Αυτόνομη οδήγηση & άλλα. – (Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016) |
Ακριβώς, έναν χρόνο νωρίτερα, ήταν η νέα εξάρα που με έφερνε στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Φέτος η νέα Ε που, όπως πιστεύουν όσοι συνέτειναν στην κατασκευή της, είναι η πιο ευφυής διακεκριμένη μπερλίνα. Για να κατανοήσουμε πως ερμηνεύεται, τοις πράγμασι, ο όρος ευφυΐα αναφορικά με ένα αυτοκίνητο, ας παρακολουθήσουμε την αφήγηση που ακολουθεί. Πέμπτη μεσημέρι 17/3ου. Padrão dos Descobrimentos. Το Μνημείο των Ανακαλύψεων στη Λισαβόνα. Ανεγερθέν από το καθεστώς Σαλαζάρ, το '60.
Βρίσκομαι μποτιλιαρισμένος στην είσοδο της Λισαβόνας, βράδυ Πέμπτης επιστρέφοντας από το Estoril, όπου έγινε και η πρώτη γνωριμία με την νέα Merc E class. Με τα δυο ρεύματα κυκλοφορίας ελάχιστα κινούμενα. Έχω ενεργοποιήσει την ημιαυτόνομη οδήγηση συνομιλώ με τον συνοδηγό και κάποια στιγμή, κουδουνίζει το κινητό. Kαλεί από τα ημεδαπά, ο Οντυ, οπότε εξελίσσεται μια συζήτηση αδιανόητη, μέχρι χθες.
οπότε αρχίζω, εν συντομία, να εξηγώ τα περί ημι-αυτόνομης οδήγησης: Ότι δηλαδή, είναι ένας συνδυασμός λειτουργιών του εξοπλισμού που φέρει το αυτοκίνητο. Το ραντάρ, η μια στερεοσκοπική και οι άλλες τέσσερις περιφερειακές κάμερες, οι αισθητήρες και τα αντίστοιχα προγράμματα, που μετά από πολλές μελέτες και περισσότερες δοκιμές, φέρνουν το μέλλον. Σε μια φιλική, ανοιχτή συζήτηση που είχα με τον Dr. Andreas Vender έναν εκ των επιστημόνων που εξέλιξαν το πολύπλοκο και μέχρι χτες φαντασιακό σύστημα, νομίζω πως άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα, τόσο για την τεχνολογία, όσο και για τις προθέσεις των βιομηχανιών αλλά και τις τάσεις της αγοράς. Ο Dr. ο οποίος έχει σπουδάσει μαθηματικά και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τόνισε ότι το σύστημα, προς το παρόν, είναι βοηθητικό και αυτή λέξη έχει τη σημασία της. Δεν μπορούμε δηλαδή, με κλειστά μάτια να στηριζόμαστε πάνω του. Λίγο νωρίτερα είχαμε πάει μια βόλτα μαζί, και έδειξε πως λειτουργεί, όταν βγάζεις φλας, οπότε μόνο του το όχημα, αλλάζει λουρίδα αφού ανιχνεύσει ότι τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας, ενώ μόλις προσπεράσεις και ξαναβγάλεις φλας, πάλι μόνο, κάτω από την ίδια διαδικασία επιστρέφει στην λουρίδα που βρισκόταν! Σε άλλους, όμως, ακούγεται γεμάτο υποσχέσεις. Υπάρχουν ασφαλώς, σοβαρά επιχειρήματα που συναινούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όπως ότι δεν υπάρχει τίποτα το θεματικό ή όμορφο ή μαγικό να χάσεις, στις μποτιλιαρισμένες αρτηρίες των μεγαλουπόλεων. Όπως ότι θα δώσεις την δυνατότητα του «χειρισμού», σε άτομα που έχουν κινητικά προβλήματα, αναπηρίες κλπ. Όπως τέλος, ότι τα ατυχήματα, εφ όσον όλα δουλεύουν άριστα, θα μειωθούν, σε μεγάλο βαθμό. Ακολούθως, σκέφτηκα ότι μαζί με όλα τούτα θα ανοίξουν νέα κεφάλαια στην νομική επιστήμη. Θα δημιουργηθούν νέες υποκατηγορίες νομικών. Θα αλλάξουν τα προγράμματα των ασφαλιστικών εταιρειών. Παρασκευή πρωί, 18/3ου. Praça do Comércio. Πλατεία εμπορίου στη Λισαβόνα, υπό βροχή. Η επόμενη μέρα ξημέρωσε κάτω από έναν θεόκλειστο ουρανό, και ένα λεπτόβροχο να μουσκεύει το σύμπαν. Οδηγώντας προς το Estoril και ενώ η βροχή ολοένα και δυνάμωνε, διαπιστώσαμε κάποιες μικρές ενδείξεις δυσλειτουργίας, του συστήματος. Γίνονται έτσι αντιληπτές όλες οι παράμετροι. Ο κακός, ομιχλώδης, βροχερός καιρός, οι δρόμοι με κακή ή ελλιπή σήμανση, η έλλειψη διαγραμμίσεων, είναι πεδία που, λογικά και μοιραία, δοκιμάζουν το σύστημα. Φτάνοντας στην πίστα, οι ουρανοί άδειαζαν απίστευτα φορτία νερού και η πρόσφυση ήταν θεωρητικό μέγεθος. Μολοντούτο τίποτα δεν ήταν αρκετό να ακυρώσει την προγραμματισμένη βόλτα με την νέα 400 4MATIC. Οι 333 ίπποι του V6 τρίλιτρου κινητήρα, έφθαναν και περίσσευαν πάνω στη γλιστερή άσφαλτο και παρά την τετρακίνηση τα συστήματα ελέγχου πρόσφυσης, δούλευαν, προς μεγάλη μου ανακούφιση, υπερωριακά, προσφέροντας πολύτιμη βοήθεια, ειδικά στα κατηφορικά αδρανειακά στριψίματα, αλλά και στις επιταχύνσεις υπό γωνία. Τον Φλεβάρη του ’95 που είχε τύχει να οδηγήσω εκεί μέσα ήταν στεγνά. Τώρα, με μόλις 150 χλμ/ώρα στην ευθεία η ορατότητα από τα δυο προπορευόμενα 4MATIC, ήταν ελάχιστη και πώς να μην θυμόμουν τούτη τη στιγμή, τον άθλο του Aytron, εκεί μέσα, τον Απρίλη του ’85, με την JPS Lotus. Οδηγώντας μέσα στο σπρέυ και κάτω από την βαριά βροχή ήρθε στον νου μου , η κλασσική μαυρόασπρη εικόνα με την μαυρόχρυση Lotus και το αριστερό χέρι του οδηγού υψωμένο, αμέσως μετά τον τερματισμό. Στο πλάνο και ο πανηγυρίζων, διοπτροφόρος μάνατζερ Peter Warr, με τα χέρια απλωμένα. Κάτι περισσότερο από τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Colin Chapman, ο Βραζιλιάνος ξυπνούσε μνήμες των επιτυχιών του J. Clark. Δυστυχώς θα είχε το ίδιος τέλος. Στα 32 ο Σκοτσέζος, στα 34 ο Ayrton. Στην Γερμανία σε ένα αγγλικό αυτοκίνητο, το ‘68 ο Jim, στην Ιταλία σε ένα αγγλικό μονοθέσιο το ‘94 ο Ayrton. Κανείς τους, δεν άφησε απογόνους. Μαζί με τον ουρανό συννέφιαζε και η διάθεση μου, αντικρίζοντας τις άδειες βρεγμένες κερκίδες του Circuito Estoril. Επιστροφή στο αεροδρόμιο υπό βροχή. Οι στατιστικές λένε ότι η Λισαβόνα απολαμβάνει 250 μέρες ηλιοφάνειας τον χρόνο. Βρέχει λιγότερο από μια στις τρεις. Σε αυτές, έπεσα. |