγο από Easy Rider, νοτισμένο από Coca Cola, και όμορφα καλοκαιρινά Ελληνικά βράδια με καλή Αμερικάνικη παρέα), φτάσαμε στην ολοκληρωτική αμφισβήτηση και εναντίωση, ένεκα το σύνολο της Δυτικής παρέμβασης, όπως κάποιοι το αντιληφθήκαμε. Με επιχειρήματα και στοιχεία, μα και ενίοτε με ενδιαφέρουσες δόσεις αυτοσαρκασμού του τύπου: «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών, ρίχτε κανά φράγκο». Η ιστορία απαιτεί κατ' αρχήν σοβαρότητα, ακολούθως νηφαλιότητα, αλλά κάποιες στιγμές και χιούμορ.



Αυτά σκεπτόμουν στο πολύβουο αεροδρόμιο, περιμένοντας το λεωφορείο για ένα από τα αδιάφορα μεν, χρήσιμα δε, πέριξ του αεροδρομίου ξενοδοχεία. Εκεί, διανυκτέρευση και απόπειρα για ύπνο. Δυο ώρες, όπως είπαμε το φτωχό αποτέλεσμα και επιστροφή στο αεροδρόμιο έξι ώρες πριν την πτήση. Ευγενής και χαμογελαστός ο οδηγός ζωντανότατος για την ώρα, συνόδευε ψυθιρίζοντας τους στίχους, καθώς οδηγούσε στους άδειους δρόμους, ενός R&B κομματιού 20ετίας, το «Return of the Mack» του βρετανού Mark Morrison το διηγείται μια ιστορία (ερωτικής) προδοσίας και λύτρωσης.

Να μια άλλη μια απόδειξη του πόσο περίεργα δουλεύει η μνήμη, καθώς θυμήθηκα ένα άρθρο του Autosport με τον ίδιο τίτλο που αναφερόταν στον Allan McNish και στην πρώτη του νίκη στο LeMans, το ’98. Ταυτόχρονα, άλλη μια απόπειρα προσδιορισμού της έννοια της ερωτικής προδοσίας, απέτυχε.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει το άσμα και φθάσαμε στο αεροδρόμιο Tom Bradley, ονομασμένο έτσι προς τιμή του επί 20ετίας (’73 – ’93) Δημάρχου του L.A., του δεύτερου Αφροαμερικανού Δήμαρχου μεγάλης Αμερικάνικης πόλης και του πρώτου και μόνου μέχρι στιγμής του L.A., καθώς και εκείνου με την μακρύτερη θητεία.

Λίγο πριν την 3η πρωινή, τι πρωινή δηλαδή, μαύρα σκοτάδια ήταν και με ελάχιστη κινητικότητα στο πελώριο κτιριακό συγκρότημα, ή έστω στο τέρμιναλ 4 που βρισκόμουν. Τμηματικά από τις 3:15, τις 3:30, τις 04:00, άρχιζε σιγά – σιγά να ζωντανεύει, να ανοίγουν οι έλεγχοι για το τράνζιτ, τα ρολά των καταστημάτων να ανεβαίνουν, οι πόρτες των business lounges να ανοίγουν, και οι εργαζόμεναι μα και οι ταξιδιώτες να φθάνουν κατά κύματα. Παράλληλα, καθαριστές, και συνεργεία συντήρησης έβγαζαν το μεροκάματό τους.



Περνούσαν οι ώρες, και από την ώρα που έφεξε, στις 6 το πρωί, το αεροδρόμιο είχε πια πολύ κίνηση. Ήρθε και το 777 μας φόρτωσε και σε δυο ώρες, μας κατέβασε στο άκρο της χερσονήσου της Καλιφόρνια(ς). Ένα άνυδρο και εν πολλοίς αφιλόξενο κομμάτι γης, που ανήκει στο Μεξικό. Κατεβαίνοντας νότια, παράλληλα με τις ακτογραμμές, αντικρίζεις πελώριες εκτάσεις χωρίς ίχνος βλάστησης.

Λίγα, πολύ λίγα πράγματα ήξερα για το Μεξικό. Λίγα, πολύ λίγα γνωρίζω ακόμα. Όπως, ότι υπήρξε αποδέκτης μιας ακόμα επίδειξης ωμής, απροκάλυπτης, καταστροφικής Ευρωπαϊκής βίας.



Με γλώσσα Ισπανική τούτη τη φορά, και από κοντά η Ιερά εξέταση και ο Καθολικισμός. Ο Hernán Cortés με πέντε εκατοντάδες κονκινσταδόρες, το 1519, αποβιβάστηκε στο Μεξικό. Με όλη τη χυδαιότητα της ισχύος και την ακόρεστη πείνα για χρυσό διέλυσε τον πολιτισμό των Αζτέκων και με την βοήθεια της ευλογιάς που κουβάλησε από την Ιβηρική χερσόνησο ο λευκός εισβολέας, μέσα στα επόμενα 150 χρόνια, οι αυτόχθονες μειώθηκαν από τα εννέα εκατομμύρια πληθυσμού σε μόλις ένα. Ακολούθησαν κατοχές, επαναστάσεις, πόλεμοι, με ΒορειοΑμερικανούς, με Γάλλους. Αυτή ως πρώτη εικόνα.

Ως δεύτερη εικόνα οι 19οι Ολυμπιακοί αγώνες ('68). Τα 8.90 του Bob Beamon, η απονομή των 200 μέτρων με τους  γυμνόποδες Tommie Smith & John Carlos, τις υψωμένες γροθιές τους (τι εικόνα!), αλλά και το αιματηρό αίσχος της πλατείας των τριών Πολιτισμών.

Τι θανατερή ειρωνεία!. Να γίνεται μια κρατική σφαγή σε μια πλατεία με τέτοιο όνομα, παραμονή της έναρξης των αγώνων που συμφιλιώνει τους λαούς.



Επόμενη εικόνα το Λονδίνο – Μεξικό. Tι αγώνας; Περιπέτεια. Χορηγημένος από την Daily Mirror, με 27.500 χιλιόμετρα μήκος και νικητές τους Hannu Mikkola - Gunnar Palm με Ford Escort 1850GT. Μέσα Απρίλη του '70 ξεκίνησε, μετά από 40 μέρες τερμάτισε στην πρωτεύουσα, Μέξικο Σίτυ.


Ήταν το πρελούδιο για το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Και τι διοργάνωση! Με εκείνο τον ανεπανάληπτο ημιτελικό ανάμεσα σε Ιταλία και Δ. Γερμανία και βέβαια την Λατινοαμερικάνικης μπαλαδόρικης μαγείας, εκείνης της μεγάλης Βραζιλίας στον τελικό.

Ένα χρόνιο αργότερα, τον Ιούλιο του '71, το δράμα της οικογένειας Rodriquez, ολοκληρωνόταν. Mετά την απώλεια του   Riccardo τον Νοέμβριο του '62, στα είκοσι του χρόνια, ακολουθούσε και ο Pedro στα 31 του.

Έκτοτε, οι εισερχόμενες περί Μεξικό, εικόνες, αφελώς περιορίζονταν σε κακομούτσουνους που έπαιζαν το ρόλο του κακού σε Χολυγουντιανές παραγωγές, καρτέλ ναρκωτικών, φτώχεια, εγκληματικότητα και μετανάστευση. Επίσης και με τον πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη. Τον Carlos Slim Helu,  που δεν είναι και τόσο slim, αλλά είναι τόσο πλούσιος.



Κι έτσι λοιπόν, από το βροχερό οκτάρι της Αθήνας, ιδού στα λαμπρά 30φεύγα του Los Cabos με τη ζέστη και την ακτινοβολία να σε πιάνουν αμέσως από το πρώτο σκαλοπάτι της σκάλας του αεροπλάνου. Όμορφο ότι πας περπατώντας στον τελωνειακό έλεγχο, θύμιζε παλιότερες γλυκύτερες εποχές του Ελληνικού Τουρισμού, όπως τα Μαριτσά στη Ρόδο, αλλά και σύγχρονες όπως στο «Αρίσταρχος» στη σημερινή Σάμο.

Για την Μεξικάνικη πορεία όμως, λίαν προσεχώς.