Oι πιθανότητες να περάσεις καλά σε επαγγελματικό ταξίδι εξαρτώνται από τρεις, μόνον, παραμέτρους.  Αν προσπαθούσα να τις κατατάξω, η σειρά θα είχε ως εξής:

Στην κορφή η σύνθεση της παρέας, στο δεύτερο σκαλοπάτι το αντικείμενο της αποστολής, ενώ το χάλκινο μετάλλιο θα έπαιρνε ο τόπος προορισμού. Κι ας μην τεθεί το θέμα, ότι τα επαγγελματικά ταξίδια δεν γίνονται για να περνάς καλά, διότι είναι μια σαφώς κακόμοιρη άποψη.

Έχοντας μήνους τέσσαρες  να ταξιδέψω εκτός συνόρων, είχα τη χαρά να μοιραστώ μια αποστολή όπου όλα τα παραπάνω, έτυχε να λάβουν ιδιαιτέρως υψηλή βαθμολογία.

Τέλος πρώτης μέρας του Φλεβάρη, λίγο  πριν το μεσονύκτιο, μετά από ένα γεμάτο πρόγραμμα και πέντε ώρες πτήσεων,  μισή ντουζίνα  Έλληνες σκαρφαλωμένοι στα σκαμπό του μπαρ ξενοδοχείου στο κέντρο της Βαλένθια, συζητούν, ανταλλάσσοντας απόψεις με βαθιά νοήματα. Θέματά τους, η ζωή, ο έρως και ολίγον από αυτοκίνητο, ως συνήθως δηλαδή.

Περιβάλλον σκοτεινό, ήσυχο, μοναχικά άδειο, σχεδόν μελαγχολικό με κάποια φωτιζόμενα ράφια πλήρη από αλκοολούχες φυάλες, σε απόχρωση που παρέπεμπε σε άλλες δραστηριότητες. Κάποιοι παραγγέλνουν Gin & Tonic, παραδοσιακό εις τα ημεδαπά όσο και η Καραγκούνα, άλλοι βολεύονται με την πατροπαράδοτη βόντκα,

Μετά τις δέουσες παρεμβάσεις, την νεκρική ησυχία ήρθαν να διακόψoυν κλασσικές συνθέσεις με πηγή το κινητό συναδέλφου τινός, που συνδέθηκε στην στερεοφωνική εγκατάσταση. Η λέξη «κλασσικές», μη σας πάει στον Χαλκιδέα Ν. Σκαλκώτα ή στα ορατόρια του Μίκη, διότι το μουσικό ταμπλό ξεκιίνησε με τη φωνή της Ρίτας, και ένα δείγμα της δεύτερης φάσης της καλλιτεχνικής της ζωής. Δεν αναφέρομαι ούτε στην Hayworth, μήτε και πολύ περισσότερο, στην Ρavone. Από τα ηχεία ακουγόταν, εικάζω για πρώτη φορά εκεί, στο ξενοδοχείο της πρωτέυουσας της ανεξάρτητης Βαλενθιανικής κοινότητας το:

«Σώσε με...
Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο
θα `ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο
τώρα που πια δε μ’ αγαπάς»

Μάλλον η πιο καλή στιγμή του Ν. Καρβέλα ως στιχουργού και συνθέτη. Στην συνέχεια αναλαμβάνουν οι στίχοι του Σπύρου Γιατρά που με πίκρα άδει ο Διονυσίου, περί του ότι:
«Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος
πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος»

Λίγο πιο πίσω μια αντίστοιχη παρέα Σουηδών, που κάποια στιγμή εμφανίστηκε διακριτικά, είναι χωμένη στους καναπέδες και υποχρεούται να ακούσει τους νταλκάδες του Στράτου ο οποίος συνεχίζει στο ίδιο περίπου μοτίβο, άδοντας το Υποκρίνεσαι:
«Κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο λίγο
μα δεν έχω πια τη δύναμη να φύγω»

Και άντε να εξηγήσεις σε Σκανδιναβό τι σημαίνει σεκλέτι, τι πάει να πεί αφιλότιμη, καθότι όπως  σοφά έχει υπογραμμίσει ο Ηλίας Πετρόπουλος ο έρως στερείται νίκης. Ο δε Ελληνικός λαϊκός έρως, είναι ένα σύμπαν ανεξερεύνητο, που κανένα Εντερπράιζ κανενός άλλου πολιτισμού δεν κατάφερε ποτέ να προσεγγίσει. Μια πραγματικότητα ανερμήνευτη δια τον μη έχοντα Ελληνική γνήσια λαϊκκή κουλτούρα.

Το κακό μάλιστα, με τον λαϊκό έρωτα, είναι ότι χάνει στελέχη τα οποία προβιβάζονται, ή νομίζουν ότι προβιβάζονται εις την αστική τάξιν, το χειρότερο δε, ότι εκπρόσωποι της αστικής τάξεως, μετέρχονται δολίων μέσων και λόγων, προκειμένου να παρεισφρήσουν εις τους δαιδάλους της λαϊκής παιδείας εν γένει.

Υποθέτω δε, ότι όσοι ακόμα και ημεδαποί επιχείρησαν να φθάσουν, αβρόχοις ποσίν, στον πυρήνα αυτής της υπόθεσης, κατασπαράσσοντας τα βράδια τους στο Stratos, εκεί στην Φιλελλήνων τη δεκαετία του ’80, αλλά και αλλαχού, ολίγα εκατάφεραν. Το γράφω μετά λόγου γνώσεως, καθότι γνωρίζω και την χαρακτηριστικότατη περίπτωσιν νεαράς τότε και ευειδούς υπάρξεως, η οποία εβίωσεν απιστεύτους καταστάσεις.

Λίγο πριν τας 12, ο μπαρ τέντερ, ονόματι Χαβιέ, ευγενικά μας ανακοινώνει ότι το κατάστημα κλείνει, οπότε σέρνοντας τα νυκτερινά μας βήματα βγαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Ήταν η ώρα για την μεταμεσονύκτια κουβέντα. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Ξεκίνησε με καταθέσεις μαρτυριών και εξομολογήσεις, συνεχίσε με όνειρα, επιδιώξεις, και ολοκληρώθηκε με άλλα τινά σερβιρισμένα όλα με αρκετό σαρκασμό, σωστή δόση ιλαρότητας, ενώ ανάμεσα ατα χάχανα, ήταν διακριτές κάποιες σταγόνες πικρής σοβαρότητας. Αυτό είναι κοκτέιλ, όχι τα τζιν & τόνικ, τα μοχίτα, οι μαργαρίτες και τα ρέστα, με εξαίρεση το screwdriver κι΄όχι μόνον λόγω ονοματοδοσίας.

Η κατανυκτική συζήτηση έληξε έδοξα, από τον ήχο ενός σκοτεινού παραθύρου που άνοιξε και τότε, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε να λέει με βαριά προφορά:
- «Σσουσσς πορ φαβόρ»
Μόλις ξανάκλεισε εκείνο το σκοτεινό παράθυρο, ήταν η ώρα να σβήσει το φως στο δικό μας μικρό φωτεινό παράθυρο.

Ήταν το τέλος ενός 24ωρου που είχε ξεκινήσει από τις 4 τα χαράματα, συνεχίστηκε σε μια νεφοσκεπή Ζυρίχη, ξετυλίχτηκε στα λουσμένα σε λαμπρό φως ορεινά της Βαλένθια και στο φιλόξενο χωριό Lepado Dos Aguas. Το ανοιξιάτικο  απόγευμα, μας έπιασε στους κάμπους ανάμεσα στους πορτοκαλεώνες τα λιόδεντρα και τις ανθισμένες αμυγδαλιές, της Βαλενθιανικής κοινότητας, ενώ το βραδινό δείπνο έλαβε χώρα στο εστιατόριο Ricard Camarena, έναν χώρο  απολύτως  ευθυγραμμισμένο με το ευρύτερο πνεύμα της πόλης.

^{Η θέα από το Ricard Camarena θυμίζει το ντεκόρ του Hugo του M. Scorsese}

Κάνω λόγο για το συνδυασμό των μνημείων και των αρχιτεκτονημάτων παρελθόντων αιώνων με τα φουτουριστικά δημιουργήματα του S. Calatrava. Τον οποίο Calatrava και την επίμονη  μανιέρα του, τον φορτωθήκαμε κι εμείς, με μια αφάνταστη υπερτιμολόγηση. Ας όψονται οι λίγοι εκλεκτοί που χοροπηδούσαν από χαρά στη Λοζάνη, εκείνη την μέρα του Σεπτέμβρη του '97, όταν ο αθάνατος (πρώην) φαλαγγίτης Σάμαρνκ είπε τη λέξη Αθήνα και βέβαια οι πολλοί που πιπίλησαν με τόση εθνική ανάταση την καραμέλα των Ολυμπιακών αγώνων.

Είχε προηγηθεί η καραμέλα του Χ.Α.Α., της ευρωπαίκής ολοκλήρωσης και βέβαια η καραμέλα του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Στις μέρες μας ο Σάμαρανκ δε ζεί, η Κυρία έγινε στόχος ακόμα και του Κωνσταντίνου του βήτα, το παλαίμαχο εξτρμάκι του Ηρακλέους μετά την βουλευτική διαδρομή του χάθηκε και ο λογαριασμός έφθασε. Αμήν.

Μένοντας στα αθλητικά, το επόμενο, απο την αναχώρησή μας, βράδυ από την Βαλένθια, η γειτονική Μπαρτσελόνα σάρωσε στο πρώτο ημητελικό παιχνίδι του Copa del Rey, τις νυκτερίδες μέσα στο Κάμπ Νου  με το φονικό 7-0. Αυτοί που ξέρουν από μπάλα κάνουν λόγο, πως αυτά παθαίνεις όταν χρίζεις προπονητές τους αδελφούς Νέβιλ.

Υποθετω ότι ο εστιάτορας στο Lepado Dos Aguas, που είχε το θυρεό της αγαπημένης του πρωτοκαθεδρία, θα είναι απαρηγόρητος. Επτά τεμάχια δεν χωνεύονται, ειδικά όταν έχεις και επτά κατακτήσεις κυπέλων με την τελευταία, μόλις οκτώ χρόνια πίσω. Εξόχως καλύτερα τα νέα από την μπασκετική Βαλένθια, η οποία στην 18η αγωνιστική, βρισκόταν  επικεφαλής της ACB και μάλιστα αήτητη.

Το γιατί έγινε όλη αυτή η κινητοποίηση τις δυο πρώτες μέρες του φετινού Φλεβάρη, θα αναρτηθεί, αναλυτικότητα, την προσεχή Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016.