H πρώτη φορά που πέρασα τις πύλες, του Balocco, του εξελικτικού κέντρου της Alfa Romeo ήταν το ΄76. Ήμουν 19 χρονών παιδί.  Χθες, και ενώ στο μεσοδιάστημα, είχαν μεσολαβήσει αρκετές επισκέψεις, βρέθηκα για μια ακόμα φορά εκεί στο πλαίσιο της παρουσίασης της νέας Giulia.

Σε αντίθεση με την Πέμπτη (19 5ου) που ήταν μια μελαγχολική συννεφιασμένη, περισσότερο φθινοπωρινή μέρα, γύρω από τη λίμνη Maggiore που διανυκτερεύσαμε, η Παρασκευή, ξημέρωσε και διατηρήθηκε σε μια λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα, τόσο στο Balocco όσο και στην ευρύτερη περιοχή

Σε μια τελετή παρουσίασης, όμορφη, ζωντανή, με πολλά τεχνολογικά τρικ, και σε πολύ ελευθεριάζουσα φόρμα, η Μιλανέζικη φίρμα, ανάδευσε πολύ καλά, το κουτί των αναμνήσεων.

Μας γύρισε μερικούς μήνες πίσω, όπου πάλι εδώ την είχαμε πρωτοαντικρίσει στην πρώτη της στατική παρουσία.

Τότε λοιπόν, «εν χορδαίς και οργάνοις» ο ίδιος ο Marchionne, το μεγάλο αφεντικό του FCA Group σε μια αντίστοιχα συναισθηματική στιγμή, δεν είχε κρύψει τον ενθουσιασμό του τόσο για τη δημιουργία της όσο και για την μέλλουσα εμπορική πορεία της. Περισσότερα για εκείνη την παρουσίαση εδώ.

Αισθητικά λοιπόν γνωρίζαμε από τότε ότι είναι ένα αξιοπρόσεκτο σύνολο. Δεν απομακρυνθήκαμε καθόλου από αυτήν την άποψη. Είχε έρθει η ώρα να την οδηγήσουμε.

Στην πρώτη  επαφή με την MTJ 2 2.2 180PS στους επαρχιακούς, πέριξ του Balloco δρόμους, οι εντυπώσεις υπήρξαν υπερ-θετικές.

Όχι τόσο με τον κινητήρα (χωρίς αυτό να σημαίνει ό,τι υστερεί σε κάτι) αλλά κυρίως με την ανάρτησή της που σε θέματα αποσβέσεων ακουμπά την τελειότητα, το τιμόνι της που διακρίνεται για την ακρίβειά του και το καταπληκτικό 8άρι αυτόματο κιβώτιο. Το αυτό και για την ποιότητα του εσωτερικού που είναι υψηλού επιπέδου, τόσο σε υλικά όσο και σε συναρμογή.

Βεβαίως κράτησα για το κυρίως πιάτο τις οδηγικές εντυπώσεις με την κατακόκκινη Quadrifoglio.

Οι 510 ίπποι της ονομαστικής ισχύος ίσως δεν αποκαλύπτονται με την εκρηκτικότητα που περίμενα. Όμως στην πρώτη αριστερή στροφή με φόντο τις χιονισμένες Άλπεις, το αυτοκίνητο έδειξε αμέσως τη δυναμική του, κρατώντας και επιταχύνοντας έτσι ώστε περάσαμε κάτω από τη γέφυρα με περισσότερα από 194 km/h.

Κράτησα την επιλογή παραμετροποίησης «Dynamic» από το σύστημα Alfa DNA, σε όλα τα γρήγορα κομμάτια, όπου δύο φορές διακοσάρισε με ευχέρεια. Στα τρία σικέιν που είχαν στηθεί προκειμένου να μειωθούν κάπως οι μ.ω.τ επέδειξε σταθερότητα στις βίαιες επιβραδύνσεις.

Όταν περάσαμε σε πιο αργά κομμάτια ήρθε η επιλογή της θέσης «Racing» και όλες οι ηλεκτρονικές «ασπίδες» έπεσαν.

Ήταν η ώρα του παιχνιδιού. Επιδεικνύοντας μια ακαταμάχητη γοητεία, καθώς μπορούσε να γλιστράει από τη μία στροφή στην άλλη με πολύ καλό ζύγισμα και καλή αίσθηση τιμονιού, αυτή η Giulia μας έκανε να χαμογελάσουμε, να ευχαριστηθούμε και να «γεμίσει» ο εσωτερικός καθρέφτης μας από τους γαλάζιους καπνούς των Pirelli P Zero.

Πέρα από το συναισθηματικό μονοπάτι, που με τέχνη η μιλανέζικη φίρμα μας έβαλε γι αυτήν την Quadrifoglio, όλα δείχνουν ότι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο σύνολό της και ίσως γι αυτό να μην σε τρομάζει η ισχύς της.

Αποφασισμένη να συναντηθεί με τους αντιπάλους της σε αυτή τη δύσκολη κατηγορία η νέα giulia γυρίζει σελίδα, ελπίζει να ξανατοποθετηθεί εκεί που ήταν στο παρελθόν. Για αυτό το παρελθόν ..εδώ

Αν θέλετε μια πολύ προσωπική άποψη, τούτο το αυτοκίνητο, είναι ότι καλύτερο κατασκεύασε η Alfa μετά την Veloce άντε και την Alfetta.

Μιλώντας για συναίσθημα όμως, κλείνω, γράφοντας ότι αν ο Γιώργος Μοσχούς ζούσε, θα ήταν '72 και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα χόρευε τη Giulia με την ίδια χάρη που έστριβε εκεί μέσα την Ρ33Τ3, σαράντα ένα χρόνια νωρίτερα.

Δεν μπορούσα να μην τον θυμηθώ, αφού τότε που βρέθηκα για πρώτη φορά στο Balocco ήμαστε μαζί. Όπως επίσης, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους, μαζί μας ήταν και ο Τάκης Σταθάκης, διευθυντής πωλήσεων, τότε, της Μότορ Ελλάς Α.Ε. Ο Τάκης, αδελφός του Άρη, εγκατέλειψε τα εγκόσμια φέτος το Πάσχα.
Δεν είναι πάντα ευχάριστες οι μνήμες. Ειδικά αν τις σημαδεύουν απώλειες.